Zoeken in collecties

De Congregatie werd op 8 september 1807 te Cherbourg (Frankrijk) gesticht door Maria-Magdalena (Julie) Postel (1756-1846). In 1859 werd de Congregatie door de paus erkend. Er volgden vestigingen in heel Europa en daarna ook in Azië en Afrika: Duitsland (1862), werd in 1920 zelfstandige congregatie. Nederland (1886), Italië (1903), Indonesië (1929), Ierland (1950), Afrika (1958). Filippijnen (1964-1983). In 1964 wordt Nederland een provincie van de congregatie. In 1968-1969 vond een vernieuwingskapittel plaats, dat eindigde met de goedkeuring van de nieuwe constituties in 1985. Op verzoek van pastoor Wellessen van Boxmeer zond de toenmalige overste van de congregatie op 18 oktober 1886 vanuit Frankrijk twee Duitse zusters en één Franse zuster naar Boxmeer om zieken en stervenden bij te staan, thuis en in het nieuw gebouwde ziekenhuis 'Hospice du Sacré Coeur. Wegens plaatsgebrek verhuisde men in 1896 naar het het kasteel dat werd gebruikt als 'Gasthuis van het H. Hart' te Boxmeer. In 1968 werd er een nieuw ziekenhuis gebouwd aan de Loerangelsestraat. De vrijgekomen ruimte in het oude ziekenhuis werd gebruikt voor 'Verpleeghuis Madeleine' en in 1975 voor 'KloosterVerzorgingsHuis Sint Anna'. In eerste instantie werden beide gebruikt door de zusters zelf, later ook door religieuzen van andere congregaties. Sinds 2006 wonen er ook niet-religieuzen

De zakbroeders, een in de volkmond zo genoemde 13e-eeuwse bedelorde, werd in 1240 in Hyères in de Provence gesticht door de uit een adellijke familie stammende Raimund Attanulfi. Diens eerste kennismaking met een religieuze gemeenschap was die van de Minorieten, waarbij hij als novice intrad, maar vertrok voordat hij zijn professie deed. Hij besloot vervolgens, nadat hij door de franciscanen was afgewezen, een religieus leven op te bouwen op de Mont Fenouillet in het Massif des Maures bij Hyères. Evenals Bertrandus de Manara, een van zijn eerste medebroeders, stond hij onder invloed van de prediker Hugo van Digne. In de jaren vijftig van de dertiende eeuw namen de zakbroeders de Regel van Augustinus aan en baseerden ze hun orde op de Dominicaanse constituties. In 1251 hechtte paus Innocentius hieraan zijn goedkeuring, hetgeen in 1255 door paus Alexander IV werd bevestigd. De zakbroeders leidden een ascetisch bestaan. Ze ontleende hun naam aan de gewaden die zij droegen. Die leken op de goedkope stof, waarvan zakken gemaakt werden. De orde kenden een snelle verspreiding. In 1274 telde de Orde in totaal 114 kloosters, waarvan 50 in Frankrijk. De overigen waren in Italië, Engeland, Spanje, Duitsland en de Lage Landen gelegen. In die tijd behoorden de zakbroeders, op de dominicanen en franciscanen na, tot de grootste bedelorden. Bij het Tweede Concilie van Lyon in 1274 werd bepaald dat de in de 13e eeuw ontstane bedelorden ontbonden dienden te worden. Daaronder ook de orde van de zakbroeders. Hen werd toen de mogelijkheid geboden om tot een andere goedgekeurde orde toe te treden of in de orde te blijven tot hun dood. Doordat er echter geen nieuwe novicen mochten worden aangenomen was de orde tot uitsterven gedoemd. Allengs verdwenen dan ook al haar kloosters. Vestigingen van zakbroeders in het huidige Nederland kwamen tot stand in Utrecht in 1269 en in Middelburg en Biervliet in 1271. In Utrecht werd in 1289 de vestiging ontbonden en in Middelburg en Biervliet in 1274

De Vrouwen van Bethanië zijn gesticht in 1919 als lekengroepering. J. van Ginneken sj heeft de eerste regel voor de congregatie geschreven, bestemd voor leken-leden die als kern een groep contemplatieven naast zich hadden. In 1932 zijn de Vrouwen van Bethanië een religieze congregatie geworden, met een nieuwe regel geschreven door pater Al. Slijpen sj. Het werd één instituut met twee groepen: contemplatieven en actieven. In de tweede helft van de jaren vijftig werd duidelijk dat de twee-groepen-structuur herzien moest worden. In de Algemene Vergadering van 1959 werd het besluit genomen dat het ideaal van de congregatie voortaan vanuit één groep zou worden uitgedragen. Na het Tweede Vaticaans Concilie werden de regels telkens aangevuld in de Algemene Vergadering, in 1979 gaf bisschop Zwartkruis van Haarlem toestemming deze regels te volgen. Het Vermogensrechtelijk Regelement, dat de betrekkingen van de congregatie naar buiten bepaalt en het statuut van de Algemene Vergadering, dat de interne verantwoordelijkheden regelt, zijn samen met de verwoording van spiritualiteit de drie basisdocumenten van de gemeenschap. De leden van Bethanië zijn de laatste jaren alleen gaan wonen. De oudere leden gaan vaak naar een verzorgingshuis in de plaats waar ze gewoond hebben of naar een kloosterverzorgingshuis van een andere congregatie

Naast een eerste orde van minderbroeders en een tweede orde van clarissen ontstond er in de 13e eeuw een nieuwe, derde orde van tertianen en tertiarissen. Deze derde orde van Sint Franciscus, die in 1289 door paus Nicolaas IV met de bul Supra montem werd goedgekeurd, bood mannelijke en vrouwelijke penitenten de mogelijkheid zoveel mogelijk volgens de regels van Franciscus en Clara een devoot leven te leiden, maar niet in strikte of canonieke zin zoals dat het geval was in het kloosterleven van de eerste en tweede orde. Zij waren leken, die invulling gaven aan hun religieus en spiritueel leven zonder hun beroeps- en familiair bestaan te verlaten. Het waren met name vrouwen die voor deze leefwijze kozen. De derde-orde-beweging was dan ook vooral een vrouwenbeweging. Een groot deel van de Utrechtse conventen van tertianen en tertiarissen sloten zich aaneen in het Kapittel van Utrecht. In navolging daarvan vormden de tertianen en tertiarissen van het aartsbisdom Keulen het KeuIs Kapittel en die van het bisdom Luik en omgeving het Kapittel van Zepperen. Evenals de huizen van de broeders en zusters des gemenen levens en de augustijner mannen- en vrouwenkloosters, aangesloten bij het Kapittel van Windesheim en dat van Sion, waren de conventen van tertianen en tertiarissen integraal onderdeel van de Moderne Devotie. Vanaf het prille begin zijn de bij het Kapittel van Utrecht aangesloten conventen van tertianen en tertiarissen de weg opgegaan naar een kloosterleven zoals de eerste en tweede orde die kenden. Een belofte van kuisheid werd al vanaf het begin gevraagd van hen, die zich bij en gemeenschap van tertianen en tertiarissen wilden aansluiten. Later, in 1487, werden de kloosterbeloften kuisheid, armoede en gehoorzaamheid officieel verplicht gesteld. Allengs ging het merendeel van de tertiarissenconventen over tot clausuur en leidden de zusters binnen de muren van hun convent een contemplatief leven van gebed, meditatie, geestelijke oefeningen, collaties en handenarbeid