Zoeken in collecties

De Congregatie van de Reguliere Kanunniken van Sint Augustinus kent geen eigenlijke stichter. De geschiedenis van de reguliere kanunniken gaat terug tot in de 4e eeuw. Vanaf 313, toen het Edict van Milaan werd uitgevaardigd, waarin Keizer Licinius bekrachtigde dat er voortaan in het Romeinse Rijk vrijheid van godsdienst zou heersen, waardoor er een eind aan de christusvervolgingen kwam, ontstonden rondom bisschoppen groepen clerici die hen bijstonden in het bestuur van het bisdom en in de liturgische vieringen in de kathedraal. Vanaf de 11e eeuw gingen deze groepen van clerici over naar de regel van Sint Augustinus aangevuld met zogenaamde constituties. Op de Norbertijnen en de Kruisheren na, die een eigen historische ontwikkeling hebben gekend, namen deze groepen van clerici de naam van Reguliere Kanunniken van St. Augustinus aan en werden ze aangemoedigd zich in zogenaamde congregaties te groeperen. Eén van deze congregaties is de Congregatie van Lateranen, in het Latijn: Canonici Regulares Lateranenses, afgekort C.R.L.. Door deze congregatie werd in 1961 de als gevolg van de suppressiewetten van keizer Jozef II opgeheven Congregatie van Windesheim, waartoe Thomas à Kempis en Jan van Ruusbroec behoorden, heropgericht en gevestigd in Frankrijk, Italië en Duitsland. In 1947 vestigden de Reguliere Kanunniken van Sint Augustinus, waarvan de kanunniken vanuit een leven in gemeenschap werkzaam zijn in parochies, onderwijs, permanente vorming en geestelijke begeleiding, met het in Sluis stichtten van een kleinseminarie zich weer in Nederland

De Missionarissen van Mariannhill zijn voortgekomen uit de trappistenabdij Mariannhill bij Durban (Zuid-Afrika). Deze abdij werd in 1882 gesticht door abt Franz (Wendelin) Pfanner, die in 1825 in Langen in Vorarlberg, Oostenrijk, geboren werd. In 1850 werd hij priester gewijd. Na twaalf jaar in het pastoraat werkzaam te zijn geweest, trad hij in bij de trappisten in Mariawald in de Eifel, Duitsland. Vier jaar later werd hij naar Rome gestuurd om daar een vervallen abdij weer op te bouwen. Vandaar uit reisde hij naar Bosnië, waar hij in Banja Luka het trappistenklooster „Maria Stern“ stichtte. In 1879 was er een generaal kapittel van de trappisten in Septfons, Frankrijk, waar hij als abt van voornoemde abdij benoemd zou worden. In plaats daarvan volgde hij echter de oproep om in het oostelijk vicariaat van Kaap de Goede Hoop een trappistenklooster te stichten om de bevolking daar te evangeliseren. In 1880 vestigde hij zich in Dunbrody. De omstandigheden daar, met name als gevolg van het kurkdroge klimaat, bleken ongeschikt om er een bestaan op te bouwen. Daarom vestigde hij zich twee jaar later in de provincie Natal in de buurt van Durban. Daar stichtte hij een trappistenabdij, die toegewijd aan Onze Lieve Vrouw en de Heilige Anna de naam Mariannhill kreeg en zich concentreerde op de ontwikkeling van het missiewerk onder de zwarte bevolking in Zuid-Afrika. Dit werk bleek moeilijk te verenigen met het contemplatieve leven van de trappistentraditie. In 1909, het jaar waarin Franz Pfanner overleed, stond paus Pius X daarom toe dat de abdij zich afscheidde van de trappistenorde. In 1926 werd de gemeenschap formeel omgevormd tot een missiecongregatie met een verzachte vorm van de Regel van Benedictus. De congregatie is sinds 1911 ook in Nederland actief. In 1945 werd een Nederlandse/Engelse provincie gevormd, waarbij op leidinggevende posities Nederlanders werden benoemd. Definitieve zelfstandigheid werd in 1954 bereikt met de benoeming van een Nederlandse provinciaal