Zoeken in collecties

In catalogi uit 1986 en 1987 worden de reliëfs A en B geïdentificeerd als Joachim en Anna. Een voor intern gebruik opgestelde lijst van het klooster vermeldt figuur A als Mozes, fig. C als Aäron en de vrouwelijke figuren als waarschijnlijk Elisabeth en Anna. Meer waarschijnlijk is dat de figuren A en B Zacharias en Elisabeth voorstellen. De symboliek van de bij alle figuren voorkomende wetstafelen zou dan wijzen op de overgang van het Oude naar het Nieuwe Testament, van Johannes de Doper naar Jezus van Nazareth. De druiventros, symbool van vruchtbaarheid en belofte, wijst op het in verwachting raken van Elisabeth op latere leeftijd. Het kemelsharen kleed zou kunnen wijzen op de boetvaardigheid van de ongelovige Zacharias én verwijzen naar het optreden van zijn zoon Johannes de Doper. Het harpje bij Jozef zou kunnen wijzen op het Magnificat van zijn echtgenote bij de ontmoeting met Elisabeth of op zijn herdersfunctie, het voedstervaderschap. De harp immmers fungeert als symbool van de herdersfunctie. De reliëfs worden toegeschreven aan de Udense beeldhouwer Petrus Verhoeven op grond van grote gelijkenis van de koppen met die van door hem gesigneerde en soms ook gedateerde beelden (Uden tent. cat. 1987, 158). Petrus Verhoeven (Uden 1729-1816) kan worden beschouwd als een vertegenwoordiger van de late barok. Waar hij werd opgeleid is niet bekend. Antwerpen ligt het meest voor de hand, hoewel ook Kleef, Düsseldorf, Duisburg of Keulen, gezien de onderhorigheid van het land van Ravenstein aan de keurvorsten - niet mogen worden uitgesloten. Zijn zoon Jan, eveneens beeldhouwer van beroep, was tot zijn vijftigste zijn vaders knecht en mocht klaarblijkelijk alleen beelden maken onder diens signatuur. Het oeuvre omvat naast ongeveer zestig heiligenbeelden kerkmeubilair en ornamenten, zoals altaren, tabernakels, orgelkassen, reliekhouders en ttwee monstransen. Verhoeven liet zich leiden door voorbeelden uit zijn omgeving, maar ontwikkelde een eigen variant

In catalogi uit 1986 en 1987 worden de reliëfs A en B geïdentificeerd als Joachim en Anna. Een voor intern gebruik opgestelde lijst van het klooster vermeldt figuur A als Mozes, fig. C als Aäron en de vrouwelijke figuren als waarschijnlijk Elisabeth en Anna. Meer waarschijnlijk is dat de figuren A en B Zacharias en Elisabeth voorstellen. De symboliek van de bij alle figuren voorkomende wetstafelen zou dan wijzen op de overgang van het Oude naar het Nieuwe Testament, van Johannes de Doper naar Jezus van Nazareth. De druiventros, symbool van vruchtbaarheid en belofte, wijst op het in verwachting raken van Elisabeth op latere leeftijd. Het kemelsharen kleed zou kunnen wijzen op de boetvaardigheid van de ongelovige Zacharias én verwijzen naar het optreden van zijn zoon Johannes de Doper. Het harpje bij Jozef zou kunnen wijzen op het Magnificat van zijn echtgenote bij de ontmoeting met Elisabeth of op zijn herdersfunctie, het voedstervaderschap. De harp immmers fungeert als symbool van de herdersfunctie. De reliëfs worden toegeschreven aan de Udense beeldhouwer Petrus Verhoeven op grond van grote gelijkenis van de koppen met die van door hem gesigneerde en soms ook gedateerde beelden (Uden tent. cat. 1987, 158). Petrus Verhoeven (Uden 1729-1816) kan worden beschouwd als een vertegenwoordiger van de late barok. Waar hij werd opgeleid is niet bekend. Antwerpen ligt het meest voor de hand, hoewel ook Kleef, Düsseldorf, Duisburg of Keulen, gezien de onderhorigheid van het land van Ravenstein aan de keurvorsten - niet mogen worden uitgesloten. Zijn zoon Jan, eveneens beeldhouwer van beroep, was tot zijn vijftigste zijn vaders knecht en mocht klaarblijkelijk alleen beelden maken onder diens signatuur. Het oeuvre omvat naast ongeveer zestig heiligenbeelden kerkmeubilair en ornamenten, zoals altaren, tabernakels, orgelkassen, reliekhouders en ttwee monstransen. Verhoeven liet zich leiden door voorbeelden uit zijn omgeving, maar ontwikkelde een eigen variant

In catalogi uit 1986 en 1987 worden de reliëfs A en B geïdentificeerd als Joachim en Anna. Een voor intern gebruik opgestelde lijst van het klooster vermeldt figuur A als Mozes, fig. C als Aäron en de vrouwelijke figuren als waarschijnlijk Elisabeth en Anna. Meer waarschijnlijk is dat de figuren A en B Zacharias en Elisabeth voorstellen. De symboliek van de bij alle figuren voorkomende wetstafelen zou dan wijzen op de overgang van het Oude naar het Nieuwe Testament, van Johannes de Doper naar Jezus van Nazareth. De druiventros, symbool van vruchtbaarheid en belofte, wijst op het in verwachting raken van Elisabeth op latere leeftijd. Het kemelsharen kleed zou kunnen wijzen op de boetvaardigheid van de ongelovige Zacharias én verwijzen naar het optreden van zijn zoon Johannes de Doper. Het harpje bij Jozef zou kunnen wijzen op het Magnificat van zijn echtgenote bij de ontmoeting met Elisabeth of op zijn herdersfunctie, het voedstervaderschap. De harp immmers fungeert als symbool van de herdersfunctie. De reliëfs worden toegeschreven aan de Udense beeldhouwer Petrus Verhoeven op grond van grote gelijkenis van de koppen met die van door hem gesigneerde en soms ook gedateerde beelden (Uden tent. cat. 1987, 158). Petrus Verhoeven (Uden 1729-1816) kan worden beschouwd als een vertegenwoordiger van de late barok. Waar hij werd opgeleid is niet bekend. Antwerpen ligt het meest voor de hand, hoewel ook Kleef, Düsseldorf, Duisburg of Keulen, gezien de onderhorigheid van het land van Ravenstein aan de keurvorsten - niet mogen worden uitgesloten. Zijn zoon Jan, eveneens beeldhouwer van beroep, was tot zijn vijftigste zijn vaders knecht en mocht klaarblijkelijk alleen beelden maken onder diens signatuur. Het oeuvre omvat naast ongeveer zestig heiligenbeelden kerkmeubilair en ornamenten, zoals altaren, tabernakels, orgelkassen, reliekhouders en ttwee monstransen. Verhoeven liet zich leiden door voorbeelden uit zijn omgeving, maar ontwikkelde een eigen variant

Toeschrijving aan Petrus Verhoeven op grond van de vormgeving van de wolkenpartij en draperie. Voor Petrus Verhoeven, zie onder inv. nr. VW-P017-Ud0020