Zoeken in collecties

De kleding van na 1960 veranderde enigszins ten opzichte van de kleding voor 1960. Het habijt (1) heeft minder plooien. De sluiting met drukknopen zit op de schouder. De kleding werd minder ingewikkeld en bewerkelijk. Het bijbehorende scapulier (2), nu met rond schouderstuk, heeft een passiekruis op de voorzijde, een wit boordje aan de hals en sluit met twee drukknoopjes achter op de rug. Het witte boordje is met behulp van knopen aan de scapulier vast te zetten. Bij het habijt horen een koord met drie knopen (3) en een rozenkrans van zeven tientjes (4). De rozenkrans is niet langer gemaakt van houten kralen, maar van pitten uit Suriname, die, naar mate ze langer gedragen werden, gingen blinken en soms een rode gloed verkregen.

De wijde mouwen van het habijt (1) werden gedurende de dag breed omgeslagen, maar in de kapel behoorden ze lang te zijn. Daarover kwam het scapulier (2) met de zogenaamde, in koordjes aangebracht, passie. Dan een wit koord (3) met drie knopen - de drie geloften - en een rozenkrans (4) met vijf tientjes van houten kralen. Novicen droegen een rozenkrans van houten kralen, geprofeste zusters een van pitten. De houten kralen werden van tijd tot tijd zwart geverfd omdat de kleur door gebruik sleet. Aan de rozenkrans hangt een medaille met de H. Franciscus en de H. Antonius. Postulanten droegen een gewone jurk met een donkere sluier. Novicen droegen het habijt, zonder het scapulier, met een witte sluier. Het dragen van religieuze kleding werd gezien als een bescherming en een afscheiding van de wereld. Alle zusters droegen dezelfde kleding, ook in Suriname en de Antillen. De zwarte merino-stof verkleurde in de tropen naar groenachtig. Er was een tijd dat de verkleurde habijten uit elkaar getornd werden om ze te verven. Dat gebeurde met sap gekookt uit inheemse planten, waarmee ook inkt gemaakt werd. Enkele jaren na de Tweede Wereldoorlog kregen de zusters in de tropen toestemming om de kleding in het wit te dragen. Bij het aantrekken van enkele kledingstukken werden gebeden opgezegd. Bij het scapulier: Heer, geef mij de genade Uw H. Juk met blijdschap te dragen, met liefde mijn plichten te volbrengen en de kruisen en het lijden, dat Gij me vandaag zult overzenden, in vereniging met Uw Smarten gaarne te omhelzen. Koord: Heer, bind mij door de banden van Uw Liefde zo vast aan U dat ik nimmer van U gescheiden worde. Rozenkrans: Heer, geef mij de genade Uw Heilige Moeder vurig te beminnen en al mijn gebeden goed te verrichten (daarbij wordt het kruis van de rozenkrans eerbiedig gekust). Habijt: eerst kust de zuster het en bidt dan: Heer, ik bedank U dit arm en eenvoudig kleed te mogen dragen. Schenk mij de ware, religieuze geest en de onthechting van alle aardse zaken.

Op de voorzijde de tekst: "Onder Uw bescherming staat ons huis. / Jezus, Maria, Jozef. / Behoedt het voor gevaar en kruis. / Jezus, Maria, Jozef. / Behoedt ons huis voor storm en brand. / Jezus, Maria, Jozef. / Voor onheil, diefstal en voor schand. / Jezus, Maria, Jozef. / Geeft ons uw zegen te allen tijd. / Jezus, Maria, Jozef. / En hierna de eeuwige zaligheid! / Jezus, Maria, Jozef!" Rechts een afbeelding van Jezus, Maria en Jozef. Op de achterzijde de tekst: "Ter herinnering aan het Koperenfeest van Nico Sjerps en Martha Uytderhoeve van je liefh. zus Sr. Marie Marguerite PR. Nispen. 22-11-59”. Zuster Marguérite Sjerps was zuster bij de Franciscanessen van Mariadal en woonde van 1951 tot 1961 in het klooster te Nispen. Zij heeft deze huiszegen geschonken aan haar broer en schoonzus.

In 1967 veranderde er veel in de kleding van de zusters. De habijten werden afgelegd, evenals het koord en het scapulier. In de plaats van het habijt droegen de zusters een zwarte jurk met witte kraag en witte manchetten aan de mouwen. De kraag en manchetten zijn met behulp van knopen aan de jurk vast te zetten. Aan de onderzijde van de jurk zijn spelden bevestigd om de plooien in de voorzijde van de jurk te houden. In het kapittel van 1970 werd besloten dat iedere zuster vrij is te dragen wat ze wil.