Zoeken in collecties

Vier zwarte habijten: postulantenjurk (1); habijt van vóór 1960 (2); habijt van ná 1960 (3); en een habijt (4) naar vrij model van ca. 1970. De postulantenjurk heeft een brede puntkraag, drie sierknopen tussen hals en borst (met daar onder twee drukknoopjes), plooien van boven de borst tot de onderzijde van de jurk en lange mouwen met een boord met drukknopen op het einde. Bij het oudste habijt is het lijfje apart op de rok genaaid. Het lijfje heeft een V-hals, een borstzakje op de rechterborst, drukknopen aan de voorzijde en lange aangezette mouwen. Het is van binnen gevoerd met een bruin/grijskleurige stof en voorzien van een getal in kruissteek (369, het identificatienummer van degene die de jurk droeg) en een etiketje met de naam "Zr. Lioba". De rok is aan de voorzijde voorzien van een 'steekzak', weggewerkt achter een plooi, en gedeeltelijk met drukknoopjes aan het lijfje bevestigd. Het habijt van ná 1960 is licht getailleerd met uitlopende rok, lange mouwen en een gevoerd lijfje. Ter hoogte van het middel zijn twee stroken stof bevestigd die achter op de rug vastgezet kunnen worden ter taillering. Op de rug zit een ritssluiting en aan de binnenzijde van de kraag is een etiketje bevestigd met daarop het getal 247. Het vrije model van ca. 1970 is bijna identiek aan het habijt van na 1960: de mouwen zijn voorzien van twee korte ritssluitingen, de rok is minder wijd en de stof is dunner.

De driehoekige halsdoek werd onder het habijt gedragen. De witte was voor de zondag, de gekleurde voor doordeweeks.

De ulos is een belangrijk element in de Batak cultuur; men geeft een ulos b.v. bij geboorte, huwelijk en overlijden. Tijdens de huwelijksceremonie wordt de ulos over de schouders van het bruidspaar gelegd. Bij overlijden wordt het lichaam bedekt met een ulos of het is een teken dat er een karbouw geslacht zal worden. Wanneer een nieuw huis betrokken wordt krijgen de bewoners een ulos. Een ulos kan tevens gegeven worden om iemand eer te bewijzen. Tijdens het dansen (tortor) dragen de Bataks altijd een ulos. In de ulos is een tekst geweven die aangeeft bij welke gelegenheid deze gegeven wordt. Op deze kleden staat: "Terimakasihatas pengabdianmu di Indonesia" en dan de naam van de zuster: zr. Christofora [1], zr. Laura [2] en zr. Raynildis [3].

Het insigne voor de bejaardenzorg behoorde toe aan zuster Cassiana van der Kwartel (1909-1999), achterop staat "V47". Het E.H.B.O.-speldje behoorde toe aan zuster Sepiëntia. Alle drie de insignes kunnen met een speld op de achterzijde op kleding worden aangebracht.

De glazen kolven, spuiten, bloedafnamebuisjes, oogkommetje en medicijnbakje werden door de Franciscanessen van de H. Elisabeth in het laboratorium van het ziekenhuis te Leiden gebruikt.

De zwarte sluier valt bij de oude kleding middenachter in een plooi (met drukknopje). Het kapje met witte boord en de sluier met witte boord hoort bij nieuwe kleding van ná 1960.

Met dit instrument werden aderen afgeklemd tijdens de operatie. Door de zusters ook gebruikt om catheters dicht te klemmen.

Gordel voor om het habijt. De knopen staan voor de drie geloften (armoede, gehoorzaamheid, zuiverheid).

Het huis was een bejaardenhuis van de congregatie in Gilze.

De geprofesten zusters hadden na 1960 een scapulier dat aan voor- en achterzijde tot aan de enkels reikte.

Het kroontje werd gedragen over de bruidssluier bij de bruidskleding. Na de inkleding werd het op de kap/sluier gespeld.

De kroontjes werden op de kap gespeld.

Het teken van de Reformen van Limburg is een kruis waaraan twee gesels hangen met daarachter gekruist een lans en rietstok met spons. Tot 1961 werd het teken geborduurd op de scapulier gedragen. Daarna werden er zilveren medailles gemaakt met het teken, die op een houten kruis met zilveren achterkant werden gezet. Toen de zusters in 1969 burgerkleding gingen dragen werden er hangertjes of speldjes van de medailles gemaakt.

Het kruis, als teken van het verenigen met het lijden en de dood van Christus, hield de zuster in haar hand of lag bij haar. .

Zwart-wit gravures van de kruiswegstaties in gotische raamwerken van papier met kantwerk geplakt. De raamwerken zijn aan boven en onderzijde met elkaar verbonden als een slinger en kunnen bij volledig ontvouwen zelfstandig blijven staan. Op de achterzijde van iedere gravure is een gebed gedrukt. De kruisweg behoorde toe aan zuster Melania Oomen van de Franciscanessen van de H. Elisabeth.

Twee dunne zilverkleurig metalen platen met in reliëf veertien kruiswegstaties. Op een van de platen een houten kruis met corpus van metaal. De twee platen zijn bevestigd op twee paneeltjes die met elkaar verbonden zijn door een scharnier zodat de paneeltjes als een boek open en dicht geklapt kunnen worden. Wanneer een zuster niet naar de kapel kon, gebruikte ze op haar kamer deze kruisweg ter meditatie.

De novicen droegen een scapulier dat korter was en waarbij voor- en achterkant een andere lengte hadden dan het scapulier van geprofeste zusters. Bij de overhandiging werd een gebed gezegd: "Heer die gezegd hebt mijn juk is zoet en mijn last is licht, verleen dat Uw dienares dit zo draagt dat zij Uw genade verwerft in het tegenwoordige leven en de glorie in het toekomende".

Watervat met een kraantje boven een schaal. Het hangt in de sacristie voor de handwassing van de priester voor de aanvang en na afloop van de misviering.

Met tekst "Sta. Elisabeth ora pro nobis".

Naambordje is gebruikt bij een missietentoonstelling.

De set bestaat uit een witte nachtpon (1), wit mutsje (2) en een dun zijden koordje (3) met 3 knopen voor de 3 geloften.

Deze halve kappen werden door de novicen gedragen tot ze de eerste professie deden (twee jaar).