Lang uitlopend zwart priesterkleed (1) aan de voorzijde voorzien van een rij knopen van de hals tot aan de voeten. In Nederland gedragen tot midden jaren zestig. De toog heeft lange manchetten, twee steekzakken die tevens toegang geven tot de binnenzijde van de toog en één binnenzak ter hoogte van de linkerborst aan de binnenzijde van de toog. Twee overwegend zwarte schoudermantels, ook wel mozetta of camail genoemd, met roze voering en knopen. Aan de achterzijde lopen de mantels aan de bovenzijde over in een kleine capuchon. Eén van deze mantels (2) is aan de randen voorzien van bont. De andere mantel (3) is voorzien van contrasterend roze stiksel langs de randen. Dergelijke zwart met roze schoudermantels werden door bisschoppen en kardinalen gedragen. Zwarte schoudermantel (4) voorzien van drie knopen en knoopsgaten en een haakje en oogje als sluiting. De mantel is in Nederland alleen in de beginperiode van de congregatie gedragen. Dit exemplaar werd gedragen door kanunnik J. v.d. Lubbe cssp in Guadeloupe. Blauwkleurig scapulier (5) bestaande uit twee lappen verbonden met twee linten. Op de lappen zijn twee afbeeldingen opgebracht, één van de H. Maria en één van het wapen van de congregatie (H. Hart, H. Geest en bloemornamenten). Dit professiescapulier werd bij de tijdelijke professie uitgereikt. Twee witte boorden, één met splitknoop en zwart befje (6) en één met haakje en oogje en blauw befje (7). Tijdens het noviciaat werd een boordje met zwart befje gedragen, na die periode een blauw befje

Het kloosterkleed was voor de priesters een zwarte toog met priesterboord en om het middel een dubbel koord dat eindigde met een knoop aan de afhangende delen. De broeders droegen ook een zwarte toog, zonder priesterboord, en om het middel een zwarte band met afhangende einden. In de missie droeg men een witte toog zonder koord

Het kloosterkleed was voor de priesters een zwarte toog met priesterboord en om het middel een dubbel koord dat eindigde met een knoop aan de afhangende delen. De broeders droegen ook een zwarte toog, zonder priesterboord, en om het middel een zwarte band met afhangende einden. In de missie droeg men een witte toog

Zwarte toog (1) die aan de voorzijde geheel opengemaakt kan worden middels knopen. Voorzien van twee steekzakken op heuphoogte, een opstaand kraagje aan de hals en grote omslagen aan de mouwen. De binnenzijde is tot de middel gevoerd en voorzien van een binnenzakje op de linkerborst. Over de kraag droegen de fraters een witte boord (2). Als schoeisel droegen de fraters in de beginjaren van de congregatie pantoffels met een leren riempje. Rond 1894 kwam de lage schoen in gebruik, deze moest zo eenvoudig mogelijk zijn en mocht vooral geen 'neus' hebben. Als hoofdbedekking gebruikten de fraters een halfhoge 'kachelpijp'. Rond 1930 kwam de slappe zwarte gleufhoed in gebruik. Vanaf oktober 1954 voldeed ook een zwarte baret, die gemakkelijker in de zak gestoken kon worden. Tot ca. 1950 droegen de fraters onder de toog een pofbroek en een onderhemd van baai. Ook droegen ze een zakhorloge. Begin 1954 werden deze dingen vervangen door een polshorloge, overhemd en lange broek. De cingel moest van dezelfde stof zijn als de toog. De rozenkrans werd in de zak bewaard en niet, zoals bij veel kloostergemeenschappen gewoon was, aan de cingel gedragen. Het kruis dat de fraters aan een zwart koordje om de nek droegen werd óf onder de singel gestoken óf in de binnenzak, in het zogenoemde 'H. Hartkappelletje'. Het kruis van fraters in Nederland was koperkleurig (3), het kruis voor de fraters in de missie zilverkleurig (4). Vanaf ca. 1958 mochten de fraters een zwart pak met wit boordje en een zwart overhemd dragen als ze dat wensten. Aan de vooravond van het vertrek naar de eerste missie van de Fraters te Malang (Indonesië) op 6 februari 1928 gaf aartsbisschop Henricus van de Wetering tijdens zijn bezoek aan dat witte kleding in de missie beter zou zijn. In de missie droegen de Fraters van Utrecht een witte toog (5) en witte cingel