Zoeken in collecties

Op tafel stond een schaaltje, met een klein lepeltje erin, met zout.

Op een schoteltje had iedere zuster een stukje Sunlight zeep. Het stukje zeep is de helft van een normaal stuk en moest zes weken meegaan. Om geen zeep te laten wegvloeien als het nat was, legde men er een stukje zilverpapier onder. Deze zuinigheid kwam niet alleen voort uit de gelofte van vrijwillige armoede die de zusters hadden afgelegd, ook de schaarste van allerlei artikelen tijdens de oorlogsjaren 1940-1945 speelde een rol.

Naast de deur van iedere cel of chambrette bevond zich een wijwatervaatje met daarin wijwater. Het was gebruikelijk bij binnenkomen en weggaan de vingers daarin te dopen en een kruisteken te maken. Als het vaatje leeg was, kon men het vullen met wijwater uit een fles die voor algemeen gebruik beschikbaar was. Een mondeling overgeleverde anekdote over een wijwatervaatje betreft het bezoek van een hooggeplaatste Duitse militair tijdens de Tweede Wereldoorlog. De militair verzoekt de algemeen overste, mère Vincentia, te spreken. Zij ontvangt hem in de spreekkamer en verneemt dat het Duitse leger het klooster vordert voor de plaatsing van Duitse militairen. De militair wenst het gebouw te zien en mère Vincentia begeleidt hem onder meer naar de slaapafdeling. Daar opent zij de deur naar een cel. De militair wil het licht aan doen, maar voelt alleen water aan zijn vingers... Op de plaats waar de lichtknop zou moeten zitten, hangt een wijwatervaatje. Na de rondgang door het klooster is duidelijk dat er geen stromend water of elektrisch licht aanwezig is. Dit is voor de Duitse militair de reden het klooster niet te vorderen voor de huisvesting van zijn soldaten.

Gebruikt voor de wekelijkse wasbeurt van de zusters. De kuipjes werden met warm water gevuld en op een plankje geplaatst om de vloer te beschermen. Rond 1950 verdwenen de kuipjes, onder meer omdat ze niet meer leverbaar waren. Ervoor in de plaats kwamen ronde zinken kuipjes met hengsel.