Zoeken in collecties

Ontstaan tussen 1206 en 1214. Albertus van Avogroda, Patriarch van Jerusalem, gaf een leefregel aan een groep leken-eremieten die zich in het Kermelgebergte verstigden en naar voorbeeld van de profeet Elia een leven leidden van gebed en beschouwing. Zij zien af van zowel privé als gemeenschappelijk bezit. Toen de Karmelieten wegens de Saracenen uitweken naar Europa, lieten zij zich indelen bij de bedelorden. In 1248 werden zij door Paus Innocentius officieel goedgekeurd. In 1452 ontstonden de eerste vrouwelijke karmelgemeenschappen.

De Karmelieten komen voort uit een groep van kluizenaars, die in navolging van de profeet Elia rond 1200 in het Karmelgebergte bij de havenplaats Haifa in Israël een aan God toegewijd leven leidden. Voor hen schreef Albertus van Avogrado, patriarch van Jeruzalem, een in 1226 pauselijk goedgekeurde leefregel. Omstreeks 1235 werden zij door Arabische moslims van de berg Karmel verdreven. De meesten vertrokken naar Europa. Op het concilie van Lyon in 1245 werd hun op contemplatie gerichte gemeenschap onder de bedelorden opgenomen. In de 14e eeuw, toen zij een grote groei doormaakten, wijzigde hun strikt contemplatieve kluizenaarschap in een vita mixta, waarin actief en contemplatief leven met elkaar in evenwicht dienden te zijn en de contemplatie de inspiratie diende te leveren om actief te zijn zowel op maatschappelijk als op religieus gebied. In de 16e eeuw ontstond er een hervormingsbeweging in Spanje, waar Teresa van Avila en Johannes van het Kruis communiteiten stichtten die teruggrepen op de oorspronkelijke 13e-eeuwse Karmelregel. Deze hervorming leidde tot een splitsing van de orde in een gematigde tak, de Geschoeide Karmelieten, en een strenge tak, de Ongeschoeide Karmelieten. Vanaf de 13e eeuw vestigden de karmelieten in meerdere plaatsen in Nederland kloosters, die echter ten tijde van de Reformatie weer opgeheven werden. Vanaf 1840 maakte de orde in Nederland een nieuwe start. Dit leidde in 1890 tot een Nederlandse provincie, die in de periode van 1890 tot 1960 een explosieve groei kende. Er werden nieuwe kloosters gebouwd en scholen gesticht en in veel parochies en instellingen waren de karmelieten actief. Na deze periode moesten de karmelieten als gevolg van de door ontzuiling en secularisatie stokkende aanwas, zich noodgedwongen op de werkvelden, waarop ze tot dan toe actief waren, terugtrekken. Vanaf dan werd er steeds meer ingezet op bezinning en het uitdragen van de karmelitaanse mystiek en spiritualiteit. Contemplatie is toen weer zwaarder gaan wegen

De jezuïet Jorna stichtte in 1915 in 's-Gravenhage deze congregatie voor gezins- en kraamzorg, die in 1917 werd erkend. Men wilde speciaal helpen in arme gezinnen als kraam- of gezinsverzorgster. De zusters zijn met name bekend door hun bijnaam "Juliaantjes". De zusters zijn genoemd naar de Florentijnse heilige Juliana Falconieri [1270?-1341], die de stichteres zou zijn geweest van de Tertiarissen Servieten van Maria, "Mantellate" genoemd. In 1992 is het archief van de congregatie geïnventariseerd door het KAN

De oorsprong van de Johannieter Orde voert terug tot het midden van de elfde eeuw. Toen werd in Jeruzalem door een op initiatief van kooplieden uit de Italiaanse stad Amalfi opgerichte Benedictijner hospitaalbroederschap een aan Johannes de Doper toegewijde hospitaal gesticht. Met dit hospitaal stelde de broederschap zich ten doel zieke pelgrims uit West-Europa, die het Heilige Land bezochten, te verzorgen. Nadat in 1099 Jeruzalem door Godfried van Bouillon was veroverd, vonden in dit hospitaal gewonde kruisvaarders verpleging en verzorging. Veelal schonken ze dan uit dankbaarheid goederen, zowel in het Heilige Land als in hun land van herkomst. Hierdoor verwierven de broeders bezittingen door heel Europa. Aangezien de broederschap gaandeweg zelf de bezittingen diende te beschermen, namen ze naast verpleging ook militaire taken ter hand. Dit leidde tot de omvorming van de broederschap tot een geestelijke ridderorde, gebaseerd op de regel van Augustinus. De orde bestond uit ridders die de militaire taken op zich namen, kapelaans die de geestelijke en priesterlijke taken vervulden en dienende broeders die de verzorgende en huishoudelijke taken op zich namen. De paus bevestigde in 1113 het goederenbezit en stelde de orde onder bescherming van de Heilige Stoel. Daarbij werd ook het privilege verleend om zowel een eigen grootmeester tot overste te benoemen als eigen kerken te stichten. Voor het beheer van de goederen richtten de johannieters een gecentraliseerde hiërarchisch bestuurssysteem in van tongen, provincies of grootprioraten en commanderijen, elk met hun eigen titularis aan het hoofd, die aan de grootmeester verantwoording verschuldigd was. Nederland, dat een twintigtal commanderijen telde, ging ten tijde van de Reformatie over tot het protestantisme. Aan het eind van de 16e eeuw werden de in het bezit van de Johannieter Orde zijnde goederen geconfisqueerd en kwam er een verbod tot het aannemen van nieuwe leden. Dit betekende het einde van de orde in Nederland