Algemene overste van 1835 tot 1856. Als vicaresse maakte ze van dichtbij de plannen mee voor de vestiging van een nieuwe stichting in Roosendaal, en het vertrek van mère M. Joseph daarheen. Na de definitieve breuk in 1835 moest zij de taak van haar voorgangster overnemen.
Mère M. Louise was een vrome en bescheiden vrouw. Ze had behoefte aan de blijvende steun van mère Marie Joseph en bleef nauw met haar samenwerken. In de twintig jaar van haar leiding jaar begon de uitbreiding van de congregatie buiten de grenzen van het eigen klooster, met name in West-Brabant en Zeeland.
Te zwaar belast door haar functie ging ze in op het verzoek van mère M. Joseph om de leiding op zich te nemen van een viertal zusters die werden uitgezonden voor een missionering in Suriname. Na twaalf jaar zware arbeid daar waren haar krachten gesloopt. Ze legde haar taak als overste neer, maar bleef nog twintig jaar onder de Surinaamse jeugd werken. Ze overleed er op 5 mei 1892, 88 jaar oud

Algemene overste van 1856 tot 1891. Meer dan veertig jaar werd de congregatie bestuurd door - wat binnenkamers genoemd wordt - de Van Dijken. Stammend uit een ontwikkelde Brabantse oerkatholieke familie, brachten de twee zusjes Van Dijken heel wat mee aan verstandelijke, geestelijke en spirituele mogelijkheden. Beiden waren goede oversten. Mère Dominique gaf de richting aan die de congregatie jarenlang zou gaan. In haar bestuursperiode groeide de congregatie van een klein en kwetsbaar begin uit tot een religieus onderwijsinstituut. Het aantal leden groeide van 42 naar 222, het aantal succursalen van 2 naar 13. Ze was een fijngevoelige vrouw voor wie het soms moeilijk was doortastend op te treden. In een eigen werkje 'Onderzoek voor een overste; dikwijls te herlezen' gaf ze in 68 punten weer hoe de houding van een overste ten opzicht van medezusters dient te zijn

Algemene overste van 1891 tot 1898. Mère Birgitte bouwde voort op het beleid van haar zus. De tijd van de Van Dijken wordt gekenmerkt door de ontwikkeling van een congregatie met contemplatieve inslag naar een onderwijscongregatie. In 1891 werd door de congregatie een eigen normaalschool opgericht voor de vorming van eigen leerkrachten en katholieke meisjes. De grote promotor daarvan was Mère Birgitte, algemeen overste van het internaat

Algemene overste van 1898 tot 1919. Evenals de stichteres van haar congregatie benadrukt mère Xavier de waarde van de eenheid onder de leden. Haar eerste brief aan haar zusters gaat over de eenheid. De congregatie is groeiende in alle opzichten: het aantal zusters groeit gestaag evenals het aantal pensionnairen. Het kleine moederhuis groeit uit tot een groot gebouwencomplex. Het onderwijs vraagt steeds meer om een goede scholing. Mère Xavier stond niet alleen in de stroom, maar plaatste zich ook daarin en stimuleerde tot het aanpakken van allerlei vormen van onderwijs. Je gaat er maar aanstaan en begint maar, was haar leuze