Zoeken in collecties

Alfonsus de Liguori, doctor in de rechten, geboren in 1696 in Marianella bij Napels in een aristocratisch gezin, gaf op 27-jarige leeftijd zijn carrière als advocaat op om priester te worden. Met vier metgezellen vormde hij in 1732 in Scala, een dorp in het achterland van Napels, een groepje missionarissen die zich onder zijn leiding om de zielzorg van de arme plattelandsbevolking in de nabijgelegen bergen bekommerden. Hieruit ontstond de Congregatie van de Allerheiligste Verlosser, die ook bekend staat als de redemptoristen en waarvan de constituties in 1749 door paus Benedictus XIV goedgekeurd werden. Van 1762 tot 1775 was Alfonsus bisschop van het Zuid-Italiaanse diocees Sant’Agata dei Goti in het koninkrijk Napels. Hij stierf op 1 augustus 1787 in het redemptoristenklooster van Pagani, waar hij ook begraven is. In 1816 werd hij zalig en in 1839 heilig verklaard. Voorts is hij in 1871 tot kerkleraar verheven. Vooral door toedoen van Clemens Maria Hofbauer (1751–1820) verbreidde de congregatie zich buiten Italië. Via Oostenrijk en Polen en vervolgens Frankrijk en België vestigden de redemptoristen zich in 1836 in Wittem. In 1865 werd de Nederlandse provincie opgericht. Vanaf 2005 vormt Nederland met België, Duitsland en Zwitserland de provincie St. Clemens. Met als wapenspreuk “Copiosa apud Eum Redemptio” (Bij Hem vind je de verlossing in overvloed) vormen het navolgen van de Heilige Verlosser, zelfheiliging en het streven naar het heil van anderen in het bijzonder de verlatenen de doelstellingen van de congregatie, later geformuleerd als “Directe zielzorg door woord en sacrament, met bijzondere aandacht voor hen die geestelijk in moeilijkheden verkeren”. In Nederland kwamen deze doelstellingen tot uiting in het geven van volksmissies, retraites en categoriale zielzorg, in missie voor de overzeese gebieden (Suriname), in hulp aan priesterarme gebieden (Brazilië) en in migrantenzorg. De biecht werd als de bekroning van de volksmissies en individuele bekering gezien

Léon Gustave Dehon werd in 1843 in La Capelle in het Franse Departement du Nord geboren als zoon van welgestelde ouders. Hij studeerde in Parijs en Rome. In 1868 werd hij priester gewijd. Als kapelaan richtte hij in 1877 met toestemming van de bisschop van Soissons in Saint-Quentin het Collège St. Jean op. Vanuit zijn visie, dat het docentencorps van dit college uit priesters zou moeten bestaan die samen een nieuwe congregatie zouden vormen, stichtte Dehon in 1878 in Saint-Quentin de Congregatie van de Priesters van het H. Hart van Jezus. Gedurende zijn verdere leven bleef Dehon zijn congregatie als Generaal Overste besturen. In 1925 stierf hij te Brussel. De leden van de congregatie, die naar de stichter ook wel Dehonianen worden genoemd, wijdden zich aan de verering van het Heilig Hart van Jezus, een in de 19e eeuw zeer populaire devotie, waarvan het aan Jezus’ Hart te geven eerherstel de leidraad vormde. De gedachte daarachter was, dat de zondige mens het Hart van Jezus dusdanig verwond had dat Zijn eer hersteld moest worden. De Dehonianen probeerden dat eerherstel te bereiken door het H. Hart te vereren en door hun eigen lijden als een offer op te dragen aan Jezus, maar ook door het verrichten van liefdewerk die gelovigen dichter tot het H. Hart zouden brengen. Na het Tweede Vaticaanse concilie werd de doelstelling van de congregatie opnieuw verwoord. Het accent kwam toen te liggen op diaconie, pastoraat, onderwijs, crisishulp en opvang van daklozen. Vrij snel breidde de Congregatie zich uit, eerst in Frankrijk, maar spoedig ook daarbuiten. Al in 1883 vestigde zij zich te Watersleyde bij Sittard. De vestiging daar groeide uit tot het Sittardse Missiehuis, dat het moederhuis van de Duitse provincie werd. De bakermat van de bij decreet van het generaal bestuur in 1910 opgerichte Nederlandse provincie is het in 1900 gestichte Juvenaat H. Hart te Bergen op Zoom. In de missie was de congregatie actief in Brazilië, Kongo, Finland, Zweden, Kameroen, Indonesië en Chili

Als reactie op de afbraak van de evangelische waarden in Frankrijk ten gevolge van de Revolutie, stichtte Marie-Joseph Coudrin (1768-1837) in 1800 in Parijs als voortzetting van een broederschap van de Heilige Harten in Poitiers de congregatie van de Paters van de HH. Harten. In datzelfde jaar stichtte Coudrin, die in 1792 in het geheim tot priester gewijd was, samen met gravin Henriette Aymer de la Chevalerie de congregatie van de Zusters van de HH. Harten. De missie van de congregatie, die in 1817 pauselijke goedkeuring verkreeg, is samen te vatten als het beschouwen, beleven en verkondigen van Gods Liefde die vlees is geworden in Jezus, in het bijzonder door eucharistische aanbidding en dienstbaarheid aan de meest behoeftigen. In praktijk gebracht, leidde deze missie tot het verspreiden van de devotie tot de Heilige Harten van Jezus en Maria en tot diverse vormen van apostolaat, waaronder onderwijs, eeuwigdurende aanbidding van het H. Sacrament, pastoraal werk en missiewerk, volksmissies en intronisatiewerk en inzet voor de armen en randmaatschappelijken. In de 19e eeuw breidde de congregatie zich in Frankrijk uit, maar onder druk van de seculariseringspolitiek aldaar week de congregatie aan het eind van die eeuw uit naar het buitenland. Zo stichtte de congregatie in 1896 in Grave haar eerste huis in Nederland. Nederland viel aanvankelijk nog onder de Belgische provincie, maar in 1923 ging de congregatie over tot het oprichten van een zelfstandige Nederlandse provincie. De Nederlandse provincie missioneerde over de hele wereld met zwaartepunten in Nederlands-Indië (sinds 1923), Brazilië (sinds 1925) en Oceanië. In 2013 werd de Nederlandse provincie opgeheven. Sindsdien vormen de Nederlandse vestigingen en hun leden de direct onder het algemeen bestuur van de congregatie vallende Nederlandse delegatie. De Paters van de HH. Harten worden ook wel picpus-paters genoemd naar de Rue de Picpus in Parijs, waar tot 1903 de hoofdzetel van de congregatie gevestigd was

Deze hervormde tak van de Karmel ontstond in 1562 toen Teresa van Avila, lid van een vrouwelijke kerkgemeenschap, met een kleine groep zusters een nieuw klooster stichtte, dat de karmelregel strikter wilde navolgen. Samen met Joannes van het Kruis ondernam ze zo de hervorming van het Karmel dat resulteerde in een gescheiden orde: de Orde van de Ongeschoeide Karmel. Deze eerste hervormde Karmelieten voerden het beleven van de armoede zeer consequent door en gingen daarom barrevoets