Zoeken in collecties

De in 1815 nabij Turijn geboren Giovanni Melchior Bosco stichtte de congregatie van de Salesianen van Don Bosco. Na in 1841 tot priester te zijn gewijd, ging hij in Turijn werken als kapelaan waar hij met de erbarmelijke omstandigheden van jongeren in de voorsteden van deze stad geconfronteerd werd. Hij zette zich in om aan deze jongeren volle kansen te bieden, waardoor zij hun toekomst zelf in handen zouden kunnen nemen. In Valdocco, een buitenwijk van Turijn, ging hij over tot het oprichten voor deze jongeren van een oratorium: een centrum voor vorming en ontspanning, een kweekplaats van geloof, hoop en liefde. Don Bosco richtte naast andere oratoria, ook hospitia op voor verlaten kinderen en opende hij ambachtsscholen. Zijn huizen werden gekenmerkt door een samenzijn en samenleven, waarin ieder zonder onderscheid of voorbehoud opgenomen en gewaardeerd werd. De jongeren mochten zichzelf zijn en werden gestimuleerd om hun eigen mogelijkheden te ontwikkelen. De naam salesianen, die gebruikt wordt voor zowel priesters als coadjuteurs (lekenhelpers in het pastorale en opvoedkundige werk) is afgeleid van de H. Franciscus van Sales. Diens positieve mensbeeld, met de nadruk op goedheid, vriendelijkheid en geduld, heeft Don Bosco in woord en daad uitgedragen. In 1857 stelde Don Bosco een aantal richtlijnen en regels op voor de sterk groeiende gemeenschap. Pauselijke erkenning volgde in 1869 en in 1874 werden de constituties goedgekeurd. In 1946 werd de Nederlandse provincie opgericht, die echter in 2005 met de provincie België-Noord fuseerde en vanaf dan een delegatie van die provincie werd. Tot de doelstellingen van de congregatie behoorden pastoraal werk en missiewerk. In de praktijk kregen deze doelstellingen vorm door middel van opvoeding van volkskinderen, (technische) scholen en internaten en jeugd- en jongerenwerk. Verder werkten zowel priesters als coadjuteurs in open patronaten, weeshuizen, seminaries, parochies en hielden zij zich bezig met wetenschappelijk werk

De Congregatie van de Reguliere Kanunniken van Sint Augustinus kent geen eigenlijke stichter. De geschiedenis van de reguliere kanunniken gaat terug tot in de 4e eeuw. Vanaf 313, toen het Edict van Milaan werd uitgevaardigd, waarin Keizer Licinius bekrachtigde dat er voortaan in het Romeinse Rijk vrijheid van godsdienst zou heersen, waardoor er een eind aan de christusvervolgingen kwam, ontstonden rondom bisschoppen groepen clerici die hen bijstonden in het bestuur van het bisdom en in de liturgische vieringen in de kathedraal. Vanaf de 11e eeuw gingen deze groepen van clerici over naar de regel van Sint Augustinus aangevuld met zogenaamde constituties. Op de Norbertijnen en de Kruisheren na, die een eigen historische ontwikkeling hebben gekend, namen deze groepen van clerici de naam van Reguliere Kanunniken van St. Augustinus aan en werden ze aangemoedigd zich in zogenaamde congregaties te groeperen. Eén van deze congregaties is de Congregatie van Lateranen, in het Latijn: Canonici Regulares Lateranenses, afgekort C.R.L.. Door deze congregatie werd in 1961 de als gevolg van de suppressiewetten van keizer Jozef II opgeheven Congregatie van Windesheim, waartoe Thomas à Kempis en Jan van Ruusbroec behoorden, heropgericht en gevestigd in Frankrijk, Italië en Duitsland. In 1947 vestigden de Reguliere Kanunniken van Sint Augustinus, waarvan de kanunniken vanuit een leven in gemeenschap werkzaam zijn in parochies, onderwijs, permanente vorming en geestelijke begeleiding, met het in Sluis stichtten van een kleinseminarie zich weer in Nederland

Alfonsus de Liguori, doctor in de rechten, geboren in 1696 in Marianella bij Napels in een aristocratisch gezin, gaf op 27-jarige leeftijd zijn carrière als advocaat op om priester te worden. Met vier metgezellen vormde hij in 1732 in Scala, een dorp in het achterland van Napels, een groepje missionarissen die zich onder zijn leiding om de zielzorg van de arme plattelandsbevolking in de nabijgelegen bergen bekommerden. Hieruit ontstond de Congregatie van de Allerheiligste Verlosser, die ook bekend staat als de redemptoristen en waarvan de constituties in 1749 door paus Benedictus XIV goedgekeurd werden. Van 1762 tot 1775 was Alfonsus bisschop van het Zuid-Italiaanse diocees Sant’Agata dei Goti in het koninkrijk Napels. Hij stierf op 1 augustus 1787 in het redemptoristenklooster van Pagani, waar hij ook begraven is. In 1816 werd hij zalig en in 1839 heilig verklaard. Voorts is hij in 1871 tot kerkleraar verheven. Vooral door toedoen van Clemens Maria Hofbauer (1751–1820) verbreidde de congregatie zich buiten Italië. Via Oostenrijk en Polen en vervolgens Frankrijk en België vestigden de redemptoristen zich in 1836 in Wittem. In 1865 werd de Nederlandse provincie opgericht. Vanaf 2005 vormt Nederland met België, Duitsland en Zwitserland de provincie St. Clemens. Met als wapenspreuk “Copiosa apud Eum Redemptio” (Bij Hem vind je de verlossing in overvloed) vormen het navolgen van de Heilige Verlosser, zelfheiliging en het streven naar het heil van anderen in het bijzonder de verlatenen de doelstellingen van de congregatie, later geformuleerd als “Directe zielzorg door woord en sacrament, met bijzondere aandacht voor hen die geestelijk in moeilijkheden verkeren”. In Nederland kwamen deze doelstellingen tot uiting in het geven van volksmissies, retraites en categoriale zielzorg, in missie voor de overzeese gebieden (Suriname), in hulp aan priesterarme gebieden (Brazilië) en in migrantenzorg. De biecht werd als de bekroning van de volksmissies en individuele bekering gezien