Zoeken in collecties

De congregatie van de Oblaten van de Heilige Franciscus van Sales werd gesticht door Aloysius (Louis) Brisson (1817-1908). In de industriestad Troyes in het noordoosten van Frankrijk, waar hij pastoor was, had hij een patronaat voor arbeidersmeisjes opgericht. Ook was hij als biechtvader en als geestelijk leidsman verbonden aan het klooster in Troyes van de zusters van de door Franciscus van Sales in 1610 gestichte Orde van de Visitatie van de Heilige Maria. Na jarenlang aandringen van Maria Salesia Chappuis, de moeder-overste van dit klooster, legde Brisson in 1869 de grondslag voor de congregatie van de Oblaten van de Heilige Franciscus van Sales, een gemeenschap van religieuze mannen die geheel volgens de leer en de geest van de Heilige Franciscus van Sales zouden leven. In 1875 werd de congregatie door paus Pius IX wereldwijd erkend. Een jaar later legde Brisson met een aantal gelijkgezinde wereldheren, die allen in het onderwijs werkten, de eerste kloostergelofte af. In 1897 werden de constituties door een decreet van de Propaganda Fide, onder welke jurisdictie de congregatie in 1881 was geplaatst, definitief bekrachtigd. De eerste regel van deze constituties schreef voor dat de leden priesterlijke en kloosterlijke deugden moesten beoefenen volgens de geest van Franciscus van Sales en zich aan zielzorg, opvoeding van de jeugd en missiewerk moesten wijden. Als gevolg van de anticlericale wetten van de Franse minister-president Combes in 1903 breidde de congregatie zich uit over een groot deel van West-Europa en had missiegebieden in Zuid-Afrika, Namibië, Brazilië en Inda. In 1904 werd de congregatie verdeeld in een Latijnse, Duitse, Oostenrijkse en Amerikaanse provincie. De Duitse provincie, waartoe ook Nederland behoorde, werd in 1922 opgericht. In 1937 werd Nederland echter een zelfstandige provincie, die in 2016 opgeheven en omgezet werd in een Nederlandse Communiteit van Oblaten osfs die juridisch rechtstreeks onder het in Rome zetelend generaal bestuur valt

Norbertus van Gennep die rond 1075 geboren werd als zoon van Heribert, heer van Gennep, was al op jonge leeftijd seculier kanunnik van de Sint-Victorkerk van Xanten. Rond 1109 kreeg hij als clericus een aanstelling aan het hof van aartsbisschop Frederik van Keulen en een jaar later aan het hof van Hendrik V, keizer van het Heilig Roomse Rijk. Aan zijn wereldlijk leven kwam in 1115 een eind. Hij bekeerde zich toen radicaal tot een evangelische levenswijze. Overtuigd dat het apostolaat zijn roeping was, liet hij zich in hetzelfde jaar op één dag tot diaken en priester wijden. Toen een poging om de kanunnikengemeenschap te Xanten te hervormen mislukte, keerde Norbertus zich af van het kanunnikenleven en werd boetepredikant. Na een tweede mislukte hervormingspoging van een groep kanunniken in Laon, vestigde hij zich op aandringen van paus Calixtus II in 1120 met zijn volgelingen in het Franse Prémontré. Daar legde hij met het stichten van een kloostergemeenschap de grondslag van de orde van de premonstratenzers, die ook wel naar hun witte habijt witheren en naar hun stichter norbertijnen genoemd worden. Als uitgangspunt voor het religieus bestaan van zijn kloostergemeenschap besloot Norbertus in 1121 de regel van Augustinus te volgen met als leuze ad omne opus bonum paratus (tot elk goed werk bereid). In 1126, het jaar waarin Honorius II de orde officieel erkende, werd Norbertus benoemd tot aartsbisschop van Maagdenburg, waar hij in 1134 overleed. De premonstratenzer orde die, het gemeenschapslevens centraal stellend, de liturgische dienst en het beschouwende leven verenigt met het actieve leven, zoals zielzorg en onderricht, telde toen al ruim honderd kloosters, verspreid over heel West-Europa. In de twaalfde eeuw kwamen daar nog talrijke stichtingen bij, waarvan een dertigtal in het huidige Nederland. In 2022 telt de orde in Nederland nog slechts drie gemeenschappen: de Abdij van Berne in Heeswijk, de priorij De Essenburgh in Hierden en de priorij De Schans in Tilburg

Louis Marie Grignion werd in 1673 geboren in Montfort-sur-Meu, een stadje in Bretagne. Later noemde hij zich Louis Marie Grignion de Montfort. In 1684 ging hij studeren aan het Jezuïetencollege te Rennes. In 1692 volgde hij in Parijs aan het seminarie St. Sulpice zijn opleiding als priester. Na in 1700 tot priester gewijd te zijn, ging hij in Poitiers en in Parijs werken in een huis voor armen en verschoppelingen. Hopende op een benoeming als missionaris in Canada reisde hij in 1706 naar Rome. Ofschoon Paus Clemens XI hem wel tot apostolisch missionaris benoemde, werd hij echter naar Frankrijk teruggestuurd. Vanaf dan tot aan zijn dood in 1716 trok Grignion de Montfort als volksmissionaris rond in de streken Vendée, La Rochelle en Bretagne. Hier schreef hij de regels voor het op te richten Gezelschap van Maria, die bekend werd als de Congregatie der Montfortanen. Al tijdens zijn leven stond Grignion de Montfort bekend als een groot Maria vereerder en wordt dan ook wel de Apostel van Maria genoemd. Hij riep priesters op zich aan te sluiten bij zijn Gezelschap van Maria en samen een “compagnie” van Maria te vormen. Hoewel zijn oproep bij slechts een kleine groep van leken en priesters gehoor vond, ontwikkelde zich uit deze groep in 1722 het Gezelschap van Maria. In 1821 volgde een reorganisatie en vanaf 1855 werden montfortanen, zoals de zich bij het Gezelschap van Maria aangesloten leden doorgaans genoemd worden, opgeleid voor missiewerk buiten Frankrijk. Het antiklerikale beleid van de Franse minister en premier Émile Combes ontvluchtend, vestigde de Congregatie der Montfortanen, waarvan missiewerk -in binnen- en buitenlandse missies- en pastoraal werk tot haar doelstellingen behoort, zich in 1881 vanuit Frankrijk in Nederland. Haar eerste vestiging was in Huize Willems in Schimmert, waar de congregatie in 1884 overging tot de bouw van de Apostolische School Sainte Marie. Toen in 1909 sprake was van een Nederlandse provincie werd ook het provincialaat daar gevestigd