Zoeken in collecties

Het lichaam van Christus wordt van het kruis afgenomen door een man met tulband (Jozef van Arimathea ?) en een man die op een ladder staat. Het wordt in handen genomen door de geknielde Maria Magdalena, Maria en een man met een tulband (Nicodemus?), die naast Maria staat. Deze wordt ondersteund door Johannes. Achter Johannes een vrouw met een balsempot. Een tweede balsempot staat op de grond vóór Maria. Op de achtergrond een rots, rechts

Ivoren plaquette met flauw geaccoleerde en verdikte buitenrand. Op de plaat een geschilderd rivierlandschap met rechts¬voor een burcht op een hoge rots en op de achtergrond een kerkgebouw met twee torens. Linksvoor een tweetal bomen. Op de achterzijde " "Souvenir" / W.L.H. fecit / 1857".

Aquarel door de Rijswijkse architect C.M. van Moorsel. De aquarel is linksonder gesigneerd. Onder de afbeelding staan plaats, datum en naam van de architect genoemd. Rechtsboven een kleine plattegrond van het klooster met daar overheen de woorden: "Bethanië, ontwerp voor de kapel".

Mgr. Hilhorst is frontaal afgebeeld vanaf het middel. Hij gaat gekleed in bisschopskleding en houdt zijn rechterhand met daarin zijn bonnet voor zijn borst. Mgr. Hilhorst was bisschop van Morogoro (Tanzania). Het schilderij is rechtsonder in de hoek gesigneerd met 'T.W.' Op de achterzijde van het doek staat de tekst: Mgr. Hilhorst met groeten van de Zusters van het Kostbaar [Bloed?] van Morogoro Tangayika 6-12-54.

Koymans was van 1763 tot 1778 algemeen overste. Daarna is hij als 'discreet' (vertrouwd raadsman) lid van het bestuur geweest. Het portret toont de vroege vormgeving van het broederhabijt:donker habijt met een wit boordje. Het koord is van donkerder materiaal dan in latere jaren en hangt aan de linkerzijde. De rozenkrans is dubbel om het koord geslagen. Deze bestaat uit grote bruine kralen, aaneen gesnoerd zonder tussenruimte. Broeder Koymans is staande afgebeeld, kijkend naar de toeschouwer. In zijn linkerhand een boek dat hij voor zijn buik houdt. Zijn rechterhand ligt op een schedel die half op een boek op een met rood kleed gedekt tafeltje ligt. Achter de schedel een kruisbeeld. Rechtsonder op het doek de tekst "Br. Petrus Koeijmans, geb. te Breda 1732, geprof. 20/6 1750, overl. 24/6 1810".

Mgr. Vesters was van 1926 tot 1939 apostolisch vicaris van Rabaul, Papua Nieuw Guinea.

Algemene overste van 1955 tot 1973. Een intelligente, begaafde vrouw die de congregatie moet besturen in de moeilijke zestiger jaren: jaren van drang naar vernieuwing. Die vernieuwing, gericht op authenticiteit van leven, was haar op het lijf geschreven. Ze heeft zich - soms eenzaam - door dit moeizame proces heengeworsteld. Ze was daarbij de voortrekster. Ze stond mede aan de wieg van de SNVR, is de stuwende kracht geweest bij de oprichting van de Franciscaanse Samenwerking, was mede samenstelster van de Franciscaanse Leefregel en jarenlang lid van het PINK. Wat buiten gebeurde straalde af op de eigen congregatie, al was het een moeizame strijd tussen ideaal en werkelijkheid, tussen visie en beperkte krachten in een congregatie die haar eerste ouderdomsverschijnselen ging vertonen.

Priorin van de Dominicanessen van Mariadal. Het schilderij hing in de kapittelzaal van het moederhuis te Venlo.

Moeder Joanna van Jezus (Joanna Neerinck) was stichteres van de Penitenten-Recollectinen. Het schilderij is gemaakt in opdracht van mère Vincentia van de Congregatie van Mariadal, Roosendaal.

Zij wordt beschouwd als de tweede stichteres (samen met zuster M. Celeste Crostarosa) van de Redemptoristinnen.

Algemene overste van 1891 tot 1898. Mère Birgitte bouwde voort op het beleid van haar zus. De tijd van de Van Dijken wordt gekenmerkt door de ontwikkeling van een congregatie met contemplatieve inslag naar een onderwijscongregatie. In 1891 werd door de congregatie een eigen normaalschool opgericht voor de vorming van eigen leerkrachten en katholieke meisjes. De grote promotor daarvan was Mère Birgitte, algemeen overste van het internaat.

Algemene overste van 1937 tot 1955. Een markante vrouw met grote kwaliteiten en met een zwaar verantwoordelijkheidsgevoel. Zij heeft de congregatie moeten besturen toen de eerste veranderingen in denkwijzen zich al aankondigden, zij het nog ondergronds. Ze droeg de lasten, de zorgen en de spanningen die de oorlog meebracht en die ook de congregatie troffen. Haar eigen behoudende aard sloot sterk aan bij de restauratieve tendens die kenmerkend was voor de na-oorlogse jaren. Lang, te lang, lag de bestuurslast op haar schouders.

Algemene overste van 1919 tot 1925. Al zestig jaar oud als zij tot algemeen overste gekozen wordt, is ze in de congregatie bekend als een milde en hartelijke vrouw. Onder haar bestuur werd in 1924 in de congregatie het onderscheid tussen lekenzusters en koorzusters opgeheven. Naast de bestaande vormen van onderwijs werd er ruimte gegeven aan verpleging. Dit laatste zeker ook met het oog op de missionering die in 1924 werd begonnen in Borneo, het huidige Kalimantan Barat. Haar zorg daarbij was te voorkomen dat al dat werk ten koste zou gaan van de religieuze geest en het geestelijk leven van haar zusters. Ze sprak zich hierover herhaaldelijk uit.

Algemene overste van 1856 tot 1891. Meer dan veertig jaar werd de congregatie bestuurd door - wat binnenkamers genoemd wordt - de Van Dijken. Stammend uit een ontwikkelde Brabantse oerkatholieke familie, brachten de twee zusjes Van Dijken heel wat mee aan verstandelijke, geestelijke en spirituele mogelijkheden. Beiden waren goede oversten. Mère Dominique gaf de richting aan die de congregatie jarenlang zou gaan. In haar bestuursperiode groeide de congregatie van een klein en kwetsbaar begin uit tot een religieus onderwijsinstituut. Het aantal leden groeide van 42 naar 222, het aantal succursalen van 2 naar 13. Ze was een fijngevoelige vrouw voor wie het soms moeilijk was doortastend op te treden. In een eigen werkje 'Onderzoek voor een overste; dikwijls te herlezen' gaf ze in 68 punten weer hoe de houding van een overste ten opzicht van medezusters dient te zijn.

Algemene overste van 1925 tot 1937. Zuster Annette Verbeeten tekent haar in de Geschiedenis van de Congregatie als: klein, bescheiden, beminnelijk en eenvoudig. En zo kennen vele zusters haar ook nog. Men kan daar aan toe voegen: beschaafd. Komend uit een cultureel hoogstaand gezin benadrukte mère Josephine de waarde van een beschaving in de kloosterlijke samenleving. Onder haar bestuur maakt de congregatie in vele opzichten een sterke groei door. Daarom is ook voor haar het onderlinge contact tussen de zusters van groot belang. Ze liet vanaf 1931 het zogenaamde St. Josephblaadje verschijnen, begin van het nog bestaande congregatietijdschrift.

Algemene overste van 1835 tot 1856. Als vicaresse maakte ze van dichtbij de plannen mee voor de vestiging van een nieuwe stichting in Roosendaal, en het vertrek van mère M. Joseph daarheen. Na de definitieve breuk in 1835 moest zij de taak van haar voorgangster overnemen.
Mère M. Louise was een vrome en bescheiden vrouw. Ze had behoefte aan de blijvende steun van mère Marie Joseph en bleef nauw met haar samenwerken. In de twintig jaar van haar leiding jaar begon de uitbreiding van de congregatie buiten de grenzen van het eigen klooster, met name in West-Brabant en Zeeland.
Te zwaar belast door haar functie ging ze in op het verzoek van mère M. Joseph om de leiding op zich te nemen van een viertal zusters die werden uitgezonden voor een missionering in Suriname. Na twaalf jaar zware arbeid daar waren haar krachten gesloopt. Ze legde haar taak als overste neer, maar bleef nog twintig jaar onder de Surinaamse jeugd werken. Ze overleed er op 5 mei 1892, 88 jaar oud.

Algemene overste van 1820 tot 1835. Mère Marie Joseph, Maria Raaymakers (1781-1867) sloot zich als negentienjarig meisje aan bij de kleine groep zusters die vanwege de antireligieuze wetten in de Zuidelijke Nederlanden waren gevlucht en zich uiteindelijk hergroepeerden in Waalwijk. Ze wilden er hun leven als Penitenten-Recollectinnen van de Reform van Limburg voortzetten. Beschouwend van aard hielden deze zusters binnen de mogelijkheden van hun contemplatieve bestaan de zogenoemde 'tafelieren' (interne leerlingen). Dit ideaal deed hen zoeken naar een juiste plaats. Ze vonden die in 1801 in Dongen. Gedreven door 'een innerlijke stem' ging M. Joseph in 1820 opnieuw op tocht. Ze vestigde zich met enkele medezusters in Etten en stichtte er een nieuwe congregatie. Dit gebeurt nogmaals in 1835 als zij ingaat op een verzoek vanuit Roosendaal om zich ook daar te vestigen. Mère M. Joseph zet er niet alleen enkele zusters in, maar vertrekt ook zelf daarheen. Haar optreden werd oorzaak van een tweede scheiding. Zo ontstonden er door haar toedoen drie zelfstandige congregaties.

Algemene overste van 1898 tot 1919. Evenals de stichteres van haar congregatie benadrukt mère Xavier de waarde van de eenheid onder de leden. Haar eerste brief aan haar zusters gaat over de eenheid. De congregatie is groeiende in alle opzichten: het aantal zusters groeit gestaag evenals het aantal pensionnairen. Het kleine moederhuis groeit uit tot een groot gebouwencomplex. Het onderwijs vraagt steeds meer om een goede scholing. Mère Xavier stond niet alleen in de stroom, maar plaatste zich ook daarin en stimuleerde tot het aanpakken van allerlei vormen van onderwijs. Je gaat er maar aanstaan en begint maar, was haar leuze.

Wellicht is dit het portret dat op 10 augustus 1896 door de studenten van het Dominicuscollege te Nijmegen aan pater Draeck werd aangeboden bij gelegenheid van zijn 25-jarig professoraat. Het dagblad "De Tijd' van 13 augustus 1896 berichtte over een "welgelijkend geschilderd portret (peinture Bogaerts, kniestuk) in gouden lijst" dat hem werd aangeboden.

Pater Schaab was provinciaal van 1932-1945 en de wederoprichter (na de brand) van het Zwolse klooster in 1933.

Pater Bernard Naaijkens was in Nederland een bekend geestelijk leider en de schrijver van talrijke meditatieboeken.

Pater Van Breda was prior van het klooster in Zwolle van 1910-1918.