Zoeken in collecties

De 'Kulturkampf 'onder Bismarck deed de Benedictinessen van Vieren zich in 1875 in Tegelen vestigen. De Benedictinessen van Bonn vestigden zich in 1875 in Driebergen. De anti-clericale wetten van Combes verdreven de zusters van Rouen, die zich in Breda vestigden. Vanuit Breda werden de kloosters te Valkenburg, Heesch en Sluiskill gesticht. De kloosters zijn in Nederland verenigd in twee federaties, de 'Nederlands-Vlaamse Federatie Innocentius XI' en de 'Nederlandse federatie'

Vanaf de zesde eeuw bestaan er benedictinessen, te beginnen met Scholastica, de zus van Benedictus van Nursia. Zij vormen een beschouwende kloosterorde onder de Regel van Benedictus. De afkorting OSB betekent Ordo Sancti Benedicti. Ook in de Nederlanden waren vanaf de zevende eeuw benedictinessen. Bekende abdijen in de Noordelijke Nederlanden waren onder andere Rijnsburg en Thorn. Ten tijde van de Franse Revolutie moesten alle kloosters sluiten, behalve in Italië. In 1866 richtte Dom Prosper Guéranger de abdij Sainte-Cécile op waaruit een aantal andere communiteiten ontstond. Vanuit Wisques kwamen er in 1901 vanwege de Franse antiklerikale wetten benedictinessen naar Nederland (Oosterhout). Er bestaan verschillende monastieke congregaties bij de benedictinessen

Benedictus van Nursia (480-547), die beschouwd wordt als patriarch van het westerse monnikenleven, schreef een regel voor monniken die in eerste instantie bedoeld was voor de monniken van de Abdij van Monte Casino, waarvan hij abt was. Deze “Regula Benedicti “ vormt een handleiding waarin het geestelijke, sociale en materiële leven van de monniken geregeld is en dat gedragen wordt door drie pijlers: het gebed, de lezing en de arbeid. Doel is, dat de monnik als mens geleidelijk groeit tot innerlijke heelheid en tot het geluk om God boven alles en allen lief te hebben. De benedictijnse monnik legt drie geloften af: de gelofte van stabiliteit (het zich levenslang verbinden aan één vaste monnikengemeenschap), de gelofte van trouw aan een monastiek levensgedrag (het leiden van een celibatair leven zonder enig bezit) en de gelofte van gehoorzaamheid aan de kloosterregel (het gehoorzaam zijn aan de Regel van Benedictus). In de middeleeuwen werden binnen de grenzen van het huidige Nederland om en nabij de 25 benedictijnse kloosters gesticht. Op de huidige Sint Adelbertabdij in Egmond na, die feitelijk de heroprichting vormt van het daar in het midden van de 10e-eeuw gestichte benedictijnenklooster, zijn al deze klooster opgeheven, het overgrote deel ten tijde van de Reformatie. Aan het begin van de 20e-eeuw vestigden zich vanuit Frankrijk, vanwege het antiklerikale beleid daar, weer benedictijnen in Nederland en wel het eerst in Oosterhout. Vanuit de daar gestichte Sint Paulusabdij werd de Sint Adelbertabdij in Egmond, de Sint Willibrordsabdij bij Doetinchem en de abdij Sint Benedictusberg te Lemiers (Vaals) gesticht

De oorsprong van de begijnen is onduidelijk. Over de naamsafleiding is veel gespeculeerd. Vanaf de 12e eeuw treft men ze aan. In Nederland zijn er vanaf de 13e eeuw begijnen. De begijnen waren ongetrouwde vrouwen en weduwen, die de geloften van gehoorzaamheid en kuisheid aflegden. Ze leidden een religieus leven zonder formeel religieuzen te zijn. Persoonlijk bezit was toegestaan. Vaak woonden ze bij melaatsenhuizen en ziekenhuizen. In vele plaatsen waren er begijnhoven. In Nederland waren er nog tot eind jaren tachtig van de 20e eeuw begijnen te Amsterdam (Begijnen van het H. Sacrament) en Breda