Zoeken in collecties

In 1703 richtte Claude François Poullart des Places in Parijs het Seminarie van de H. Geest op. Hier kregen arme studenten de mogelijkheid een priesteropleiding te volgen. Uit een eerste groep studenten groeide een religieuze congregatie die de naam Congregatie van de H. Geest kreeg. De congregatie richtte zich op de pastorale zorg in Franse gebieden waarvoor toen moeilijk priesters te vinden waren. Tijdens de Franse Revolutie werden de bezittingen van de congregatie geconfisqueerd. Ze kreeg evenwel in 1815 haar oude rechten terug. De Franse regering deed toen een beroep op de congregatie om de pastorale zorg voor de Franse koloniën op zich te nemen. Ondanks de instabiele politieke situatie wist de congregatie hiervoor toch een groot aantal priesters op te leiden. Speciaal voor de missie richtte in 1841 François Libermann de Congregatie van het Onbevlekt Hart van Maria op, waarvan in 1843 de eerste missionarissen naar West Afrika uitgezonden werden. Gezien de grote overeenkomst met de Congregatie van de H. Geest in doelstelling, spiritualiteit en werken, hield in 1848, op instigatie van de paus, de Congregatie van het Onbevlekt Hart op te bestaan en gingen haar leden over naar de Congregatie van de H. Geest. Aldus ontstond de Congregatie van de H. Geest onder bescherming van het Onbevlekt Hart van Maria, kortweg de Congregatie van de H. Geest ofwel de spiritijnen genoemd. Libermann werd van deze congregatie de eerste algemeen overste. Hij reorganiseerde onderhavige congregatie en maakte haar geschikt voor de enorme missionaire taak, die haar toen in Afrika en de Franse koloniën te wachten stond. In 1904 vestigde de congregatie zich in Nederland. Vanuit de in 1931 zelfstandig geworden Nederlandse Provincie werden er In de loop der jaren honderden missionarissen naar de vele missiegebieden in Afrika en Brazilië uitgezonden. Momenteel komt evenwel de pastorale zorg die de spiritijnen tegenwoordig aan parochies in Nederland verlenen steeds meer op de voorgrond te staan

Vanuit de opvang van 'verlaten' meisjes groeide de congregatie tot een instituut met meerdere kinderhuizen en scholen voor basisonderwijs, speciaal onderwijs (m.l.k.; z.m.l.k.), voortgezet onderwijs (v.g.l.o.), beroepsvoorbereidend onderwijs, ulo/mavo en kweekschool/pedagogische academie (met internaten). Niet alle scholen stonden onder bestuur van de congregatie. In de jaren zeventig van de twintigste eeuw zijn de besturen van de scholen overgedragen aan plaatselijke stichtingen. Bejaardenzorg werd door de congregatie bijna altijd in instellingen van parochiële caritas verricht. Daarnaast werkten de zusters vijftig jaar op Bangka (Indonesië), ruim twintig jaar in Brazilië en vier jaar in Tanzania. In 1857 kreeg de congregatie van de bisschop van Haarlem haar eerste regel. Het grootste aantal leden dat de congregatie heeft geteld is 778

De orde der Clarissen (Z019) is gesticht in het klooster San Damiano (Italië) in 1221 door Clara van Assisi. De Coletinen zijn als tak van deze orde in 1407 in Frankrijk gesticht door Coleta van Corbië, die het Clarissenklooster waarin zij leefde opnieuw richtte naar de oorspronkelijke leefwijze van de H. Clara. Vanuit Roeselaere in België werd in 1889 te Tilburg het eerste Clarissen-Coletinen klooster in Nederland gesticht. De Nederlandse kloosters blijven autonoom, zij staan in federatief verband tot elkaar

De Congregatie van de Broeders van O.L. Vrouw van Lourdes werd in 1830 gesticht door Stefanus Modestus Glorieus. Na in 1825 tot priester te zijn gewijd, werd hij nog in hetzelfde jaar tot kapelaan in Ronse benoemd. Vooral in de streek van Ronse was rond 1830 sprake van grote politieke en economische problemen. Er heerste veel werkeloosheid en mede daardoor grote armoede. Daarnaast was een groot deel van de bevolking analfabeet. Getroffen door zoveel sociale ellende besloot Glorieux tot het, op instigatie van de bisschop van Gent, stichten van een congregatie van broeders, die de naam Broeders van Goede Werken kreeg en waarvan de Regel in 1835 door de bisschop goedgekeurd werd. In dat jaar werden de eerste zes broeders ingekleed en geprofest. Naast de geloften van armoede, zuiverheid en gehoorzaamheid beloofden de broeders zich met alle kracht toe te leggen op goede werken, die zich geleidelijk uitbreidden over verschillende domeinen van hulpverlening: onderwijs en opvoeding van kwetsbare jeugd, (psychiatrische) verpleging, ouderenzorg, werkverschaffing voor werklozen en opvang van daklozen. Mede door het slechte financiële beheer van Glorieux stapelden de schulden zich op. In 1844 werd één van zijn medewerkers, priester Jan Colle, als algemeen geestelijk directeur van de broeders van Goede Werken benoemd. Glorieux werd geleidelijk aan de kant geschoven. Hij werd in 1848 gedwongen Ronse en de congregatie te verlaten. In 1872 overleed hij. Het moederhuis werd in 1887 verplaatst van Ronse naar Oostakker. De naam van de congregatie werd toen veranderd in die van Broeders van O.L. Vrouw van Lourdes. De congregatie, die onder de bisschop van Gent ressorteerde, ontving in 1892 het decreet van Pauselijk Recht en kwam daarmee rechtstreeks onder de Heilige Stoel te vallen. In 1910 werden de in Nederland gelegen vestigingen van de congregatie verenigd in een Nederlandse provincie. Het provincialaat was tot 2009 in Dongen gevestigd en werd daarna naar Eindhoven verplaatst