Zoeken in collecties

In 1584 stichtte Camillus de Lellis (1550-1614) de congregatie van de “Paters van de Zalige Dood’. Deze in 1586 door paus Sixtus V erkende congregatie werd in 1591 door paus Gregorius XIV tot orde verheven en kreeg als officiële naam Ordo Clericorum Regularium Ministrantium Infirmis (Orde van Reguliere Clericale Dienaren der Zieken), maar wordt gewoonlijk naar zijn stichter Orde der Camillianen genoemd. In 1614 schreef Camillus een handleiding voor een gedegen en christelijke ziekenverzorging. Voorts stichtte hij eveneens een vrouwelijke en een laïcale tak van de orde. De camillianen leggen zich toe op het verplegen van zieken en dan niet alleen in hospitalen maar ook bij de zieken thuis. “Meer hart in onze handen, broeders en zusters”, luidt hierbij als hun kernspreuk, hetgeen het belang aangeeft dat de camillianen hechten aan een goede maar vooral ook liefdevolle en oprechte zorgverlening. Aanvankelijk richtte het werk van de camillianen zich op de zorg aan pestlijders. Later spitste die zorg zich vooral toe op patiënten met tuberculose, terwijl tegenwoordig dezelfde aandacht besteed wordt aan mensen met lepra in ontwikkelingslanden en aan patiënten met aids en hiv. Naast vooral ziekenverzorging houden camillianen zich ook bezig met ziekenpastoraal en missiewerk. De camillianen kwamen in 1882 voor het eerst in Nederland. Ze vestigden zich toen in een in Roermond van Beierse Redemptoristen gekocht klooster. Kort daarna wisten ze twee kloosters in Vaals te verwerven. In 1919 verlieten de camillianen Roermond. Ze keerden daar echter in 1926 terug , waar ze zich toen op kasteel Schöndeln vestigden. In 1967 en in 1978 openden ze een communiteit in respectievelijk Nijmegen en ’s-Hertogenbosch. De camilliaanse kloosters in Nederland werden in 1946 ondergebracht in een zelfstandige, van de Duitse provincie afgescheiden Nederlandse Commissariaat van de Orde, dat in 1967 tot een zelfstandige Provincie verheven werd, maar in 2006 weer onder de Duitse provincie gebracht werd

Jean Baptist de la Salle, geboren te Reims in 1651, aanvankelijk kanunnik, voorts diocesaan priester en theoloog, nam in 1678 de zorg op zich voor een congregatie van zusters voor meisjesonderwijs toen de stichter van deze congregatie, die een vriend van De la Salle was, overleed. Daardoor kwam hij in contact met Adrien Nyel die de opdracht had in Reims armenscholen op te richten. De la Salle hielp hem daarbij. Hierdoor werd hij zich steeds meer bewust van het grote gebrek aan goed en godsdienstig armenonderwijs in Frankrijk. Om daarin verandering te brengen, verzamelde hij te Reims een groep medestanders om zich heen die hij tot een hechte gemeenschap van christelijke lekenopvoeders smeedde. Hieruit kwam in 1680 de Congregatie van de Broeders van de Christelijke Scholen voort. Aanvankelijk toegespitst op de volksjeugd paste de congregatie een semiklassikale onderwijsmethode toe waarvan de doordachte, gedisciplineerde en zachtaardige didactiek als reactie op het dilettantische, ruwe en ongedisciplineerde onderricht van toen voorop stond. De congregatie stuitte op tegenstand van de kerkelijke autoriteiten die zich verzetten tegen het laïcaal karakter van de congregatie. Vanuit het onderwijsveld werd de congregatie omwille van haar innovatieve onderwijsmethoden als ongewenste concurrent beschouwd. Ondanks deze tegenwerking groeide de congregatie en nam naast lager, middelbaar, ambachts- en normaalschoolonderwijs later ook het onderwijs aan opleidingsinstituten voor leraren, hervormingsscholen voor delinquenten, technische scholen en middelbare scholen voor moderne talen, kunsten en wetenschappen op zich. In 1790 telde de congregatie 121 vestigingen, die zich op één na in Frankrijk bevonden. Tijdens de Franse Revolutie werden deze vestigingen gesloten. In 1803 werd de congregatie onder het bewind van Napoleon weer toegelaten en breidde zij zich uit over de hele wereld. In Nederland vestigden de Broeders van de Christelijke Scholen zich in 1907 vanuit Frankrijk in Sluis

De congregatie werd in 1807 gesticht om de toen heersende sociale noden te verlichten, met name de verzorging van oude mannen, de verpleging van krankzinnigen en het geven van volksonderwijs aan arme kinderen. Sinds 1899 is het een pauselijke congregatie

Toen Philipp Höver, die in 1816 geboren werd als zoon van een arme boer, in 1843 benoemd werd als onderwijzer aan de armenschool van de parochie St. Peter in Aken, werd hij geconfronteerd met de sociale ellende die het toen opkomend industrieel proletariaat met zich meebracht. Vooral arbeiderskinderen hadden in toenemende mate hieronder te lijden. Om aan het lenigen van hun nood bij te dragen, trad Philipp Höver, nadat zijn vrouw in 1846 was overleden, in 1855 toe tot de Derde Orde van St. Franciscus. In belangrijke mate ondersteund door Franziska Schervier, die in 1845 de Congregatie van Arme Zusters van St. Franciscus had gesticht, richtte Philipp Höver in 1857 samen met drie metgezellen, die ook lid waren van de Derde Orde van St. Franciscus, de Congregatie van de Arme Broeders van de H. Franciscus Seraphicus op, die zich richtte op zowel de opvoeding en het onderwijs van de mannelijke arbeidsjeugd als op de dienstverlening aan op het verkeerde pad geraakte personen in gevangenissen en justitiële inrichtingen. In 1864 overleed Philips Höver. Uit Duitsland verdreven vanwege Bismarcks Kulturkampf, vertrok de congregatie 1877 naar Nederland, waar ze in Bleijerheide, dat toen nog een dorp van Kerkrade was, het moederhuis en het generalaat vestigde. De constituties van de congregatie werden in 1910 door paus Pius X bevestigd In 1939 riep de congregatie voor de vestigingen in Nederland een Nederlandse provincie in het leven, waarvan in het klooster in Bleijerheide het provincialaat gevestigd werd. In 1958 hield de Nederlandse provincie op te bestaan die om nog zelfstandig te kunnen blijven voortbestaan te klein was geworden. In de loop der tijd werd het werk van de broeders steeds meer door leken overgenomen en werden de instellingen, waar de broeders werkzaam waren, geleidelijk overgedragen aan niet-religieuze rechtspersonen.