Zoeken in collecties

In 1885 riep de Trappistenabt Frans Pfanner, stichter van de Abdij Mariannhill in Natal, Zuid-Afrika, meisjes in Europa op om te komen helpen bij de opvoeding van de inlandse vrouwen en jeugd

Na soldaten uit Senegal te hebben verpleegd tijdens de Eerste Wereldoorlog (1914-1918) voelden Alice en Marie-Thérèse Munet zich geroepen dit werk voort te zetten, uitsluitend in Afrika. Met steun van de overste van de Sociëteit voor Afrikaanse Missiën, pater Jean-Marie Chabert, stichten de gezusters het Institut des Missionaires Catéchistes du Sacré-Coeur.
De congregatie heeft nooit een eigen provincie gehad in Nederland. De latere zuster van deze congregatie, Truus Koelemeijer, wilde intreden bij een congregatie die uitsluitend gericht was op missionering. Ze werd door een pater van de Sociëteit van Afrikaanse Missiën doorverwezen naar het Institut des Missionaires Catéchistes du Sacré-Coeur in Frankrijk. In 1950 trad ze er in, werd uitgezonden naar Togo en werkte daar een twintigtal jaren.
In 1958 vestigde de congregatie zich vanuit Frankrijk in Nederland met het doel roepingen te werven. Er waren voor die tijd al Nederlandse meisjes in Frankrijk ingetreden. De zusters vestigden zich in Ewijk en namen de zorg voor gepatrieerden uit Indonesië op zich. Ook in 's-Hertogenbosch hebben ze in deze zorg gewerkt.

De in 1737 door paus Clemens XII heilig verklaarde Vincentius à Paulo, stichter van de Congregatie der Missie, werd in 1581 geboren in Pouy in Frankrijk. Hij studeerde theologie in Toulouse en werd in 1600 priester gewijd. In 1609 werd hij pastoor in Clichy, een voorstad van Parijs. Later werd hij gouverneur bij de bankiersfamilie Gondi. Tijdens de vele reizen met deze familie werd hij geconfronteerd met de armoede van de plattelandsbevolking. Het in 1625 met deze familie gesloten contract markeerde de officiële oprichting van de Congregatie der Missie.Dit contract verschafte de financiële middelen ter ondersteuning van het werk van de congregatie, dat zich richtte op zowel het prediken van missies aan vooral de armen die op het platteland woonden en door de kerk verlaten waren als het opleiden van goede priesters die dat werk zouden kunnen voortzetten. Aan dit sterk missionair karakter ontleende de congregatie haar officiële naam: “Congregatie der Missie”. De leden ervan worden doorgaans lazaristen genoemd naar het voormalig melaatsenhuis St. Lazare in Parijs, waar de congregatie, die in 1633 de pauselijke goedkeuring verkreeg, zich vestigde. Sinds 1882, toen onder druk van de onderwijspolitiek van de Franse regering het Noord-Franse St. Vincentius-seminarie naar Wernhoutsburg verplaatst werd, zijn de Lazaristen in Nederland gevestigd. Later werd, ook om als mogelijk refugiehuis voor het moederhuis in Parijs te dienen, het leegstaande klooster van de Zusters van het Heilig Bloed in Helden-Panningen gekocht dat in 1903 door de lazaristen betrokken werd. Mede onder invloed van de Eerste Wereldoorlog maakten de lazaristen in Nederland zich allengs los van de Franse provincie, hetgeen in 1921 resulteerde in de oprichting van de Nederlandse provincie. China, Bolivia, Brazilië, Indonesië, Taiwan en Ethiopië waren de missiegebieden van de Nederlandse provincie. Ook werden Nederlandse paters ter ondersteuning naar andere missieprovincies van de lazaristen gestuurd