Zoeken in collecties

Ruim vijftig jaar na de stichting der Paters Passionisten betrokken de elf toekomstige zusters het eerste slotklooster te Corneto. Van 1938 tot januari 1998 woonden de zusters in het Gemmaklooster te Sittard

Samen met twee studiegenoten, Charles Piperon en Jean-Marie Vandel, stichtte Jules Chevalier (1824-1907) in 1854 de congregatie van de Missionarissen van het Heilig Hart van Jezus. Het internationaal centrum van deze congregatie is gevestigd in Issoudun (Frankrijk), de geboorteplaats van Chevalier, waar hij na zijn wijding als priester tot kapelaan benoemd werd. De congregatie, die in 1874 pauselijke goedkeuring kreeg, heeft de bijzondere verering van het Heilig Hart van Jezus en de verspreiding hiervan door middel van onderwijs, gezondheidszorg, prediking en missie tot doel. Nadat het Vaticaan in 1871 Micronesië, Melanesië en (Papua) Nieuw Guinea als missiegebied aan de congregatie toevertrouwde, ontwikkelde de congregatie zich tot een wereldwijd actieve missiecongregatie. In het begin van de 20e eeuw verliet de congregatie Frankrijk vanwege het sterk antiklerikale beleid daar en vestigde zich in 1880 in Nederland van waaruit de congregatie zich verder over Europa verspreidde. De Nederlandse tak van de congregatie, die in 1919 een zelfstandige provincie werd, gaf aan haar doelstelling vorm door parochiewerk, volksmissies en retraites, de aansturing van de Aartsbroederschap van Onze Lieve Vrouw van het Heilig Hart in Sittard, de opleiding van religieuzen, opvoeding en onderwijs. Begin 20e eeuw kreeg de Nederlandse provincie de Molukken (1902), Oceanië en Nieuw-Guinea (1905), de Filippijnen (1908), Brazilië (1911), Celebes (1919), Midden-Java (1921) als eigen missiegebieden toegewezen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden er geen missionarissen meer uitgezonden. De Japanse bezetting van Nederlands-Indië kostte 27 congregatieleden het leven. Na de oorlog ontwikkelden de voormalige missiegebieden zich tot autonome gebieden. Steeds meer missionarissen keerden voorgoed terug naar Nederland. Vanaf de jaren 1980 ontplooide de congregatie nieuwe vormen van missie en gemeenschapsleven, voornamelijk in de vorm van activiteiten ten dienste van kansarmen in de samenleving

Maria Seraphine Spickermann en mgr. Paredis, bisschop van Roermond, richtten in 1862 te Sittard de Liefdezusters van het Kostbaar Bloed op, onder de titel van "Vereniging van Liefdezusters" In 1890 kwam er pauselijke goedkeuring. De congregatie ontstond vanuit de Zusters Onder de Bogen (Liefdezusters van de H. Carolus Borromeus). De oorspronkelijke doelen waren onderwijs, zorg voor zieken, arme en gebrekkige kinderen, en missiewerk