Zoeken in collecties

De Ursulinen van Sint Salvator zijn ontstaan te Roermond in 1881 door het samengaan van de Zusters van de H. Salvator, gesticht te Münstereifel in 1612 door Margaretha de Lynnerie, met de Ursulinen van Düsseldorf. In 1879 was er in Roermond een noviciaat van de ursulinen gekomen. In 1879 werd het klooster te Münstereifel gesloten. In 1883 verkreeg men pauselijke goedkeuring voor de nieuwe congregatie

De orde werd in 1838 geherintroduceerd vanuit het klooster in Tildonk (België) dat gesticht werd door J.C.M. Lambertz. Een groot aantal Ursulinenkloosters ging in op het verzoek van Paus Leo XIII om zich aaneen te sluiten: aldus kwam de Romeinse Unie tot stand

De stichter van de orde der dominicanen -ook wel orde der predikheren genoemd- is Dominicus, die in 1172 als Domingo de Guzman in Castilië geboren werd. Deze tot de mendicanten behorende orde werd door hem in 1215 gesticht met als doel de leer en de regels van de Rooms-Katholieke kerk te verkondigen en ketterijen te bestrijden. De orde werd in 1216 door paus Honorius III goedgekeurd en kwam toen onder direct gezag van de Heilige Stoel te vallen. Haar leden volgden de Regel van Augustinus aangevuld met de eigen constituties naar norbertijns voorbeeld. Naast een tak van mannelijke religieuzen en een tak van vrouwelijke religieuzen, aangeduid, als respectievelijk de eerste orde en de tweede orde, kende de orde der dominicanen ook een tak van leken, die omstreeks 1220 ontstond en sinds 1484 de derde orde genoemd werd. Van deze derde orde, die overigens niet door Dominicus persoonlijk werd opgericht, maakten in gemeenschap levende devote vrouwen deel uit. Ze legden uitsluitend de gelofte van gehoorzaamheid af, waarin evenwel ook besloten lag, dat door de onderwerping aan de door Munio van Zamora, de toenmalige magister-generaal van de dominicanen, in 1285 geformuleerde leefregel ook kuisheid en armoede nageleefd werden. Deze vrouwelijke leden, die doorgaans tertiarissen genoemd werden en die niet aan de discipline van clausuur onderworpen waren, legden zich vooral toe op volksonderwijs en ziekenzorg. Een van de bekendste leden van de Derde Orde van Sint Dominicus was Catharina van Siena, een Italiaanse gestigmatiseerde mystica, kerklerares en copatrones van Europa, die leefde van 1347 tot 1380

Naast een eerste orde van minderbroeders en een tweede orde van clarissen ontstond er in de 13e eeuw een nieuwe, derde orde van tertianen en tertiarissen. Deze derde orde van Sint Franciscus, die in 1289 door paus Nicolaas IV met de bul Supra montem werd goedgekeurd, bood mannelijke en vrouwelijke penitenten de mogelijkheid zoveel mogelijk volgens de regels van Franciscus en Clara een devoot leven te leiden, maar niet in strikte of canonieke zin zoals dat het geval was in het kloosterleven van de eerste en tweede orde. Zij waren leken, die invulling gaven aan hun religieus en spiritueel leven zonder hun beroeps- en familiair bestaan te verlaten. Het waren met name vrouwen die voor deze leefwijze kozen. De derde-orde-beweging was dan ook vooral een vrouwenbeweging. Een groot deel van de Utrechtse conventen van tertianen en tertiarissen sloten zich aaneen in het Kapittel van Utrecht. In navolging daarvan vormden de tertianen en tertiarissen van het aartsbisdom Keulen het KeuIs Kapittel en die van het bisdom Luik en omgeving het Kapittel van Zepperen. Evenals de huizen van de broeders en zusters des gemenen levens en de augustijner mannen- en vrouwenkloosters, aangesloten bij het Kapittel van Windesheim en dat van Sion, waren de conventen van tertianen en tertiarissen integraal onderdeel van de Moderne Devotie. Vanaf het prille begin zijn de bij het Kapittel van Utrecht aangesloten conventen van tertianen en tertiarissen de weg opgegaan naar een kloosterleven zoals de eerste en tweede orde die kenden. Een belofte van kuisheid werd al vanaf het begin gevraagd van hen, die zich bij en gemeenschap van tertianen en tertiarissen wilden aansluiten. Later, in 1487, werden de kloosterbeloften kuisheid, armoede en gehoorzaamheid officieel verplicht gesteld. Allengs ging het merendeel van de tertiarissenconventen over tot clausuur en leidden de zusters binnen de muren van hun convent een contemplatief leven van gebed, meditatie, geestelijke oefeningen, collaties en handenarbeid