Zoeken in collecties

Sinds 1879 vormen de broeders een pauselijke congregatie. De broeders wijdden zich vooral aan het onderwijs aan wezen en doofstommen

In 1854 begonnen de Broeders van Huijbergen in de leegstaande wilhelmietenpriorij te Huijbergen. De broeders volgen de regel van de reguliere Derde Orde van Franciscus. In 1958 heeft de Congregatie het predicaat Pauselijk verkregen

Deze congregatie werd formeel gesticht in het Duitse Dernbach (Rheinland-Pfalz, nabij Koblenz) in 1854, maar al in 1852 waren de eerste broeders actief. De eerste vestiging kwam in 1856 te Hadamar (nabij Limburg an der Lahn, Hessen). In Duitsland zijn de broeders bekend als de Barmherzige Brüder von Montabaur. Montabaur ligt niet ver van Dernbach. Al in 1855 waren de broeders in Nederland. Zij stichtten eigen ziekenhuizen in verschillende grote steden zoals Haarlem, Utrecht en Den Haag. Sinds 1921 vormen de broeders een pauselijke congregatie

De Congregatie van de Broeders van Amsterdam werd in 1851 in Amsterdam gesticht door de priesters Petrus Johannes Hesseveld en Arnoldus Frentrop sj. Eerstgenoemde was rector van het St. Aloysiusgesticht in Amsterdam. Dit gesticht was opgericht door de Heerenvereeniging van Weldadigheid van de Allerheiligste Verlosser. President van deze vereniging was Frentrop, die zich van 1836 tot 1852 als priester in Amsterdam inzette voor zwerfkinderen. Het St. Aloysiusgesticht, dat aanvankelijk bestond uit een paar armelijke huisjes en een turfschuur, was een instelling voor de opvang van kansarme jongens, die (half)wees waren of door hun ouders aan hun lot waren overgelaten. Directe aanleiding voor het stichten van de congregatie was dat de broeders van Maastricht, die zich tot dan toe in het St. Aloysiusgesticht van de zorg hadden gekweten, hun werk daar beëindigden. De congregatie kreeg pas in 1855 haar definitieve naam: Congregatie van de Broeders van Onze Lieve Vrouw van Zeven Smarten, die in de wandelgangen ook wel broeders van Amsterdam of, naar het blauwe koord om hun toog, broeders met de blauwe koorden genoemd werd. De congregatie legde zich aanvankelijk toe op opvang van en onderwijs -vooral beroepsonderwijs- aan kansarme jongens, dat zich later ook tot zeer moeilijk opvoedbare kinderen uitbreidde, terwijl justitiële kinderbescherming toen eveneens tot haar taak ging behoren. De congregatie, die een congregatie was van bisschoppelijk recht, werd aanvankelijk bestuurd door priester-directeuren, die het gezag van de bisschop van Haarlem vertegenwoordigden. Dit leidde ertoe, dat leden van de geestelijkheid in alle geledingen van organisaties doordrongen. Pas in 1925 mocht de congregatie voor het eerst een algemene overste uit haar midden benoemen. In 1852 vestigde de congregatie in de buurtschap Heibloem bij Heythuysen haar eerste communiteit buiten Amsterdam, gevolgd door een groot aantal vestigingen in Nederland en in een later stadium in Canada, China en Indonesië