Zoeken in collecties

De Congregatie van de Reguliere Kanunniken van Sint Augustinus kent geen eigenlijke stichter. De geschiedenis van de reguliere kanunniken gaat terug tot in de 4e eeuw. Vanaf 313, toen het Edict van Milaan werd uitgevaardigd, waarin Keizer Licinius bekrachtigde dat er voortaan in het Romeinse Rijk vrijheid van godsdienst zou heersen, waardoor er een eind aan de christusvervolgingen kwam, ontstonden rondom bisschoppen groepen clerici die hen bijstonden in het bestuur van het bisdom en in de liturgische vieringen in de kathedraal. Vanaf de 11e eeuw gingen deze groepen van clerici over naar de regel van Sint Augustinus aangevuld met zogenaamde constituties. Op de Norbertijnen en de Kruisheren na, die een eigen historische ontwikkeling hebben gekend, namen deze groepen van clerici de naam van Reguliere Kanunniken van St. Augustinus aan en werden ze aangemoedigd zich in zogenaamde congregaties te groeperen. Eén van deze congregaties is de Congregatie van Lateranen, in het Latijn: Canonici Regulares Lateranenses, afgekort C.R.L.. Door deze congregatie werd in 1961 de als gevolg van de suppressiewetten van keizer Jozef II opgeheven Congregatie van Windesheim, waartoe Thomas à Kempis en Jan van Ruusbroec behoorden, heropgericht en gevestigd in Frankrijk, Italië en Duitsland. In 1947 vestigden de Reguliere Kanunniken van Sint Augustinus, waarvan de kanunniken vanuit een leven in gemeenschap werkzaam zijn in parochies, onderwijs, permanente vorming en geestelijke begeleiding, met het in Sluis stichtten van een kleinseminarie zich weer in Nederland

Alfonsus de Liguori, doctor in de rechten, geboren in 1696 in Marianella bij Napels in een aristocratisch gezin, gaf op 27-jarige leeftijd zijn carrière als advocaat op om priester te worden. Met vier metgezellen vormde hij in 1732 in Scala, een dorp in het achterland van Napels, een groepje missionarissen die zich onder zijn leiding om de zielzorg van de arme plattelandsbevolking in de nabijgelegen bergen bekommerden. Hieruit ontstond de Congregatie van de Allerheiligste Verlosser, die ook bekend staat als de redemptoristen en waarvan de constituties in 1749 door paus Benedictus XIV goedgekeurd werden. Van 1762 tot 1775 was Alfonsus bisschop van het Zuid-Italiaanse diocees Sant’Agata dei Goti in het koninkrijk Napels. Hij stierf op 1 augustus 1787 in het redemptoristenklooster van Pagani, waar hij ook begraven is. In 1816 werd hij zalig en in 1839 heilig verklaard. Voorts is hij in 1871 tot kerkleraar verheven. Vooral door toedoen van Clemens Maria Hofbauer (1751–1820) verbreidde de congregatie zich buiten Italië. Via Oostenrijk en Polen en vervolgens Frankrijk en België vestigden de redemptoristen zich in 1836 in Wittem. In 1865 werd de Nederlandse provincie opgericht. Vanaf 2005 vormt Nederland met België, Duitsland en Zwitserland de provincie St. Clemens. Met als wapenspreuk “Copiosa apud Eum Redemptio” (Bij Hem vind je de verlossing in overvloed) vormen het navolgen van de Heilige Verlosser, zelfheiliging en het streven naar het heil van anderen in het bijzonder de verlatenen de doelstellingen van de congregatie, later geformuleerd als “Directe zielzorg door woord en sacrament, met bijzondere aandacht voor hen die geestelijk in moeilijkheden verkeren”. In Nederland kwamen deze doelstellingen tot uiting in het geven van volksmissies, retraites en categoriale zielzorg, in missie voor de overzeese gebieden (Suriname), in hulp aan priesterarme gebieden (Brazilië) en in migrantenzorg. De biecht werd als de bekroning van de volksmissies en individuele bekering gezien

De in 1576 in Gent geboren Jeanne Baptiste Neerinckx is de stichteres van de congregatie van de Orde van Penitenten-Recollectinen. Bij haar intreden in 1604 bij de Hospitaalzusters in Gent nam zij de naam van Joanna van Jesus aan. Deze Hospitaalzusters, die naar de grijze kleur van hun habijt Grijze Zusters genoemd werden, stamden af van de oudste congregaties van de Derde Orde van tertiarissen, die in de 13e eeuw ontstonden naast de Eerste Orde van minderbroeders en de Tweede Orde van clarissen. Met de opdracht de religieuze geest in de communiteit te vernieuwen en een hervorming van de levenswijze in te voeren, werd Joanna van Jezus in 1609 door pater Petrus Marchant als overste van voornoemd klooster aangesteld. Pater Marchant was één van de voormannen van de met name bij de Eerste Orde van de minderbroeders ontstane zogeheten recollectenbeweging, die streefde naar een meer afgezonderd en intens geestelijk leven. Als custos van de Recollecten-provincie van Vlaanderen, onder wier jurisdictie de tertiarissen ressorteerden, onderhield hij contacten met ook de Hospitaalzusters in Gent, die evenwel in verzet kwamen tegen de door Joanna van Jezus doorgevoerde hervormingen. Met vier van deze zusters verliet Joanna van Jezus het klooster in Gent om zich in 1623 te vestigen in een, in de stad Limburg bij Verviers door pater Marchant verworven huis. Hier stichtte ze naar haar richtlijnen de eerste gemeenschap van penitenten-recollectinen, waarvoor pater Marchant in de geest van Johanna van Jezus de constituties opstelden, die gebaseerd waren op de regel voor de derde orde van paus Leo X. Behalve dat er nieuwe kloosters werden gesticht, namen ook bestaande kloosters van tertiarissen, die onder de rechtsmacht van de minderbroeders vielen, voornoemde constituties over. Zo zijn de congregaties van de Franciscanessen van Oirschot en van de Franciscanessen van Dongen uit de Reform van Limburg voortgekomen, terwijl daaruit door afsplitsingen weer nieuwe congregaties zijn ontstaan