De Egmondse abdij werd aan het begin van de 10de eeuw gesticht, door graaf Dirk I. Aanvankelijk baden hier vrouwen voor het zieleheil van de grafelijke familie. Rond 950 verhuisden de vrouwen naar Bennebroek en kwamen er monniken uit Gent naar Egmond, om Gods lof te zingen. We horen vervolgens niet veel van de abdij, tot aan het einde van de 11de eeuw. Dan blijkt er een scriptorium te zijn, waar handschriften worden gekopieerd, maar waar ook nieuwe boeken worden geschreven. Een van de belangrijkste geschiedenisboeken van de Middeleeuwen, de Egmondse Annalen, werd rond 1100 te Egmond samengesteld. Ook andere belangrijke geschiedbronnen zijn ons dankzij de monniken van de Egmondse abdij overgeleverd. De middeleeuwse geschiedenis van de abdij eindigt in 1573, wanneer de Geuzen de abdij in brand steken. Nog eeuwenlang staan de ruïnes van de abdijkerk en de ernaast gelegen Buurkerk in de velden bij Egmond. In 1800 worden ook deze laatste herinneringen wegens bouwvalligheid gesloopt.

In de 20ste eeuw werd het klooster herbouwd. Op 23 augustus 1935 werd de Priorij van Sint Adelbert door monniken uit Oosterhout opnieuw bevolkt. In 1950 volgde de verheffing tot abdij, waarna het gebouw aanzienlijk werd uitgebreid. In 1945 werd gestart met het maken van kaarsen, waarmee de monniken mede in hun levensonderhoud konden voorzien.

De archivalia zijn afkomstig van de benedictijnen in Egmond. Het archief van de abdij is in 2006 door het Dienstencentrum Kloosterarchieven geordend en daarna teruggebracht naar Egmond. Dubbelexemplaren van archiefstukken zijn in deze collectie opgenomen.