Zoeken in collecties

In 1893 werd een in Merkelbeek gelegen leegstaand kloostercomplex betrokken door een zestiental uit de Sint Pieter en Paulusabdij te Affligem afkomstige monniken, die nagenoeg allen wegens de Kulturkampf uit Duistland gevlucht waren en in de Affligemse abdij onderdak gevonden hadden. Dit kloostercomplex, dat eerder aan de Liefdezusters van het Kostbaar Bloed toebehoord had, bestond uit de oude parochiekerk en de oude pastorie van Merkelbeek terwijl daartussen het klooster van de zusters gelegen was. De benedictijnen breidden dit complex uit met een gotische kerk, een nieuw kloostergebouw en een nieuwe vleugel , waar een honderdtal leerlingen, die benedictijn wilde worden, intern een gymnasiale opleiding konden volgen. Onderhavig klooster, dat aanvankelijk de status van priorij had, werd in 1896 tot abdij verheven. Vanuit deze abdij, waarvan omstreeks 1900 de naam van Sint Clemensabdij in abdij Sint Clemens en Sint Benedictus gewijzigd werd, vond in 1906 in Kornelimünster en in 1914 in Siegburg de herstichting plaats van de rond 1800 in deze plaatsen gesupprimeerde benedictijnenkloosters. Doordat de Merkelbeekse abdij voor een noodzakelijk uitbreiding nauwelijks mogelijkheden bood, werd besloten de abdij naar Lemiers bij Vaals te verplaatsen. Het kloostercomplex in Merkelbeek werd toen aan de karmelieten verkocht. In 1923 betrokken de Merkelbeekse benedictijnen de in Lemiers wegens geldgebrek slechts gedeeltelijk afgebouwde abdij, die aangesloten was bij de Congregatie van Subiaco, maar zich in 1927 onder de Congregatie van Beuron schaarde. In 1944 werden de acht uit deze abdij overgebleven Duitse monniken geïnterneerd en naar Duitsland gestuurd. In de jaren daarna werd de abdij bewoond door onder meer politieke delinquenten en uit Indonesië gerepatrieerde gezinnen totdat er zich in 1951 vanuit de Oosterhoutse Sint Paulusabdij twaalf benedictijnen vestigden, hetgeen de start betekende van het heden ten dage nog bestaande Lemierse benedictijnabdij Sint Benedictusberg