Zoeken in collecties

Al in de eerste helft van de 13e eeuw waren de dominicanen met hun aan de apostel Andreas toegewijd convent in de stad Utrecht vertegenwoordigd. In 1579 werden ze echter gedwongen de stad te verlaten. De gebouwen van hun convent werden op bevel van de stedelijke regering verkocht, waarna in 1583 afbraak volgde. Hun afwezigheid was echter waarschijnlijk van korte duur. Al vóór 1600 waren er in de stad Utrecht vermoedelijk weer dominicanen actief. Zij vestigden er twee staties. De eerste was St. Servaas Onder de Linden, gesticht vóór 1617. De tweede werd rond 1636 opgericht bij de Wittevrouwenpoort, die vermoedelijk vóór 1652 verhuisde naar de Walsteeg. In het begin van de 19e eeuw was de financiële positie van deze statie verre van rooskleurig. Bovendien verkeerden de gebouwen in een slechte staat. Toen al rezen er plannen om tot de bouw van een nieuwe kerk over te gaan. Pas in het midden van de 19e eeuw werd uitvoering gegeven aan deze plannen. Daartoe werd er in 1848 aan de Mariaplaats een perceel aangekocht, waar in 1850 begonnen werd met de bouw van de nieuwe, aan Sint Dominicus toegewijde kerk. In 1855 viel het aartsbisschoppelijk besluit om in plaats van de voormalige statie aan de Walsteeg een parochie van de Heilige Dominicus op te richten en de bij de dominicanen in gebruik zijnde Sint Dominicuskerk aan de Mariaplaats als parochiekerk aan te wijzen. In 1862 werd voornoemde statie door de generaal van de orde der dominicanen tot een opnieuw aan apostel Andreas toegewijd klooster verheven, dat echter in 1915 in een vicariaat veranderd werd. De Sint Willibrordkerk aan de Minrebroederstraat in Utrecht ging het bepaald niet voor de wind. Om dit ten goede te keren, wist de pastoor van deze kerk bij aartsbisschop De Jong te bereiken, dat de Sint Dominicusparochie in 1939 opgeheven werd. De dominicanen verplaatsten toen hun gemeenschap naar de Sint Antoniuskerk in de Utrechtse wijk Lombok, die hen in ruil aangeboden was voor de in 1940 gesloopte Sint Dominicuskerk