Zoeken in collecties

Vanwege het antiklerikale beleid in Frankrijk weken de benedictijnen van priorij Saint-Paul te Wisques in 1901 uit naar België. Vandaar vertrokken ze in 1907 naar Nederland, waar ze in Oosterhout aan de Hoogstraat een nieuw gebouwd klooster betrokken, dat in de nabijheid lag van zowel het norbertinessenklooster Sint Catharinadal als de Onze Lieve Vrouweabdij, die onderdak bood aan de benedictinessen die in 1901, eveneens vanuit Wisques, hun toevlucht in Oosterhout gezocht hadden. De Oosterhoutse benedictijnen beschikten naast een boerderij en kippenfokkerij over een orchideeënkwekerij, een paramentenatelier, een drukkerij, een kunstschilder- en restauratie-atelier, een kartonnagebedrijf en een pottenbakkerij. Tevens werd aan jongens van 12 tot 18 jaar, die benedictijn wilden worden, de mogelijkheid geboden om intern een gymnasiale opleiding te volgen. Toen na de Eerste Wereldoorlog de situatie voor religieuzen in Frankrijk verbeterde, betrok een aantal Oosterhoutse benedictijnen het nog bestaande kloostercomplex in Wisques. Aldus ontstonden er twee communiteiten die beide in 1928 zelfstandige, bij de congregatie van Solesmes aangesloten abdijen werden. De Oosterhoutse abdij, die de naam Sint Paulusabdij kreeg, ging in 1967deel uitmaken van de toen opgerichte Nederlandse congregatie, maar schaarde zich bij de opheffing van deze congregatie in 2005 onder de congregatie van Subiaco. Vanuit de Oosterhoutse abdij werd de Sint Adelbertabdij in Egmond, de Sint Willibrordsabdij bij Doetinchem en de abdij Sint Benedictusberg te Lemiers gesticht. Door een sterk teruglopende aanwas van eigen leden nam vanaf 1965 de vergrijzing van de steeds kleiner wordende Oosterhoutse benedictijnengemeenschap sterk toe. In 2006 werd besloten Oosterhout te verlaten. De overgebleven benedictijnen verhuisden toen naar het kloosterverzorgingshuis Zuiderhout in Teteringen. Leden van de oecumenisch georiënteerde katholieke gemeenschap Chemin Neuf betrokken toen de gebouwen van de Sint Paulusabdij