Zoeken in collecties

In 1849 wist de Congregatie van de Redemptoristen in Amsterdam voor de bouw van een klooster de hand te leggen op het aan de Keizersgracht gelegen voormalig terrein van de in 1845 afgebrande suikerfabriek Het Paardenhoofd. Weldra werd er met de bouw van het klooster begonnen. Toen in de loop van 1850 de voorste helft van het klooster gereed kwam, vestigde er zich een communiteit van voornoemde congregatie. Daarmee was dit klooster het eerste mannenklooster boven de Moerdijk sinds de reformatie. De refter van onderhavig klooster werd ingericht als openbare kapel, maar werd na nog geen jaar vervangen door een houten noodkerk, die opgetrokken werd op de plaats waar later de achterzijde van het klooster kwam. Toen al spoedig deze noodkerk te klein bleek, werd besloten over te gaan tot de bouw van een nieuwe, grote kerk. Deze kerk die Onze-Lieve-Vrouwekerk ging heten en die als rectorale kerk ging fungeren, kwam in 1854 gereed. Nadat de noodkerk was afgebroken, werd vervolgens het klooster geheel afgebouwd. Na ruim een eeuw van katholieke bloei was er ook in Amsterdam een sterke terugval van het godsdienstig leven opgetreden. Dit en het kleiner wordend aantal paters en broeders alsmede de geringe aanwas van priesters, was voor de congregatie van de redemptoristen reden om haar werkzaamheden aan de Keizersgracht te beëindigen. In 1984 werd zowel kerk als klooster verkocht. De kerk werd in 1985 aangekocht door Syrisch-Orthodoxe gemeenschap in Amsterdam en kreeg toen de naam Moeder Godskerk. Behalve bij de Syrisch-Orthodoxe gemeenschap is de kerk tegenwoordig ook in gebruik bij een Nederlandse rooms-katholieke gemeenschap die wordt bediend door priesters van het Opus Dei en bij de Surinaams-katholieke gemeenschap. In 2001 werd het katholieke pastoraat in de binnenstad van Amsterdam gereorganiseerd, waarbij de Sint-Nicolaasparochie als parochie voor de hele binnenstad ging fungeren. De Onze-Lieve-Vrouwekerk werd daarbij ook weer als rectorale kerk aangewezen