Zoeken in collecties

In 1852 namen de broeders de oude Wilhelmietenpriorij (uit 1278) te Huijbergen over van de Broeders van Oudenbosch. In 1854 vestigden ze er hun Instituut Sainte Marie (I) nadat de congregatie op 25 september 1854 door de bisschop van Breda, mgr. Van Hooydonk, werd gesticht. Onder de leiding van een priester als vertegenwoordiger van de bisschop en in nauwe samenwerking met enkele leken-onderwijzers groeiden vanaf 1852 een weeshuis en een pensionaat in en om het oude Wilhelmietenklooster uit tot een groot opvoedingscentrum. Veel priesters van het bisdom Breda kregen hier hun voorbereidende opleiding. In 1934 werd een apart noviciaat (Alverno) voor de opleiding van eigen leden gebouwd. In 1941 werden de broeders gedwongen Huijbergen te verlaten. Bij de terugtocht van het Duitse leger aan het einde van de Tweede Wereldoorlog (1944) bleef van het klooster slechts een uitgebrande en stukgeschoten ruïne over, enkel de oude toegangspoort bleef bewaard. Met behulp van velen kon het werk, verspreid over verschillende plaatsen, toch doorgang vinden. Wederom met behulp van derden kon reeds in 1951 een nieuw complex betrokken worden, dat tot 1988 als vormingscentrum dienst zou blijven doen met zowel een basisschool-internaat als een internaat voor voortgezet onderwijs (tezamen Ste.-Marie genaamd). Een kleinere communiteit, Franciscushuis of ook wel “Tijdsat” genoemd (1975-1992, aan de Staartsestraat 4), vestigde een leefgroep die zich ontwikkelde tot een convent voor opvang van mensen met problemen, m.n. vluchtelingen. In 1990 (1999?) verliet de broedergemeenschap het te ruim geworden gebouw aan de Staartsestraat en werd (op de historische plaats) het nieuw-gebouwde moederhuis (Sainte Marie II) betrokken aan de Boomstraat. Vanaf 1999 is de zetel van het Algemeen Bestuur gevestigd in het voormalige rectoraat tegenover het nieuwe moederhuis