Zoeken in collecties

In 1244 voegde paus Innocentius IV verschillende groepen Toscaanse eremieten samen tot één orde onder de regel van Augustinus. In 1256 werd deze orde op initiatief van paus Alexander IV verenigd met nog vier andere ordes. Ten tijde van deze magna unio (grote unie), die geldt als het ontstaansmoment van de augustijner orde, sloot het toenmalig huis van eremieten in Maastricht zich als enig huis op huidig Nederlands grondgebied bij de nieuwe orde aan. Na de unie werden er evenwel ook nieuwe kloosters van augustijner eremieten in de Noordelijke Nederlanden gesticht en wel in Dordrecht, Middelburg, Appingedam, Haarlem en Enkhuizen. Deze kloosters hadden bijvestigingen in andere steden, de zogeheten termijnhuizen, waar medebroeders verbleven als ze in de omgeving op bedeltocht gingen. In de 15e eeuw kwam een observantenbeweging op gang. Menig convent van augustijnen in de Nederlanden ging toen over naar de Saksische congregatie en vonden de ideeën van Luther, die ook tot deze congregatie behoorde, bij hen een brede weerklank. Tegen de jaren tachtig van de 16e eeuw werden in de Noordelijke Nederlanden alle huizen van de augustijner orde gesupprimeerd. De wereldwijde start, die de orde in de jaren tachtig van de 19e eeuw maakte, leidde in Nederland tot het stichten van kloosters en studiehuizen in onder meer Utrecht,Eindhoven en Witmarsum. Een belangrijk werkterrein van de Nederlandse augustijnen, die in 1895 een zelfstandige provincie werden, was het parochiepastoraat. Daarnaast hebben zij zich tevens verdienstelijk gemaakt op het gebied van vooral middelbaar onderwijs. Voorts riepen zij vormingcentra in het leven, begaven zij zich op het terrein van categoriaal pastoraat en maatschappelijk werk en verrichtten missiewerk in Bolivia, Chili en Indonesië. Ook richtten zij, met als doelstelling bekendheid te geven aan de werken en spiritualiteit van St. Augustinus, het Augustijns Instituut op en stonden zij aan de wieg van de lekengemeenschap Familia Augustiniana Nederland

De zusters vormen een congregatie van vrouwelijke tertiarissen van de Orde van Sint Augustinis. In 2001 (Utrecht) en 2006 (Amsterdam) zijn twee leefgroepen opgericht, respectievelijk 'Casella' en 'Camino' genaamd. Sinds 1997 wonen een aantal zusters in het kloosterbejaardenoord 'Huize Witven' te Someren

De oorsprong van de begijnen is onduidelijk. Over de naamsafleiding is veel gespeculeerd. Vanaf de 12e eeuw treft men ze aan. In Nederland zijn er vanaf de 13e eeuw begijnen. De begijnen waren ongetrouwde vrouwen en weduwen, die de geloften van gehoorzaamheid en kuisheid aflegden. Ze leidden een religieus leven zonder formeel religieuzen te zijn. Persoonlijk bezit was toegestaan. Vaak woonden ze bij melaatsenhuizen en ziekenhuizen. In vele plaatsen waren er begijnhoven. In Nederland waren er nog tot eind jaren tachtig van de 20e eeuw begijnen te Amsterdam (Begijnen van het H. Sacrament) en Breda

Jules Chevalier, priester van het bisdom Bourges in Midden-Frankrijk, stichtte op 8 december 1854 de Congregatie van de Missionarissen van het heilig Hart. Ook stichtte hij op 30 augustus 1874 te Issoudun een vrouwelijke congregatie, de Dochters van O.L. Vrouw van het H.Hart. De eerste acht jaar leidde deze groep een kwijnend bestaan bij gebrek aan goede leiding, totdat Marie Louise Hartzer (1837-1908) in 1882 intrad en als overste werd aangesteld door pater Chevalier. In 1884 vertrokken de eerste zusters naar de missie van Oceanië. Vanwege vervolgingen in Frankrijk verhuisde de congregatie naar Thuin in België. Wijkverpleging werd het voornaamste apostolaat van de congregatie. In 1900 kregen de Nederlandse MSC de verantwoordelijkheid voor de missie in de Molukken en Nederlands Nieuw Guinea en ze vroegen de hulp van Nederlandse zusters (13 waren reeds vóór 1900 ingetreden en vertrokken naar de missie in Oceanië) en dus een Nederlands noviciaat. Pas in 1911 kwamen de eerste zusters naar Waalwijk voor parochiewerk. Een MSC ging naar de bisschop en deze gaf toestemming voor een stichting op voorwaarde dat de overste een Nederlandse zou zijn en dat er binnen drie jaar in het bisdom Den Bosch een novicaat zou komen. De Nederlandse Stephanie Pacilly werd benoemd, samen met Agathe Freneau (Fr.) en Charles Janssens (Belg.). In 1915 werd het Nederlandse noviciaat geopend. Na die tijd kwamen er steeds meer aanvragen om zusters binnen vanuit parochies. Daar verrichtten de zusters vele soorten werkzaamheden, zoals onderwijs, wijkverpleging, bejaardenzorg, ziekenverpleging, internaten, kinderverblijven. Maar ook: sociaal werk, catecheselessen, parochie- en jeugdwerk, pastoraal werk. In 1925 werd Nederland een zelfstandige provincie met zuster Pacilly als overste. De congregatie is een missiecongregatie en al in 1920 werden de eerste Nederlandse zusters uitgezonden. Er werden ook inlandse congregaties gesticht, met eigen noviciaat zoals op de Molukken, in Papua en op Java