Zoeken in collecties

Uw zoekacties: zzOUD Databestand kloosters in Nederland

zzOUD Databestand kloosters in Nederland

beacon
11  zoekresultaten
gesorteerd op:
 
 
 
 
Kloosterorganisatie
Kloosterorganisatie: Paters van de HH. Harten
Orde of congregatie:
Paters van de HH. Harten
Alternatieve namen:
Paters van de HH. Harten van Jezus en Maria en van de Eeuwigdurende Aanbidding van het Allerheiligste Sacrament des Altaars; Paters van de HH. Harten; Congregatie van Picpus; Picpus-paters
Latijnse naam:
Congregatio Sacrorum Cordium; Congregatio Sacrorum Cordium Jesu et Mariae et Adorationis perpetua Sanctissimi Sacramenti Altaris
Afkorting:
SSCC
Stichter, stichteres:
Marie-Joseph (Pierre) Coudrin; Henriette Aymer de la Chevalerie
Stichtingsjaar:
1800
Land van oorsprong:
Frankrijk
Plaats van oorsprong:
Poitiers
Vestiging Nederland:
1896
Doelstelling:
Missiewerk; pastoraal werk; armenzorg
Geschiedenis:
Als reactie op de afbraak van de evangelische waarden in Frankrijk ten gevolge van de Revolutie, stichtte Marie-Joseph Coudrin (1768-1837) in 1800 in Parijs als voortzetting van een broederschap van de Heilige Harten in Poitiers de congregatie van de Paters van de HH. Harten. In datzelfde jaar stichtte Coudrin, die in 1792 in het geheim tot priester gewijd was, samen met gravin Henriette Aymer de la Chevalerie de congregatie van de Zusters van de HH. Harten. De missie van de congregatie, die in 1817 pauselijke goedkeuring verkreeg, is samen te vatten als het beschouwen, beleven en verkondigen van Gods Liefde die vlees is geworden in Jezus, in het bijzonder door eucharistische aanbidding en dienstbaarheid aan de meest behoeftigen. In praktijk gebracht, leidde deze missie tot het verspreiden van de devotie tot de Heilige Harten van Jezus en Maria en tot diverse vormen van apostolaat, waaronder onderwijs, eeuwigdurende aanbidding van het H. Sacrament, pastoraal werk en missiewerk, volksmissies en intronisatiewerk en inzet voor de armen en randmaatschappelijken. In de 19e eeuw breidde de congregatie zich in Frankrijk uit, maar onder druk van de seculariseringspolitiek aldaar week de congregatie aan het eind van die eeuw uit naar het buitenland. Zo stichtte de congregatie in 1896 in Grave haar eerste huis in Nederland. Nederland viel aanvankelijk nog onder de Belgische provincie, maar in 1923 ging de congregatie over tot het oprichten van een zelfstandige Nederlandse provincie. De Nederlandse provincie missioneerde over de hele wereld met zwaartepunten in Nederlands-Indië (sinds 1923), Brazilië (sinds 1925) en Oceanië. In 2013 werd de Nederlandse provincie opgeheven. Sindsdien vormen de Nederlandse vestigingen en hun leden de direct onder het algemeen bestuur van de congregatie vallende Nederlandse delegatie. De Paters van de HH. Harten worden ook wel picpus-paters genoemd naar de Rue de Picpus in Parijs, waar tot 1903 de hoofdzetel van de congregatie gevestigd was
Missielanden:
Cookeilanden (1826); Hawaii (1829); Chili (1834) Mozambique (1922); Indonesië (1923); Brazilië (1925); Tanzania (1957); Colombia; Singapore; Nieuw-Zeeland; België; Portugal; Peru; Australië
Gebruikte bronnen:
J. Willemsen, “Nederlandse missionarissen en hun missiegebieden” (KDC, Nijmegen 2006), zie ook: https://docplayer.nl/4804632-Nederlandse-missionarissen-hun-missiegebieden.html (15-04-2022); J.P.A. van Vugt: Kloosters op schrift (tweede bewerkte uitgave, Nijmegen 2003), zie ook: https://repository.ubn.ru.nl/bitstream/handle/2066/134988/134988.pdf?sequence=1 (17-04-2022), p. 161; W. Nolet: Katholiek Nederland, Deel II ('s-Gravenhage 1932), p. 175; J. Smits, “Vademecum van religieuzen en hun kloosters in Noord-Brabant “ (Alphen aan de Maas 2010), p. 140/141; T. Janssen, “Congregatie van de paters der Heilige Harten van Jezus en Maria” op website Bossche Encyclopedie, https://www.bossche-encyclopedie.nl/publicaties/janssen,%20toine/paters%20h.%20harten.pdf (19-04-2022), p. 1/2; R. Wols, ‘De paters van de HH. Harten SSCC op website Brabants Historisch Informatie Centrum (BHIC), https://www.bhic.nl/ontdekken/verhalen/de-paters-van-de-hh-harten-sscc (19-04-2022)
ENK Monasticon nummer:
P036
Toon op kaart Toon op kaart
 
 
 
 
 
Kloosterorganisatie
Kloosterorganisatie: Missionarissen van het H. Hart van Jezus
Orde of congregatie:
Missionarissen van het H. Hart van Jezus
Alternatieve namen:
Missionarissen van het H. Hart van Jezus, De Rooi Harten
Latijnse naam:
Missionarii Sacratissimi Cordis Jesu
Afkorting:
MSC
Stichter, stichteres:
Jules Chevalier
Stichtingsjaar:
1854
Land van oorsprong:
Frankrijk
Vestiging Nederland:
1880
Doelstelling:
Missiewerk; pastoraal werk
Geschiedenis:
Samen met twee studiegenoten, Charles Piperon en Jean-Marie Vandel, stichtte Jules Chevalier (1824-1907) in 1854 de congregatie van de Missionarissen van het Heilig Hart van Jezus. Het internationaal centrum van deze congregatie is gevestigd in Issoudun (Frankrijk), de geboorteplaats van Chevalier, waar hij na zijn wijding als priester tot kapelaan benoemd werd. De congregatie, die in 1874 pauselijke goedkeuring kreeg, heeft de bijzondere verering van het Heilig Hart van Jezus en de verspreiding hiervan door middel van onderwijs, gezondheidszorg, prediking en missie tot doel. Nadat het Vaticaan in 1871 Micronesië, Melanesië en (Papua) Nieuw Guinea als missiegebied aan de congregatie toevertrouwde, ontwikkelde de congregatie zich tot een wereldwijd actieve missiecongregatie. In het begin van de 20e eeuw verliet de congregatie Frankrijk vanwege het sterk antiklerikale beleid daar en vestigde zich in 1880 in Nederland van waaruit de congregatie zich verder over Europa verspreidde. De Nederlandse tak van de congregatie, die in 1919 een zelfstandige provincie werd, gaf aan haar doelstelling vorm door parochiewerk, volksmissies en retraites, de aansturing van de Aartsbroederschap van Onze Lieve Vrouw van het Heilig Hart in Sittard, de opleiding van religieuzen, opvoeding en onderwijs. Begin 20e eeuw kreeg de Nederlandse provincie de Molukken (1902), Oceanië en Nieuw-Guinea (1905), de Filippijnen (1908), Brazilië (1911), Celebes (1919), Midden-Java (1921) als eigen missiegebieden toegewezen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden er geen missionarissen meer uitgezonden. De Japanse bezetting van Nederlands-Indië kostte 27 congregatieleden het leven. Na de oorlog ontwikkelden de voormalige missiegebieden zich tot autonome gebieden. Steeds meer missionarissen keerden voorgoed terug naar Nederland. Vanaf de jaren 1980 ontplooide de congregatie nieuwe vormen van missie en gemeenschapsleven, voornamelijk in de vorm van activiteiten ten dienste van kansarmen in de samenleving
Missielanden:
Indonesië (Molukken 1902; Celebes 1919; Midden-Java 1921); Nieuw-Guinea (1905); Filippijnen (1908); Brazilië (1911); Congo/Zaïre
Gebruikte bronnen:
J. Willemsen, “Nederlandse missionarissen en hun missiegebieden” (KDC, Nijmegen 2006), zie ook: https://docplayer.nl/4804632-Nederlandse-missionarissen-hun-missiegebieden.html (02-10-2021); J.P.A. van Vugt: Kloosters op schrift (vijfde bewerkte uitgave, Nijmegen 2015), p. 154; W. Nolet: Katholiek Nederland, Deel I ('s-Gravenhage 1930), p. 161/162; R. Wols, ‘De Missionarissen van het H. Hart van Jezus MSC’ op website Brabant Historisch Informatie Centrum, https://www.bhic.nl/ontdekken/verhalen/de-missionarissen-van-het-h-hart-van-jezus-msc (29-10-2021)
ENK Monasticon nummer:
P027
Toon op kaart Toon op kaart
 
 
 
 
 
Kloosterorganisatie
Kloosterorganisatie: Missionarissen van het Goddelijk Woord
Orde of congregatie:
Missionarissen van het Goddelijk Woord
Alternatieve namen:
Missionarissen van het Goddelijk Woord; Gezelschap van het Goddelijk Woord; Missionarissen van Steyl
Latijnse naam:
Societas Verbi Divini
Afkorting:
SVD
Stichter, stichteres:
Arnold Janssen
Stichtingsjaar:
1875
Land van oorsprong:
Nederland
Doelstelling:
Missiewerk; pastoraal werk
Geschiedenis:
In de Duitse stad Goch werd in 1837 Arnold Janssen geboren. Hij studeerde in Münster natuur- en wiskunde en later ook theologie. In 1861 werd hij priester gewijd. Vervolgens werd hij leraar aan het Sint-George Gymnasium in Bocholt. In het bisdom Münster werd hij in 1869 directeur van het Apostolaat des Gebeds. Hij werd door een ontmoeting met de apostolische prefect van Hongkong, mgr. Timoleone Raimond, versterkt in zijn belangstelling voor de missie en de wetenschappelijke vorming van missionarissen. Hij vatte toen het plan op om voor Duitstalig Europa een missiecongregatie op te richten. Door de door Bismarck in het kader van de Kulturkampf uitgevaardigde antiklerikale wetten was dit echter in Duitsland niet mogelijk. Hij week uit naar Nederland. Hier richtte hij in 1875 in Steyl, vlak over de Duitse grens, (S)ocietas (V)erbi (D)ivini ofwel het Gezelschap van het Goddelijk Woord op. In een in Steyl gekochte herberg werd het missiehuis St. Michaël gevestigd. Al een jaar later, in 1886, werd ernaast begonnen met een bouw van een nieuw onderkomen dat in tien jaar tijd uitgroeide tot het gebouwencomplex van het huidige missiehuis St. Michaël in Steyl. Door toedoen van Arnold Janssen was dit missiehuis niet alleen een centrum van wereldomvattende missionaire activiteit, hij maakte het ook tot een brandpunt van geestelijke vernieuwing voor de kerk. De missiehuizen van de congregatie werden opengesteld voor retraites, geloofsverdieping en bezinning. Ook stimuleerde de congregatie haar leden om antropologische, etnologische en taalkundige studies te verrichten en deze te publiceren. Voorts werd door onder meer het drukken en verspreiden van boeken, periodieken en kalenders over de missie voorlichting gegeven en propaganda gemaakt. in 1911 werd in Uden het eerste Nederlandse missiehuis geopend van de Sociëteit van het Goddelijk Woord, die vanaf 1924 een Nederlandse provincie kende. Arnold Janssen overleed in 1909 in Steyl. Hij werd in 1975 zalig en in 2003 heilig verklaard
Juridische structuur:
Van pauselijk recht
Missielanden:
China (1879); Argentinië (1891); Togo (1892); Ecuador (1893); Brazilië (1895); Papua Nieuw-Guinea (1886); Verenigde Staten (1897); Japan (1907); Filippijnen (1909); Indonesië (1912); Chili (1931); India (1936); Ghana (1947); Canada (1949); Congo (1951); Australië (1954); Taiwan (1959); Paraguay (1960); Mexico (1962); Hong Kong (1965); Angola (1965); Vietnam (1974); Botswana (1981); Panama (1984); Columbia (1984); Nicaragua (1984); Kenya (1984); Korea (1984); New Zealand (1985); Samoa (1985); Zimbabwe (1986); Zambia (1986); Benin (1987); Madagascar (1987); Kiribati (1987); Uruguay (1987); Cuba (1988); Bolivia (1991); Mozambique (1997); Thailand (1999); Tanzania (2000); South Africa (2001); Timor Leste (2002); Chad (2004); Costa Rica (2006); Macau (2007). Diverse missiën zijn na enige tijd verlaten, zoals China, Togo, Ecuador en Madagascar, maar in al deze landen zijn de activiteiten in respectievelijk 2007, 1984, 1977 en 1994 weer hervat
Gebruikte bronnen:
J. Willemsen, “Nederlandse missionarissen en hun missiegebieden” (KDC, Nijmegen 2006), zie ook: https://docplayer.nl/4804632-Nederlandse-missionarissen-hun-missiegebieden.html (02010-2021); J.P.A. van Vugt: Kloosters op schrift (vijfde bewerkte uitgave, Nijmegen 2015), p. 152; W. Nolet: Katholiek Nederland, Deel I ('s-Gravenhage 1930), p. 161/162; A. Vandenberghe, ‘Tussen habijt en maatpak. De antropologische ambities van de Missionarisscn van Steyl (svd) 1890-1939' in “Het geloof dat inzicht zoekt. Religieuzen en de wetenschap” onder redactie van J. van Gennip en M. Th. Willemsen (Hilversum 2010), p. 126; R. Wols, ‘De Missionarissen van het Goddelijk Woord’ op website Brabants Historisch Informatie Centrum (BHIC), https://www.bhic.nl/ontdekken/verhalen/de-missionarissen-van-het-goddelijk-woord-svd (03-10-2021; Website KRO-NCRV, https://kro-ncrv.nl/katholiek/encyclopedie/j/janssen-arnold (04-10-2021); Website SVD NEB, https://www.svdneb.nl/over-ons/ (04-10-2021); Website Steyler Missionare, https://www.steyler.at/at/wer-wir-sind/ (04-10-2021); T. van Bijnen, ‘Heiligen staan model wereldwijd’ in “Het Teken”, 76 (2003), nr. 3, zie ook:
Website Katholieke Universiteit Leuven, https://www.kuleuven.be/thomas/page/tijdschriften/viewarticle/62672/ (04-10-2021)
Opmerkingen:
Als er bij de vestigingen sprake is van een 'juvenaat' moet dit opgevat worden in de zin van een broederopleiding
ENK Monasticon nummer:
P026
Toon op kaart Toon op kaart
 
 
 
 
 
Kloosterorganisatie
Kloosterorganisatie: Missionarissen van de H. Familie
Orde of congregatie:
Missionarissen van de H. Familie
Alternatieve namen:
Missionarissen van de H. Familie
Latijnse naam:
Congregatio Missionariorum a Sacra Familia
Afkorting:
MSF
Stichter, stichteres:
Jean-Baptiste Berthier
Stichtingsjaar:
1895
Land van oorsprong:
Nederland
Plaats van oorsprong:
Grave
Doelstelling:
Missie; onderwijs
Geschiedenis:
Jean Baptiste Berthier werd in 1840 in Frankrijk geboren in de buurt van Grenoble. In 1862, vlak voordat hij tot priester werd gewijd, trad hij toe tot de Congregatie van Onze Lieve Vrouw van La Salette. Hij publiceerde in totaal achtentwintig religieuze werken, waarvan verscheidene vertaald werden en soms een oplage haalden van wel honderdduizend exemplaren. Ook trad hij op als volksmissionaris en was hij directeur van de Apostolische School van de voormelde congregatie. In de laatste hoedanigheid kwam hij in aanraking met jongens tussen de 14 en 30 jaar die, ofschoon ze al wat ouder waren, toch priester wilden worden, maar voor wie op de meeste seminaries geen plaats was. Berthier besloot toen onder bescherming van de Heilige Familie een eigen congregatie te stichten die zich speciaal zou richten op de late roepingen voor de buitenlandse missies. In 1895 belandde Berthier via Nederlandse vrienden in Grave, waar hij een oude kazerne en een hospitaalgebouw kocht. Van daaruit kwam in korte tijd de Congregatio Missionariorum a Sancta Familia ofwel de Congregatie van de Missionarissen van de H. Familie, tot bloei. Toen in 1908 Berthier in Grave op de 68-jarige leeftijd stierf, was zijn werk kerkrechtelijk, spiritueel, materieel en wat personeelsbezetting betreft bestendigd. In 1911 werd de congregatie pauselijk goedgekeurd. Een Nederlandse afdeling kwam in 1920 tot stand en in 1936 werd de Nederlandse provincie zelfstandig. In 1957 werd het generalaat van Grave naar Rome verplaatst. Het missiecentrum was in Goirle gevestigd. Nadruk lag op pastoraal werk en missiewerk, vooral waar de kerk nog niet of niet meer levensvatbaar was. Naast paters kent de congregatie ook broeders die, zich toeleggend op handwerk, de paters assisteerden. De congregatie ondervond veel steun van “soeurs auxiliaires” (hulpzusters), met name op financieel gebied. Tot de missiegebieden van de Missionarissen van de H. Familie behoorden Brazilië , Indonesië, Noorwegen, Chili, Madagaskar en Argentinië
Missielanden:
Brazilië (1910); Indonesië (1926); Noorwegen (1931); Chili (1938); Madagaskar; Argentinië; Italië; Verenigde Staten; Nicaragua
Gebruikte bronnen:
J. Willemsen, “Nederlandse missionarissen en hun missiegebieden” (KDC, Nijmegen 2006), zie ook: https://docplayer.nl/4804632-Nederlandse-missionarissen-hun-missiegebieden.html (25-01-2021); J.P.A. van Vugt: Kloosters op schrift (vijfde bewerkte uitgave, Nijmegen 2015), p. 151; W. Nolet: Katholiek Nederland, Deel I ('s-Gravenhage 1930), p. 155; J. Smits, Vademecum van de religieuzen en hun kloosters in Noord-Brabant (Alphen aan de Maas 2010), p. 131; R. Wols, ‘Missionarissen van de H. Familie (MSF)’ op website Brabants Historisch Informatie Centrum (BHIC), https://www.bhic.nl/ontdekken/verhalen/de-missionarissen-van-de-h-familie-msf (16-09-2021)
ENK Monasticon nummer:
P025
Toon op kaart Toon op kaart