Zoeken in collecties

Louis Marie Grignion werd in 1673 geboren in Montfort-sur-Meu, een stadje in Bretagne. Later noemde hij zich Louis Marie Grignion de Montfort. In 1684 ging hij studeren aan het Jezuïetencollege te Rennes. In 1692 volgde hij in Parijs aan het seminarie St. Sulpice zijn opleiding als priester. Na in 1700 tot priester gewijd te zijn, ging hij in Poitiers en in Parijs werken in een huis voor armen en verschoppelingen. Hopende op een benoeming als missionaris in Canada reisde hij in 1706 naar Rome. Ofschoon Paus Clemens XI hem wel tot apostolisch missionaris benoemde, werd hij echter naar Frankrijk teruggestuurd. Vanaf dan tot aan zijn dood in 1716 trok Grignion de Montfort als volksmissionaris rond in de streken Vendée, La Rochelle en Bretagne. Hier schreef hij de regels voor het op te richten Gezelschap van Maria, die bekend werd als de Congregatie der Montfortanen. Al tijdens zijn leven stond Grignion de Montfort bekend als een groot Maria vereerder en wordt dan ook wel de Apostel van Maria genoemd. Hij riep priesters op zich aan te sluiten bij zijn Gezelschap van Maria en samen een “compagnie” van Maria te vormen. Hoewel zijn oproep bij slechts een kleine groep van leken en priesters gehoor vond, ontwikkelde zich uit deze groep in 1722 het Gezelschap van Maria. In 1821 volgde een reorganisatie en vanaf 1855 werden montfortanen, zoals de zich bij het Gezelschap van Maria aangesloten leden doorgaans genoemd worden, opgeleid voor missiewerk buiten Frankrijk. Het antiklerikale beleid van de Franse minister en premier Émile Combes ontvluchtend, vestigde de Congregatie der Montfortanen, waarvan missiewerk -in binnen- en buitenlandse missies- en pastoraal werk tot haar doelstellingen behoort, zich in 1881 vanuit Frankrijk in Nederland. Haar eerste vestiging was in Huize Willems in Schimmert, waar de congregatie in 1884 overging tot de bouw van de Apostolische School Sainte Marie. Toen in 1909 sprake was van een Nederlandse provincie werd ook het provincialaat daar gevestigd

De stichteres van Mariadal, Gundisalva Gottfring, was eerst dominicanes van de congregatie van Bonnay. In 1879 kwam zij met een aantal medezusters van de congregatie van Arenberg naar Nederland. In 1881 vestigde men zich in Venlo, waar in 1882 hun klooster werd ingewijd. In 1885 werden de zusters officieel monialen en vanaf 1898 mochten ze het pauselijk slot voeren en groot koorgebed houden. Dit laatste had men echter voordien al gebeden. De dominicanessen van Mariadal vormen geen aparte congregatie, maar zijn zoals alle monialenkloosters zelfstandig. De zusters leiden een contemplatief leven, op een aantal na die eind jaren zestig zelfstandig zijn gaan wonen en onder andere in pastoraal werk, onderwijs en zielzorg werkzaam waren

Samen met twee studiegenoten, Charles Piperon en Jean-Marie Vandel, stichtte Jules Chevalier (1824-1907) in 1854 de congregatie van de Missionarissen van het Heilig Hart van Jezus. Het internationaal centrum van deze congregatie is gevestigd in Issoudun (Frankrijk), de geboorteplaats van Chevalier, waar hij na zijn wijding als priester tot kapelaan benoemd werd. De congregatie, die in 1874 pauselijke goedkeuring kreeg, heeft de bijzondere verering van het Heilig Hart van Jezus en de verspreiding hiervan door middel van onderwijs, gezondheidszorg, prediking en missie tot doel. Nadat het Vaticaan in 1871 Micronesië, Melanesië en (Papua) Nieuw Guinea als missiegebied aan de congregatie toevertrouwde, ontwikkelde de congregatie zich tot een wereldwijd actieve missiecongregatie. In het begin van de 20e eeuw verliet de congregatie Frankrijk vanwege het sterk antiklerikale beleid daar en vestigde zich in 1880 in Nederland van waaruit de congregatie zich verder over Europa verspreidde. De Nederlandse tak van de congregatie, die in 1919 een zelfstandige provincie werd, gaf aan haar doelstelling vorm door parochiewerk, volksmissies en retraites, de aansturing van de Aartsbroederschap van Onze Lieve Vrouw van het Heilig Hart in Sittard, de opleiding van religieuzen, opvoeding en onderwijs. Begin 20e eeuw kreeg de Nederlandse provincie de Molukken (1902), Oceanië en Nieuw-Guinea (1905), de Filippijnen (1908), Brazilië (1911), Celebes (1919), Midden-Java (1921) als eigen missiegebieden toegewezen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden er geen missionarissen meer uitgezonden. De Japanse bezetting van Nederlands-Indië kostte 27 congregatieleden het leven. Na de oorlog ontwikkelden de voormalige missiegebieden zich tot autonome gebieden. Steeds meer missionarissen keerden voorgoed terug naar Nederland. Vanaf de jaren 1980 ontplooide de congregatie nieuwe vormen van missie en gemeenschapsleven, voornamelijk in de vorm van activiteiten ten dienste van kansarmen in de samenleving

Dominicus, de stichter van de orde der dominicanen -ook wel orde der predikheren genoemd-, werd in 1172 als Domingo de Guzmán geboren in Castilië. In 1198 werd hij als kanunnik aan de kathedraal van Osma verbonden. In datzelfde jaar werd dit seculier kapittel in een kapittel met reguliere kanunniken omgezet, waar Dominicus zeven jaar als priester en vervolgens als abt werkzaam was. In het gevolg van Diego de Acebes, de bisschop van Osma, verbleef hij in Zuid Frankrijk, waar de katholieke kerk de strijd aanbond tegen de albigenzen om hen van hun ‘ketterij’ af te brengen en hen met de Kerk te verzoenen. Hier raakte Dominicus doordrongen van het belang van prediking. Daarbij onderkende hij dat prediking alleen dan effect zou hebben, wanneer de predikers zich aanpasten aan de levensstijl van degenen voor wie de prediking bestemd was. Zo trokken hij en voornoemde Diego in 1206 gedeeltelijk blootsvoets, eenvoudig gekleed en zonder eigen middelen van bestaan rond in de provincie Narbonne om te preken en leerstellige disputen aan te gaan met anders gelovigen. Van deze levenswijze, die Dominicus als grondslag voor de door hem gestichte orde der predikheren koos, vormden de bestudering van de bijbel, de theologische uitleg daarvan en de scholing in de scholastiek belangrijke pijlers, die er overigens mede toe leidden, dat de predikbroeders als geleerde theologen indertijd nauw bij de pauselijke Inquisitie betrokken waren. De leden van onderhavige, in 1216 door paus Honorius III goedgekeurde orde volgen de Regel van Augustinus aangevuld met de eigen constituties naar norbertijns voorbeeld. Dominicus, die al in 1207 een vrouwenklooster te Prouille had gesticht, stierf in 1221. In 1234 werd hij heilig verklaard. De orde der Dominicanen telde onder haar leden vele uitzonderlijke theologen, waarvan Thomas van Aquino wel de bekenste is. Hoewel de Nederlandse Provincie van de Orde der Dominicanen pas in 1515 werd opgericht, waren de dominicanen al omstreeks 1232 in Nederland actief