Zoeken in collecties

Tot 1915 waren de zusters alleen werkzaam in het onderwijs, o.a. in scholen en een internaat te Moerdijk. Vanaf 1915 waren ze ook werkzaam in de gezondheidszorg. Een grote uitbreiding vond plaats in de periode 1925-1937

De Orde wortelt in de traditie die in de Regel van St.-Benedictus haar uitdrukking vindt. Deze vrouwlijke tak is ca. 1125 ontstaan, van de Hervormde Cisterciënzers of Ordo Cisterciensium Strictioris Observantiae. die in 1098 gesticht werd door Robert Molesme. De hervormingsbeweging midden 17e eeuw onder dom De Rancé te La Trappe bleek het meest invloedrijk. Naar zijn klooster heetten de cisterciënzerinnen van de Strenge Observantie ook trappistinnen. De benaming bernardinessen en bernardinnen herinnert aan Bernardus van Clairvaux. Zij vormen een beschouwende orde met de Regel van Benedictus als leefregel

In de 15e-eeuw werd ook binnen de cisterciënzerorde de roep om hervorming steeds groter. Het cisterciënzer Generaal Kapittel ontbeerde het gezag hieraan gehoor te geven. Hierdoor ontstonden er binnen de cisterciënzer orde nieuwe stromingen, waarvan de belangrijkste de Strikte Observantie was. Deze stroming ontstond in 1598 toen Arnolfini regulier abt van de abdij van La Charmoye werd. Hij wilde radicaal terug naar de regel van Benedictus. Hij en zijn volgers onderscheidden zich onder meer door zich te onthouden van vlees. Toen een tiental abdijen tot voormelde Strikte Observantie was overgegaan, erkende Paus Alexander VII binnen de cisterciënzerorde een ‘Gewone’ en een ‘Strikte’ Observantie. Binnen de Strikte Observantie voerde de invloedrijke abt Jean de Rancé van abdij Notre Dame de La Grande Trappe een hervorming door die verder ging dan de hervorming die Arnolfini indertijd voorstond. Ten tijde van de Franse Revolutie vestigden van voornoemde abdij zich een groep monniken onder leiding van De Lestrange in het Zwitserse La Valsainte en een andere groep onder leiding van De Laprade in het Duitse Darfeld. Deze laatste groep keerden toen terug van de door De Lestrange doorgevoerde uiterst strenge hervorming naar het regime zoals dat indertijd door de hervorming van De Rancé gestalte gegeven was. Na de terugkeer in Frankrijk ontstonden er drie congregaties: de congregatie van La Trappe, waarin de klooster verenigd waren die onder het regime van de hervorming van De Lestrange vielen, de congregatie van Sept-Fons, waarbij de kloosters aangesloten waren die teruggekeerd waren tot het regime van de hervorming van De Rancé en als derde de in 1836 in Westmalle gevormde Belgische Congregatie. In 1822 werden deze drie congregaties door paus Leo II tot één orde samengevoegd onder de naam Orde van de Hervormde Cisterciënzers van Onze Lieve Vrouw van La Trappe en waarvan “trappisten”, zoals de cisterciënzers van de Strikte Observantie in de volksmond genoemd worden, afgeleid is

Als reactie op de afbraak van de evangelische waarden in Frankrijk ten gevolge van de Revolutie, stichtte Marie-Joseph Coudrin (1768-1837) in 1800 in Parijs als voortzetting van een broederschap van de Heilige Harten in Poitiers de congregatie van de Paters van de HH. Harten. In datzelfde jaar stichtte Coudrin, die in 1792 in het geheim tot priester gewijd was, samen met gravin Henriette Aymer de la Chevalerie de congregatie van de Zusters van de HH. Harten. De missie van de congregatie, die in 1817 pauselijke goedkeuring verkreeg, is samen te vatten als het beschouwen, beleven en verkondigen van Gods Liefde die vlees is geworden in Jezus, in het bijzonder door eucharistische aanbidding en dienstbaarheid aan de meest behoeftigen. In praktijk gebracht, leidde deze missie tot het verspreiden van de devotie tot de Heilige Harten van Jezus en Maria en tot diverse vormen van apostolaat, waaronder onderwijs, eeuwigdurende aanbidding van het H. Sacrament, pastoraal werk en missiewerk, volksmissies en intronisatiewerk en inzet voor de armen en randmaatschappelijken. In de 19e eeuw breidde de congregatie zich in Frankrijk uit, maar onder druk van de seculariseringspolitiek aldaar week de congregatie aan het eind van die eeuw uit naar het buitenland. Zo stichtte de congregatie in 1896 in Grave haar eerste huis in Nederland. Nederland viel aanvankelijk nog onder de Belgische provincie, maar in 1923 ging de congregatie over tot het oprichten van een zelfstandige Nederlandse provincie. De Nederlandse provincie missioneerde over de hele wereld met zwaartepunten in Nederlands-Indië (sinds 1923), Brazilië (sinds 1925) en Oceanië. In 2013 werd de Nederlandse provincie opgeheven. Sindsdien vormen de Nederlandse vestigingen en hun leden de direct onder het algemeen bestuur van de congregatie vallende Nederlandse delegatie. De Paters van de HH. Harten worden ook wel picpus-paters genoemd naar de Rue de Picpus in Parijs, waar tot 1903 de hoofdzetel van de congregatie gevestigd was