Zoeken in collecties

Charles Lavigerie (1825-1892) volgde in Parijs zijn opleiding tot priester. Na vervolgens als directeur het “Oeuvre des Ecoles d'Orient” te hebben geleid, werd hij in 1863 benoemd tot Bisschop van Nancy. Vier jaar later volgde een benoeming tot Bisschop van Algiers. Daar richtte hij in 1868 de Sociëteit van de Missionarissen van Afrika (M.Afr.) op. In hetzelfde jaar werd hij tevens Apostolisch Gezant voor het gehele gebied van de Sahara en Soedan. Lavigerie drong er bij zijn Missionarissen van Afrika er op aan om zich zoveel mogelijk aan te passen aan de wereld die hen omringde. Concreet betekende dit dat zij hetzelfde dienden te eten als de Afrikanen en dat zij dezelfde kleding moesten dragen: een witte gandourah (toga), een witte burnous (cape met capuchon) en een rode fez. Deze kleding leverde de Missionarissen van Afrika in de volksmond de bijnaam 'Witte Paters' (WP) op. Als geloofsteken droegen deze Witte Paters om hun hals een rozenkrans. Zij kenden geen geloften, maar zwoeren in de plaats hiervan een eed van trouw. Ook beloofden zij een eenvoudige levensstijl te omarmen. Ten dienste van de Afrikaanse kerk en samenleving opereerden de Witter Paters in kleine internationale en multiculturele gemeenschappen  van minstens drie leden (twee paters en één broeder) per missiepost. Belangrijke aandachtsvelden vormden verpleging, het pastoraat en de vorming van seminaristen en catechisten. Toen Lavigerie stierf, werkten Witte Paters van vijf nationaliteiten in zes landen: Algerije, Tunesië, Uganda, Tanzania, Congo en Zambia. Mede onder invloed van berichten over slavenhandel trokken zij ook naar de oostelijke, westelijke en centraal gelegen gebieden op het Afrikaanse continent. Huize Gerra in Haaren (provincie Noord-Brabant) was in 1889 de eerste vestigingsplaats van de Witte Paters in Nederland. Al snel volgden andere vestigingen, zoals in Boxtel (1892), Sterksel (1926), 's-Heerenberg (1937), Scheveningen (1947), Maarn (1948), Santpoort (1949) en Rotterdam (1951)

Gesticht door Kardinaal Lavigerie in 1869 te Algiers. Vanaf het begin is het een internationale congregatie geweest. Sinds 2000 zijn de provincies Nederland, Frankrijk, Zwitserland, Duitsland, België, Spanje en het Verenigd Koninklijk samengevoegd tot één provincie Europa

De congregatie is gesticht op 19 maart 1820 door mère Marie Joseph die met zes medezusters vanuit Dongen zich in Etten vestigden, in een vervallen kasteelboerderij: Huize Adama. In de lijn van de traditie en vanwege de nodige inkomsten werd er vanaf de eerste dag begonnen met het opnemen van kostjuffrouwen. Omdat er in Etten geen onderwijs voor meisjes was, werd er in 1828 een dorpsschool (armenschool) opgericht voor meisjes. In 1835 werd de nieuwe vestiging in Roosendaal, tegen de wens van mère Marie Joseph in, definitief afgescheiden van Etten en ontstond er een nieuwe congregatie. Vanaf 1836 (Bergen op Zoom) vestigde de congregatie zich op vele plaatsen, m.n. in West-Brabant, Zeeland, maar ook in Noord- en Zuid-Holland en andere delen van het land. Tot de jaren vijftig van de twintigste eeuw gebeurde dit vooral op verzoek van pastoors in verband met het geven van onderwijs aan meisjes en de wijkverpleging. Daarnaast vestigde de congregatie zich op meerdere plaatsen i.v.m. bejaarden- en zwakzinnigenzorg en andere pastorale of sociale activiteiten. Vanaf 1920 ging de aandacht ook uit naar ziekenverpleging, dit ook in verband met de vestiging van de congregatie in Indonesië. Al in 1834 werd met de missie begonnen, toen vijf zusters samen met leden van de congregatie van Roosendaal in Curaçao vestigden. In 1908 werd dit missiegebied helemaal overgenomen door de zusters van Roosendaal. In 1924 vestigde de congregatie zich in Indonesië en in 1994 werd deze regio een zelfstandige congregatie: Kongregasi Fransiskanes Sambas (KFS). In 1959 werden ook in Congo enkele missiestaties opgericht. In 1997 trokken de laatste zusters zich uit Bobadi terug en kwamen de bezittingen in handen van een eigenlandse congregatie