Zoeken in collecties

De orde werd in 1838 geherintroduceerd vanuit het klooster in Tildonk (België) dat gesticht werd door J.C.M. Lambertz. Een groot aantal Ursulinenkloosters ging in op het verzoek van Paus Leo XIII om zich aaneen te sluiten: aldus kwam de Romeinse Unie tot stand

Emilie d'Oultremont wijdde zich vanuit een Ignatiaanse spiritualiteit aan een leven van gebed, boetvaardigheid en naastenliefde. De congregatie werd in 1883 goedgekeurd

In Mill Hill bij Londen stichtte in 1866 Herbert Vaughan (1832-1903), de latere kardinaal en aartsbisschop van Westminster, de congregatie van St. Joseph's Foreign Missionary Society die doorgaans de congregatie van de Missionarissen van Mill Hill wordt genoemd. Herbert Vaughan, die zijn op het college van de jezuïeten in Stonyhurst begonnen studie bij de benedictijnen van Bath, daarna bij de jezuïeten in Brugge en vervolgens in Parijs voortzette, ging in 1851 naar Rome. Nadat hij in 1854 in Lucca tot priester was gewijd, keerde hij terug naar Engeland. Daar werd hij vicepresident van het Saint Edmund's College in Ware, destijds het meest pretentieuze seminarie in Zuid Engeland. In 1864 kreeg hij goedkeuring voor zijn plan om in Mill Hiil voor het opleiden van priester-missionarissen een seminarie op te richten. Twee jaar later werd de stichtingsakte getekend voor de Joseph's Foreign Missionary Society, die in 1908 de definitieve pauselijke goedkeuring ontving. In 1890 werd door onderhavige congregatie in Roosendaal een missiehuis geopend. De eerste jaren kregen uitsluitend Nederlandse studenten er hun opleiding, maar vanaf 1895 werd het internationale karakter van de congregatie ook weerspiegeld in de studentenpopulatie. Uitbreiding van de opleidingsmogelijkheden in Nederland nam na de Eerste Wereldoorlog een grote vlucht. Missiehuizen werden er toen In Tilburg. Arnhem, Hoorn, Haelen en Oosterbeek gesticht. Ondanks het grote aantal Nederlanders bleef Mill Hill een Engelse congregatie. Ook de Nederlandse Mill Hillers noemen zich nog steeds 'father'. Naast priesters en broeders kent de congregatie sinds 1972 ook Associates, geassocieerde leken, die zich voor een bepaald aantal jaren inzetten voor het werk van de congregatie. Met als lijfspreuk 'Amare et Servire', Beminnen en Dienen, richt de congregatie zich op het verkondigen van het evangelie onder de niet geëvangeliseerde volkeren buiten Europa en is als zodanig als uitsluitend een missiecongregatie aan te merken

Eugène de Mazenod, de stichter van de congregatie van de Missionarissen Oblaten van de Onbevlekte Maagd Maria, werd op 1 augustus 1782 in Aix-en-Provence te Frankrijk geboren. Tijdens de Franse Revolutie moesten zijn ouders, die tot de lagere adel behoorden, Frankrijk verlaten. Levend op de rand van de armoedegrens zwierven zij elf jaar lang door verschillende Italiaanse steden. In die tijd was Eugène verstoken van goed onderwijs, totdat de familie in Venetië Don Bartolo Zinelli ontmoette. Hij gaf Eugène onderricht, hetgeen hem een stevige godsdienstige basis verschafte. Besloten om priester te worden, keerde Eugène in 1802 naar Frankrijk terug, waar hij in Parijs aan het seminarie St. Sulpice zijn opleiding als priester volgde. Na in Amiens in 1811 tot priester te zijn gewijd, vestigde hij zich in zijn geboorteplaats Aix-en-Provence, van waaruit hij zich in dienst stelde van de zwakkeren in de samenleving. Een aantal gelijkgezinde priesters sloot zich bij hem aan. Ze noemden zich “de missionarissen van de Provence”. Hieruit ontstond in 1816 de congregatie van de Missionarissen Oblaten van de Onbevlekte Maagd Maria. In 1816 werd de congregatie, die zich toelegde op missies buiten Europa, op volksmissies en op begeleiding en onderwijs voor de allerarmsten, door Paus Leo XII erkend. Eugène de Mazenod, die na zijn werkzaamheden als vicaris-generaal en wijbisschop in 1832 tot bisschop van het bisdom Marseille gewijd werd, stichtte meer dan twintig parochies en leidde de congregatie, die na aanvankelijk met missioneringsarbeid in Zuid-Afrika, Ceylon (thans Sri Lanka) en Canada te zijn begonnen zich over de gehele wereld verspreidde. In 1880 vestigden de congregatie zich om politieke redenen vanuit Frankrijk en Duitsland in Nederland. Haar eerste vestiging, die de naam St. Gerlach kreeg, was in Zuid-Limburg in de villa Strabeek in Houthem. Sinds 1945 is er sprake van een Nederlandse provincie. Voor die tijd maakte Nederland deel uit van de Belgisch-Nederlandse provincie