Zoeken in collecties

Gesticht in Vannes, waar Catherine de Francheville de ontkerstening van Bretagne en het succes van de evangelisatie door de Paters Jezuïeten, die een retraitehuis voor mannen leidden, zag

Op 23 november 1832 werd de congregatie door pastoor Zwijsen begonnen met drie zusters in een woning in Tilburg: zuster Maria Michaël Leysen, zuster Maria Catharina Janssen en zuster Maria Theresia Smits. In 1834 legden de zusters hun kloostergeloften af. Een eerste succursaalhuis volgde in Delft, waarna een reeks van nieuwe kloosters volgden. Met de uitbreiding van het aantal kloosters, breidde ook het aantal liefdewerken uit van onderwijs naar zieken- en bejaardenzorg en andere vormen van hulpverlening

Melchior de Marion Brésillac, geboren in 1813 te Castelnaudary in het zuiden van Frankrijk, was van adellijke afkomst. Nadat hij in 1838 tot priester gewijd was, sloot hij zich aan bij de Missions Etrangères de Paris, een nog altijd bestaande Franse missiecongregatie. In 1842 vertrok hij naar India, waar hij in 1846 bisschop van het nieuw opgerichte missiegebied van Coimbatore werd. In 1854 verliet hij India. Twee jaar later richtte hij in Lyon op verzoek van de prefect van de congregatie De Propaganda Fide, kardinaal Barnabo, de Societas Missionum ad Afros (SMA) ofwel de Sociëteit voor Afrikaanse Missiën op, een gemeenschap van apostolisch leven die niet als kloostercongregatie aan te merken is. Tot haar leden zijn wereldgeestelijken en lekenbroeders te rekenen, die niet de evangelische geloften afleggen, maar wel aan het celibaat gebonden zijn. Met als uitgangspunten “ga naar de meest verlaten mensen” en “sticht de kerk met eigen inlandse priesters” had en heeft de SMA als doel de bevrijdende boodschap van Christus als de missionaire roeping van de Kerk uit te dragen. West-Afrika werd het eerste en het belangrijkste werkterrein. Daarheen vertrok Marion Brésillac in 1859, waar nog in hetzelfde jaar hij en vier van de vijf missionarissen die hem vergezelde, aan de gele koorts bezweken. Het werk werd voorgezet door pater Augustin Planque en andere jonge missionarissen. In 1900 hechtte paus Leo XIII officieel zijn goedkeuring aan de sociëteit. Van een puur Franse beweging halverwege de 19e eeuw is de Sociëteit voor Afrikaanse Missiën uitgegroeid tot een wereldbeweging met enkele duizenden leden die in zo’n 20 landen op alle continenten actief zijn. In Nederland is de SMA sinds 1892 actief. In dat jaar werd in Cadier en Keer bij Maastricht begonnen met de bouw van een missiecollege. Tot op de dag van vandaag zetten SMA-missionarissen zich in voor kerk en samenleving, voor gerechtigheid en vrede, voor onderwijs en gezondheidszorg in Afrika en voor Afrikanen in Nederland

Als reactie op de afbraak van de evangelische waarden in Frankrijk ten gevolge van de Revolutie, stichtte Marie-Joseph Coudrin (1768-1837) in 1800 in Parijs als voortzetting van een broederschap van de Heilige Harten in Poitiers de congregatie van de Paters van de HH. Harten. In datzelfde jaar stichtte Coudrin, die in 1792 in het geheim tot priester gewijd was, samen met gravin Henriette Aymer de la Chevalerie de congregatie van de Zusters van de HH. Harten. De missie van de congregatie, die in 1817 pauselijke goedkeuring verkreeg, is samen te vatten als het beschouwen, beleven en verkondigen van Gods Liefde die vlees is geworden in Jezus, in het bijzonder door eucharistische aanbidding en dienstbaarheid aan de meest behoeftigen. In praktijk gebracht, leidde deze missie tot het verspreiden van de devotie tot de Heilige Harten van Jezus en Maria en tot diverse vormen van apostolaat, waaronder onderwijs, eeuwigdurende aanbidding van het H. Sacrament, pastoraal werk en missiewerk, volksmissies en intronisatiewerk en inzet voor de armen en randmaatschappelijken. In de 19e eeuw breidde de congregatie zich in Frankrijk uit, maar onder druk van de seculariseringspolitiek aldaar week de congregatie aan het eind van die eeuw uit naar het buitenland. Zo stichtte de congregatie in 1896 in Grave haar eerste huis in Nederland. Nederland viel aanvankelijk nog onder de Belgische provincie, maar in 1923 ging de congregatie over tot het oprichten van een zelfstandige Nederlandse provincie. De Nederlandse provincie missioneerde over de hele wereld met zwaartepunten in Nederlands-Indië (sinds 1923), Brazilië (sinds 1925) en Oceanië. In 2013 werd de Nederlandse provincie opgeheven. Sindsdien vormen de Nederlandse vestigingen en hun leden de direct onder het algemeen bestuur van de congregatie vallende Nederlandse delegatie. De Paters van de HH. Harten worden ook wel picpus-paters genoemd naar de Rue de Picpus in Parijs, waar tot 1903 de hoofdzetel van de congregatie gevestigd was