Zoeken in collecties

Deze hervormde tak van de Karmel ontstond in 1562 toen Teresa van Avila, lid van een vrouwelijke kerkgemeenschap, met een kleine groep zusters een nieuw klooster stichtte, dat de karmelregel strikter wilde navolgen. Samen met Joannes van het Kruis ondernam ze zo de hervorming van het Karmel dat resulteerde in een gescheiden orde: de Orde van de Ongeschoeide Karmel. Deze eerste hervormde Karmelieten voerden het beleven van de armoede zeer consequent door en gingen daarom barrevoets

Norbertus van Gennep die rond 1075 geboren werd als zoon van Heribert, heer van Gennep, was al op jonge leeftijd seculier kanunnik van de Sint-Victorkerk van Xanten. Rond 1109 kreeg hij als clericus een aanstelling aan het hof van aartsbisschop Frederik van Keulen en een jaar later aan het hof van Hendrik V, keizer van het Heilig Roomse Rijk. Aan zijn wereldlijk leven kwam in 1115 een eind. Hij bekeerde zich toen radicaal tot een evangelische levenswijze. Overtuigd dat het apostolaat zijn roeping was, liet hij zich in hetzelfde jaar op één dag tot diaken en priester wijden. Toen een poging om de kanunnikengemeenschap te Xanten te hervormen mislukte, keerde Norbertus zich af van het kanunnikenleven en werd boetepredikant. Na een tweede mislukte hervormingspoging van een groep kanunniken in Laon, vestigde hij zich op aandringen van paus Calixtus II in 1120 met zijn volgelingen in het Franse Prémontré. Daar legde hij met het stichten van een kloostergemeenschap de grondslag van de orde van de premonstratenzers, die ook wel naar hun witte habijt witheren en naar hun stichter norbertijnen genoemd worden. Als uitgangspunt voor het religieus bestaan van zijn kloostergemeenschap besloot Norbertus in 1121 de regel van Augustinus te volgen met als leuze ad omne opus bonum paratus (tot elk goed werk bereid). In 1126, het jaar waarin Honorius II de orde officieel erkende, werd Norbertus benoemd tot aartsbisschop van Maagdenburg, waar hij in 1134 overleed. De premonstratenzer orde die, het gemeenschapslevens centraal stellend, de liturgische dienst en het beschouwende leven verenigt met het actieve leven, zoals zielzorg en onderricht, telde toen al ruim honderd kloosters, verspreid over heel West-Europa. In de twaalfde eeuw kwamen daar nog talrijke stichtingen bij, waarvan een dertigtal in het huidige Nederland. In 2022 telt de orde in Nederland nog slechts drie gemeenschappen: de Abdij van Berne in Heeswijk, de priorij De Essenburgh in Hierden en de priorij De Schans in Tilburg

Het idee voor het oprichten van de Sociëteit van Maria ontstond binnen een groep van seminaristen, die aan het grootseminarie van Lyon studeerden. Van deze groep maakte ook de Fransman Jean-Claude Colin deel uit die als uiteindelijke stichter van de Sociëteit van Maria aan te merken is. Na hun priesterwijding legden voormelde seminaristen in 1816 in Lyon in de kapel van Onze-Lieve-Vrouw van Fourvière de plechtige gelofte af om tot daadwerkelijk oprichting van de Sociëteit van Maria te komen. In het kader daarvan werd in 1824 de eerste gemeenschap gevormd van maristen, zoals de religieuzen genoemd worden die door hun geloften van armoede, kuisheid en gehoorzaamheid aan de Sociëteit van Maria toegewijd zijn. In 1836 werd Jean-Claude Colin als overste benoemd van deze toen uit een twintigtal maristen bestaande gemeenschap, waarvan de constituties in dat jaar door paus Gregorius XVI werden goedgekeurd. Tevens werd in 1836 de eerste groep maristen als missionarissen uitgezonden en wel naar de in het westelijk deel van de Stille Oceaan gelegen Salomonseilanden. Van de maristenbeweging maken behalve de Paters Maristen ook de als zelfstandige organisaties functionerende Fraters Maristen, Zusters Maristen, Maristen Missiezusters en diverse lekengroeperingen deel uit. De leidraad voor de spiritualiteit van de maristen is het centraal stellen van Christus in navolging van Maria. Onder het adagium "ignoti et occulti" (onbekend en verborgen) willen ze onopvallend werkzaam zijn, mensen in hun eer laten, begrip tonen voor hun moeilijkheden en Gods barmhartigheid doen uitstralen. Ze kennen in beginsel geen specifiek werkveld, maar vervullen apostolaten die aansluiten bij de actuele noden van kerk en wereld. De maristen kwamen in 1911 naar Nederland, waar ze in Hulst een juvenaat openden. Voorts zijn/waren ze gevestigd in Glane (1911), Deuteren (1937), Lievelde (1949), Groenlo (1950), Weurt (1959), Bergen op Zoom (1961), ’s-Hertogenbosch (1972), Enschede (1993) en Deventer (2011).