Zoeken in collecties

Tot 1915 waren de zusters alleen werkzaam in het onderwijs, o.a. in scholen en een internaat te Moerdijk. Vanaf 1915 waren ze ook werkzaam in de gezondheidszorg. Een grote uitbreiding vond plaats in de periode 1925-1937

Samen met twee studiegenoten, Charles Piperon en Jean-Marie Vandel, stichtte Jules Chevalier (1824-1907) in 1854 de congregatie van de Missionarissen van het Heilig Hart van Jezus. Het internationaal centrum van deze congregatie is gevestigd in Issoudun (Frankrijk), de geboorteplaats van Chevalier, waar hij na zijn wijding als priester tot kapelaan benoemd werd. De congregatie, die in 1874 pauselijke goedkeuring kreeg, heeft de bijzondere verering van het Heilig Hart van Jezus en de verspreiding hiervan door middel van onderwijs, gezondheidszorg, prediking en missie tot doel. Nadat het Vaticaan in 1871 Micronesië, Melanesië en (Papua) Nieuw Guinea als missiegebied aan de congregatie toevertrouwde, ontwikkelde de congregatie zich tot een wereldwijd actieve missiecongregatie. In het begin van de 20e eeuw verliet de congregatie Frankrijk vanwege het sterk antiklerikale beleid daar en vestigde zich in 1880 in Nederland van waaruit de congregatie zich verder over Europa verspreidde. De Nederlandse tak van de congregatie, die in 1919 een zelfstandige provincie werd, gaf aan haar doelstelling vorm door parochiewerk, volksmissies en retraites, de aansturing van de Aartsbroederschap van Onze Lieve Vrouw van het Heilig Hart in Sittard, de opleiding van religieuzen, opvoeding en onderwijs. Begin 20e eeuw kreeg de Nederlandse provincie de Molukken (1902), Oceanië en Nieuw-Guinea (1905), de Filippijnen (1908), Brazilië (1911), Celebes (1919), Midden-Java (1921) als eigen missiegebieden toegewezen. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden er geen missionarissen meer uitgezonden. De Japanse bezetting van Nederlands-Indië kostte 27 congregatieleden het leven. Na de oorlog ontwikkelden de voormalige missiegebieden zich tot autonome gebieden. Steeds meer missionarissen keerden voorgoed terug naar Nederland. Vanaf de jaren 1980 ontplooide de congregatie nieuwe vormen van missie en gemeenschapsleven, voornamelijk in de vorm van activiteiten ten dienste van kansarmen in de samenleving

In het eerste kwart van de 16e eeuw, toen er sprake was van twee franciscaanse hoofdstromen, de minderbroeders-conventuelen en de minderbroeders-observanten, ontstond er in de Marken, een in Midden-Italië gelegen bergachtige streek, een hervormingsbeweging gericht op terugkeer naar een strikte observantie van de Regel van Franciscus en naar een leven van inkeer en boetvaardigheid zoals Franciscus dat met zijn eerste volgelingen geleid had. Aan de nieuwe gemeenschap, die daaruit ontstond, verleende Paus Clemens VII in 1528 via de bul Religionis Zelus zijn toestemming. De constituties van deze, onder toezicht van de orde der minderbroeders-conventuelen geplaatste nieuwe franciscaanse groepering schreef onder meer haar leden voor om een ruige baard te dragen, blootsvoets of hoogstens op simpele sandalen te lopen en gekleed te gaan in een grauwe bruine pij met spitse kap. Naar die kap, in het Italiaans cappuccio, werden ze kapucijnen genoemd. Aanvankelijk combineerden de kapucijnen een heremietenbestaan met prediking onder het volk. Later werden ze gegroepeerd in kleine communiteiten, terwijl daarna kloosters ontstonden die veelal aan de rand van de steden gebouwd werden. In 1574 verleende paus Gregorius XIII hen toestemming om zich ook buiten Italië te vestigen, terwijl paus Paulus V hen in 1619 autonomie verleende waardoor ze niet langer meer onder het toezicht van de orde der minderbroeders-conventuelen vielen. Daarmee was de stichting van de orde der Minderbroeders Kapucijnen een feit, die zich een beschouwend en werkend leven ten doel stelde waarbij dit laatste niet enkel gestalte kreeg in het preken in kerken en op pleinen, maar ook in het zich inzetten voor activiteiten op het terrein van het maatschappelijk dienstbetoon. De eerste kapucijnen kwamen in 1585 naar de Nederlanden. Omstreeks 1800, tijdens de Franse Tijd, waren bijna alle kloosters gesloten. Alleen in Velp bleef het kapucijnenklooster bestaan. Van daaruit werd in de 19e eeuw een nieuwe start gemaakt

De congregatie werd 26 maart 1801 gesticht door gesupprimeerde religieuzen uit Leuven: twee Penitenten-Recollectinen, Constantia en Coleta, en twee Augustinessen of Witte Vrouwen, Françoise en Augustine, later ook Penitenten-Recollectinen. In Leuven waren de Penitenten-Recollectinen slotzusters, maar soms hadden ze een klein pensionaatje met meisjes (tafelieren). Nadat de communiteit door de Franse Revolutie was ontbonden, vertrok een aantal religieuzen naar Besoyen (NL), waar ze schoolkinderen opnamen. Op zoek naar een groter huis in Waalwijk strandden ze onderweg in Dongen, waar de pastoor hen overhaalde zich te vestigen in het Bollekens Slotje. De contemplatieve leefwijze werd ten behoeve van het onderwijs minder zwaar gemaakt, maar een succursaal bleef tot 1856 uit. Vóór die tijd hield men vast aan de vroegere vorm van het stichten van een zelfstandige gemeenschap, zoals de in 1820 vanuit Dongen ontstane Franciscanessen van Etten. Onzekerheid tekende de tijd vóór 1848, toen religieuze gemeenschappen verboden waren. Na de grondwetswijziging van 1848 verdween de onzekerheid en kreeg de congregatie in 1855 een rechtpersoonlijkheid. In 1845 droeg de provinciaal overste van de Minderbroeders de congregatie over aan de Apostolisch Vicaris van Breda. Tot de jaren '20 van de twintigste eeuw bestond het werk van de congregatie uitsluitend uit opvoeding en onderwijs. Na de gelijkstelling van bijzonder en openbaar onderwijs, ging ze zich tevens bezighouden met ziekenzorg. In 1923 begon ze missionarissen uit te zenden naar Indonesië, waar ze pas na de Tweede Wereldoorlog begon met het aannemen van Indonesische meisjes in het noviciaat. In de jaren '50 werd bejaardenzorg toegevoegd aan het werk en na Vaticanum II mochten zusters vrij solliciteren. In de jaren '80 stootte men de scholen af en rond het jaar 2000 verrichtten de meeste zusters vrijwilligerswerk. Vanaf 2000 concentreert de congregatie zich op Dongen. Op 16 april 2007 werd de Indonesische congregatie zelfstandig