Zoeken in collecties

De Congregatie werd op 8 september 1807 te Cherbourg (Frankrijk) gesticht door Maria-Magdalena (Julie) Postel (1756-1846). In 1859 werd de Congregatie door de paus erkend. Er volgden vestigingen in heel Europa en daarna ook in Azië en Afrika: Duitsland (1862), werd in 1920 zelfstandige congregatie. Nederland (1886), Italië (1903), Indonesië (1929), Ierland (1950), Afrika (1958). Filippijnen (1964-1983). In 1964 wordt Nederland een provincie van de congregatie. In 1968-1969 vond een vernieuwingskapittel plaats, dat eindigde met de goedkeuring van de nieuwe constituties in 1985. Op verzoek van pastoor Wellessen van Boxmeer zond de toenmalige overste van de congregatie op 18 oktober 1886 vanuit Frankrijk twee Duitse zusters en één Franse zuster naar Boxmeer om zieken en stervenden bij te staan, thuis en in het nieuw gebouwde ziekenhuis 'Hospice du Sacré Coeur. Wegens plaatsgebrek verhuisde men in 1896 naar het het kasteel dat werd gebruikt als 'Gasthuis van het H. Hart' te Boxmeer. In 1968 werd er een nieuw ziekenhuis gebouwd aan de Loerangelsestraat. De vrijgekomen ruimte in het oude ziekenhuis werd gebruikt voor 'Verpleeghuis Madeleine' en in 1975 voor 'KloosterVerzorgingsHuis Sint Anna'. In eerste instantie werden beide gebruikt door de zusters zelf, later ook door religieuzen van andere congregaties. Sinds 2006 wonen er ook niet-religieuzen

Giula Corstarose stichtte de congregatie vanuit een klooster waar men leefde volgens de constituties van de H. Franciscus van Sales. Pauselijke goedkeuring werd verkregen in 1750. Vanuit Italië stichtte de orde in 1831 een klooster te Wenen. Hiervandaan ging men o.a. naar Brugge en Wittem, waar in 1848 het eerste Nederlandse klooster gesticht werd. Ieder klooster is autonoom

Alfonsus de Liguori, doctor in de rechten, geboren in 1696 in Marianella bij Napels in een aristocratisch gezin, gaf op 27-jarige leeftijd zijn carrière als advocaat op om priester te worden. Met vier metgezellen vormde hij in 1732 in Scala, een dorp in het achterland van Napels, een groepje missionarissen die zich onder zijn leiding om de zielzorg van de arme plattelandsbevolking in de nabijgelegen bergen bekommerden. Hieruit ontstond de Congregatie van de Allerheiligste Verlosser, die ook bekend staat als de redemptoristen en waarvan de constituties in 1749 door paus Benedictus XIV goedgekeurd werden. Van 1762 tot 1775 was Alfonsus bisschop van het Zuid-Italiaanse diocees Sant’Agata dei Goti in het koninkrijk Napels. Hij stierf op 1 augustus 1787 in het redemptoristenklooster van Pagani, waar hij ook begraven is. In 1816 werd hij zalig en in 1839 heilig verklaard. Voorts is hij in 1871 tot kerkleraar verheven. Vooral door toedoen van Clemens Maria Hofbauer (1751–1820) verbreidde de congregatie zich buiten Italië. Via Oostenrijk en Polen en vervolgens Frankrijk en België vestigden de redemptoristen zich in 1836 in Wittem. In 1865 werd de Nederlandse provincie opgericht. Vanaf 2005 vormt Nederland met België, Duitsland en Zwitserland de provincie St. Clemens. Met als wapenspreuk “Copiosa apud Eum Redemptio” (Bij Hem vind je de verlossing in overvloed) vormen het navolgen van de Heilige Verlosser, zelfheiliging en het streven naar het heil van anderen in het bijzonder de verlatenen de doelstellingen van de congregatie, later geformuleerd als “Directe zielzorg door woord en sacrament, met bijzondere aandacht voor hen die geestelijk in moeilijkheden verkeren”. In Nederland kwamen deze doelstellingen tot uiting in het geven van volksmissies, retraites en categoriale zielzorg, in missie voor de overzeese gebieden (Suriname), in hulp aan priesterarme gebieden (Brazilië) en in migrantenzorg. De biecht werd als de bekroning van de volksmissies en individuele bekering gezien

Gesticht op 24 mei 1841 door zuster Catherina Pinkers te Rotterdam. In de loop der jaren werden kloosters gesticht in verscheidene plaatsen in Nederland en op de Nederlandse Antillen