Zoeken in collecties

Gedwongen door de 'Kulturkampf' Duitsland te verlaten, stichtte Clara Fey in 1875 een nieuw moederhuis te Simpelveld.

Als reactie op de afbraak van de evangelische waarden in Frankrijk ten gevolge van de Revolutie, stichtte Marie-Joseph Coudrin (1768-1837) in 1800 in Parijs als voortzetting van een broederschap van de Heilige Harten in Poitiers de congregatie van de Paters van de HH. Harten. In datzelfde jaar stichtte Coudrin, die in 1792 in het geheim tot priester gewijd was, samen met gravin Henriette Aymer de la Chevalerie de congregatie van de Zusters van de HH. Harten. De missie van de congregatie, die in 1817 pauselijke goedkeuring verkreeg, is samen te vatten als het beschouwen, beleven en verkondigen van Gods Liefde die vlees is geworden in Jezus, in het bijzonder door eucharistische aanbidding en dienstbaarheid aan de meest behoeftigen. In praktijk gebracht, leidde deze missie tot het verspreiden van de devotie tot de Heilige Harten van Jezus en Maria en tot diverse vormen van apostolaat, waaronder onderwijs, eeuwigdurende aanbidding van het H. Sacrament, pastoraal werk en missiewerk, volksmissies en intronisatiewerk en inzet voor de armen en randmaatschappelijken. In de 19e eeuw breidde de congregatie zich in Frankrijk uit, maar onder druk van de seculariseringspolitiek aldaar week de congregatie aan het eind van die eeuw uit naar het buitenland. Zo stichtte de congregatie in 1896 in Grave haar eerste huis in Nederland. Nederland viel aanvankelijk nog onder de Belgische provincie, maar in 1923 ging de congregatie over tot het oprichten van een zelfstandige Nederlandse provincie. De Nederlandse provincie missioneerde over de hele wereld met zwaartepunten in Nederlands-Indië (sinds 1923), Brazilië (sinds 1925) en Oceanië. In 2013 werd de Nederlandse provincie opgeheven. Sindsdien vormen de Nederlandse vestigingen en hun leden de direct onder het algemeen bestuur van de congregatie vallende Nederlandse delegatie. De Paters van de HH. Harten worden ook wel picpus-paters genoemd naar de Rue de Picpus in Parijs, waar tot 1903 de hoofdzetel van de congregatie gevestigd was

De orde der Clarissen (Z019) is gesticht in het klooster San Damiano (Italië) in 1221 door Clara van Assisi. Uit deze orde zijn de Capucinessen in 1538 als zelfstandige orde voortgekomen. Momenteel zijn er over de hele wereld ruim 160 klooster meer dan 3000 leden. De orde is verwant aan de Minnebroeders-Kapucijnen. De Nederlandse kloosters zijn vanuit Aix en Provence in Frankrijk gesticht, alwaar de orde door anti-clericale regering ca. 1900 gedwongen werd het land te verlaten

Verburgerlijking en verslapping van de discipline ontvluchtend, die vooral toesloeg in de bij de orde van Cluny aangesloten kloosters, verliet in 1098 abt Robertus met een twintigtal monniken de abdij van Molesme om zich in een onherbergzame plaats bij Dijon te vestigen. In deze plaats, die Cîteaux of in het Latijn Cistercium heette en waarvan de naam cisterciënzers afgeleid is, beoogde Robertus in eenzaamheid, armoede, ascese en door met eigen arbeid in het levensonderhoud te voorzien in alle gestrengheid de regel van Benedictus te volgen. Al in 1099 werd hij opgevolgd door Albericus, die een kilometer verder naar het noorden tot definitieve vestiging van de kloostergemeenschap besloot. Vanuit deze gemeenschap ontstond een orde met een eigen regel en bestuur, die in 1170 met de Carta Caritatis haar eerste statuten kreeg. In 1125 werd in Tart, 10 km. ten noorden van Cîteaux, het eerste klooster van cisterciënzerinnen gesticht. Aangezien dit inbreuk zou maken op het grondbeginsel van de orde, dat van alle zielzorg buiten het eigen klooster moest worden afgezien, stonden de cisterciënzers aanvankelijk afwijzend tegen het in hun orde opnemen van vrouwenkloosters. Uiteindelijk kon dit toch niet worden tegengehouden. In de eerste jaren van de 13e eeuw stonden de cisterciënzerinnen onder het gezag van het Generaal Kapittel en waren ze gehouden aan het volgen van de statuten en aan een strenge clausuur. Hun geestelijke verzorging namen de cisterciënzers op zich, die veelal ook materiële hulp verleenden. Binnen de kloostermuren leidden de cisterciënzerinnen een eenvoudig, stil en bescheiden leven, dat in het teken stond van een grote armoedebeleving en een bijzondere overgave aan hun geestelijk ideaal. De viering van de liturgie, de geestelijke lezing, het persoonlijk gebed en de handenarbeid vormden het hoofdbestanddeel van hun spiritualiteit. Op het huidig Nederlands grondgebied bevonden zich in de Middeleeuwen 21 vrouwenkloosters die tot de cisterciënzerorde behoorden