Zoeken in collecties

In de 15e-eeuw werd ook binnen de cisterciënzerorde de roep om hervorming steeds groter. Het cisterciënzer Generaal Kapittel ontbeerde het gezag hieraan gehoor te geven. Hierdoor ontstonden er binnen de cisterciënzer orde nieuwe stromingen, waarvan de belangrijkste de Strikte Observantie was. Deze stroming ontstond in 1598 toen Arnolfini regulier abt van de abdij van La Charmoye werd. Hij wilde radicaal terug naar de regel van Benedictus. Hij en zijn volgers onderscheidden zich onder meer door zich te onthouden van vlees. Toen een tiental abdijen tot voormelde Strikte Observantie was overgegaan, erkende Paus Alexander VII binnen de cisterciënzerorde een ‘Gewone’ en een ‘Strikte’ Observantie. Binnen de Strikte Observantie voerde de invloedrijke abt Jean de Rancé van abdij Notre Dame de La Grande Trappe een hervorming door die verder ging dan de hervorming die Arnolfini indertijd voorstond. Ten tijde van de Franse Revolutie vestigden van voornoemde abdij zich een groep monniken onder leiding van De Lestrange in het Zwitserse La Valsainte en een andere groep onder leiding van De Laprade in het Duitse Darfeld. Deze laatste groep keerden toen terug van de door De Lestrange doorgevoerde uiterst strenge hervorming naar het regime zoals dat indertijd door de hervorming van De Rancé gestalte gegeven was. Na de terugkeer in Frankrijk ontstonden er drie congregaties: de congregatie van La Trappe, waarin de klooster verenigd waren die onder het regime van de hervorming van De Lestrange vielen, de congregatie van Sept-Fons, waarbij de kloosters aangesloten waren die teruggekeerd waren tot het regime van de hervorming van De Rancé en als derde de in 1836 in Westmalle gevormde Belgische Congregatie. In 1822 werden deze drie congregaties door paus Leo II tot één orde samengevoegd onder de naam Orde van de Hervormde Cisterciënzers van Onze Lieve Vrouw van La Trappe en waarvan “trappisten”, zoals de cisterciënzers van de Strikte Observantie in de volksmond genoemd worden, afgeleid is

Wegens onduidelijkheden over de manier waarop men moest leven, terwijl ook de bevoegdheden voor diverse functies in de orde niet goed beschreven waren, trok Franciscus van Assisi zich in 1223 in Fonte Colombo terug om de regel voor de minderbroeders, waarvoor hij in 1221 een nieuwe redactie geschreven had, aan te passen. Deze aangepaste, door de paus goedgekeurde regel liet toch nog ruimte voor verschil in opvatting en derhalve voor verschil in uitvoering van de regel. Zo ontstond er voortdurend discussie over de vraag of de orde eigendommen mocht bezitten en of het armoede-ideaal van Franciscus in volstrekte zin moest worden nageleefd. Deze discussie groeide uit tot een conflict met als gevolg dat er twee groepen ontstonden; de spiritualen en de conventuelen. De spiritualen stonden een aller-striktste letterlijk opvatting van de regel voor. De conventuelen achtten het niet op de letter nakomen van de regel niet in strijd daarmee. In 1317 werden de spiritualen op het Concilie van Vienne veroordeeld, terwijl de conventuelen in 1322 door de paus als officiële richting in de orde bevestigd werden. Uit de conventuelen ontstond in de 14e en 15e eeuw een hervormingsbeweging, de observanten, die evenals de spiritualen, zij het enigszins genuanceerder, met name ook de absolute armoede beleden. In 1517 verordende de paus de scheiding tussen de conventuelen en de observanten, die voortaan de naam orde van de minderbroeders mochten voeren. Van de observanten splitsten zich de kapucijnen af die een eigen orde werden. Thans zijn er dan ook drie verschillende minderbroederordes: de orde der minderbroeders ofwel de franciscanen, de orde der minderbroeders conventuelen en de orde der minderbroeders kapucijnen. Tot de doelstellingen van de minderbroeders conventuelen, die van 1228 tot 1571 in Nederland gevestigd waren en zich in 1854 opnieuw in Urmond in Nederland vestigden, behoren pastoraal werk, missiewerk en ter ondersteuning van hun missies het liefdewerk Militia Immaculata

De aanvankelijk zelfstandige communiteiten in Oisterwijk (1844) en Gemert (1848) werden in 1891 ondergeschikt gemaakt aan het moederhuis te Oirschot