Zoeken in collecties

Louis Marie Grignion werd in 1673 geboren in Montfort-sur-Meu, een stadje in Bretagne. Later noemde hij zich Louis Marie Grignion de Montfort. In 1684 ging hij studeren aan het Jezuïetencollege te Rennes. In 1692 volgde hij in Parijs aan het seminarie St. Sulpice zijn opleiding als priester. Na in 1700 tot priester gewijd te zijn, ging hij in Poitiers en in Parijs werken in een huis voor armen en verschoppelingen. Hopende op een benoeming als missionaris in Canada reisde hij in 1706 naar Rome. Ofschoon Paus Clemens XI hem wel tot apostolisch missionaris benoemde, werd hij echter naar Frankrijk teruggestuurd. Vanaf dan tot aan zijn dood in 1716 trok Grignion de Montfort als volksmissionaris rond in de streken Vendée, La Rochelle en Bretagne. Hier schreef hij de regels voor het op te richten Gezelschap van Maria, die bekend werd als de Congregatie der Montfortanen. Al tijdens zijn leven stond Grignion de Montfort bekend als een groot Maria vereerder en wordt dan ook wel de Apostel van Maria genoemd. Hij riep priesters op zich aan te sluiten bij zijn Gezelschap van Maria en samen een “compagnie” van Maria te vormen. Hoewel zijn oproep bij slechts een kleine groep van leken en priesters gehoor vond, ontwikkelde zich uit deze groep in 1722 het Gezelschap van Maria. In 1821 volgde een reorganisatie en vanaf 1855 werden montfortanen, zoals de zich bij het Gezelschap van Maria aangesloten leden doorgaans genoemd worden, opgeleid voor missiewerk buiten Frankrijk. Het antiklerikale beleid van de Franse minister en premier Émile Combes ontvluchtend, vestigde de Congregatie der Montfortanen, waarvan missiewerk -in binnen- en buitenlandse missies- en pastoraal werk tot haar doelstellingen behoort, zich in 1881 vanuit Frankrijk in Nederland. Haar eerste vestiging was in Huize Willems in Schimmert, waar de congregatie in 1884 overging tot de bouw van de Apostolische School Sainte Marie. Toen in 1909 sprake was van een Nederlandse provincie werd ook het provincialaat daar gevestigd

In het eerste kwart van de 16e eeuw, toen er sprake was van twee franciscaanse hoofdstromen, de minderbroeders-conventuelen en de minderbroeders-observanten, ontstond er in de Marken, een in Midden-Italië gelegen bergachtige streek, een hervormingsbeweging gericht op terugkeer naar een strikte observantie van de Regel van Franciscus en naar een leven van inkeer en boetvaardigheid zoals Franciscus dat met zijn eerste volgelingen geleid had. Aan de nieuwe gemeenschap, die daaruit ontstond, verleende Paus Clemens VII in 1528 via de bul Religionis Zelus zijn toestemming. De constituties van deze, onder toezicht van de orde der minderbroeders-conventuelen geplaatste nieuwe franciscaanse groepering schreef onder meer haar leden voor om een ruige baard te dragen, blootsvoets of hoogstens op simpele sandalen te lopen en gekleed te gaan in een grauwe bruine pij met spitse kap. Naar die kap, in het Italiaans cappuccio, werden ze kapucijnen genoemd. Aanvankelijk combineerden de kapucijnen een heremietenbestaan met prediking onder het volk. Later werden ze gegroepeerd in kleine communiteiten, terwijl daarna kloosters ontstonden die veelal aan de rand van de steden gebouwd werden. In 1574 verleende paus Gregorius XIII hen toestemming om zich ook buiten Italië te vestigen, terwijl paus Paulus V hen in 1619 autonomie verleende waardoor ze niet langer meer onder het toezicht van de orde der minderbroeders-conventuelen vielen. Daarmee was de stichting van de orde der Minderbroeders Kapucijnen een feit, die zich een beschouwend en werkend leven ten doel stelde waarbij dit laatste niet enkel gestalte kreeg in het preken in kerken en op pleinen, maar ook in het zich inzetten voor activiteiten op het terrein van het maatschappelijk dienstbetoon. De eerste kapucijnen kwamen in 1585 naar de Nederlanden. Omstreeks 1800, tijdens de Franse Tijd, waren bijna alle kloosters gesloten. Alleen in Velp bleef het kapucijnenklooster bestaan. Van daaruit werd in de 19e eeuw een nieuwe start gemaakt

Gesticht op 24 mei 1841 door zuster Catherina Pinkers te Rotterdam. In de loop der jaren werden kloosters gesticht in verscheidene plaatsen in Nederland en op de Nederlandse Antillen