Zoeken in collecties

Oorspronkelijk stond in het museum te Bloemendaal een pop met het habijt van zuster Joanna. Zij had het achtergehouden toen men overging op gewonere habijten, en ter beschikking gesteld toen het museum werd ingericht. Na een aantal jaren bleek dat de motten hadden huisgehouden in de wol van het witte kleed. Toen heeft men uit resten terlenka het witte kleed gemaakt dat nu aanwezig is. De overige onderdelen (sluier, collaar en voorhoofdband) zijn wel authentiek. De kwasten hadden geen betekenis; zij zijn later vervangen door een koord met vier knopen, de knopen stonden voor de vier geloften.

De eerste pop draagt kleding zoals door de zusters gedragen van de oprichting van de congregatie in 1807 tot 1960. De kleding leek in oorsprong op de zwart wollen kleding van de arme vissersvrouwen in Normandië, de regio waar de stichteres, Marie Madeleine Postel, vandaan kwam. Later is de kleding in Nederland verfijnd. De kleding bestond uit een rok met veertien plooien, corsage (strak lijfje), pelerine, ondermouwtjes en wijde mouwen. De sluitingen bestonden uit veiligheidsspelden. De kap was van gesteven linnen. Het rauwe stijfsel moest in de stof gewreven worden, daarna werd de kap 'gesteld', in vorm gestreken. Buiten het klooster werd een wijde lange omslagdoek als mantel gebruikt. De tweede pop draagt kleding zoals door de zusters gedragen in de periode 1960-1966. De kap met vleugels is vervangen door een gebogen strook plastic. De rechthoekige linnen guimpe (of collaar) werd vervangen door een smallere plastic kraag. De derde pop draagt kleding zoals door de zusters gedragen van 1966 tot 1970. De kleding is van terlenka en de kap is vereenvoudigd tot een smalle witte band met een sluier.

Pop aangekleed met de officiële kleding zoals deze in de periode na 1965 door de zusters werd gedragen.

Op plateautje staande pop, aangekleed met kleding zoals deze in de periode 1860-1946 door de zusters werd gedragen.

De pop heeft een geknielde houding en kan op een bijbehorende bidstoel worden gezet. Ze draagt om de arm een rozenkrans.

De paarse sluier werd gedragen door de contemplatieve zusters, de gebroken witte sluier door de catechisten (actieve zusters).

Pop gekleed in kruisherenhabijt, geknield op een bidstoeltje

De pop draagt het habijt van een geprofeste zuster.

Pop in de kloosterkleding van de congregatie. Witte kap, bandeau (hoofdband), collaar (halsbekleding), onderkap, onderjurk, onderbroek, panty's, habijt en scapulier. Zwarte sluier. Leren riem met gesp en rozenkrans.

Deze kleding werd tot eind 1959 door de zusters gedragen.

Pop met kleding van de Zusters van "De Voorzienigheid", zoals deze in de jaren 1860-1946 door geprofeste zusters werd gedragen, met een zwarte sluier (1). Pop met kleding van de Zusters van "De Voorzienigheid" zoals deze in de jaren 1856-1946 door novicen werd gedragen, met een witte sluier (2).

1 = contemplatieve zuster (vroeger kleed van karmelietes); 2 en 3 zijn zusters.

De poppen dragen de kleding van een postulante (zwarte jurk), van een novice (habijt en witte sluier) en van een geprofeste zuster (habijt en zwarte sluier).

Vermoedelijk vervaardigd voor het 70-jarige jubileum van de congregatie van de zusters Augustinessen van Sint Monica in 2004. Drie poppen zijn aangekleed als zusters uit de beginperiode: de kleding binnenshuis (1), de kleding buitenshuis (2) en de kleding tijdens het koorgebed in de kapel (3). De vierde pop (4) is gekleed zoals de zusters tijdens het koorgebed in de periode rond 1948-1950. En de vijfde pop is gekleed zoals de zusters tijdens het koorgebed in de periode van 1950 tot 2009.

Serie van zeven poppen, vervaardigd door zuster Joachim Kaptein, en aangekleed als: postulant (1), bruid op de dag van de inkleding van het noviciaat (2), novice (3), eeuwig geprofeste zuster (4), zuster in missiekleding (5), zuster in werkkleding (6) en zuster in slaaptenue (7). De eeuwig geprofeste zusters dragen tot 1959 een bruin habijt, waardoor ze ook wel 'bruine zusters' worden genoemd. De tijdelijk geprofeste zuster wordt in die tijd ook wel 'zwartje' genoemd omdat het habijt van zwarte stof is gemaakt. Centraal op het scapulier, dat over het bruine habijt wordt gedragen, zijn de lijdenswerktuigen afgebeeld. Na 1959 verandert de kap en krijgt iedere zuster een kledingspeld waarop de lijdenswerktuigen afgebeeld staan. Het lange scapulier wordt vervangen door een kort scapulier met tailleband.

De zelfgemaakte poppetjes zijn gekleed in het witte zomerhabijt van de zusters.

Deze kledingset werd gebruikt om de kleine Theresia voor te stellen in de Kindheidsprocessies.

De tent is gemaakt ter gelegenheid van het zilveren professiefeest van zuster Nel Tenniglo van de Franciscanessen van St. Lucia. Zuster Nel werkte op de Missieprocuur van de paters franciscanen. Medewerkers van de missieprocuur hebben deze tent gemaakt voor haar zilveren professiefeest in 1986, omdat zuster Nel ieder jaar ging kamperen met haar vriendin zuster Jos (Corine de Graaff) van de congregatie van de Zusters van Liefde in Tilburg. De twee zusters zijn in hun eigen habijten afgebeeld.

Dit aangepaste habijt van de zusters is ontworpen door Dom van der Laan en vanaf 1958 door de zusters gedragen.

Het habijt bestaat uit: een brede witte rok met onderaan twee plooien, gefronst in het middel; een witte bloes met mouwen met een witte omslag; een wit dubbel koord met 3 knopen en 4 kwasten, links afhangend; een wit scapulier met een schild op de borst, waarop in het rood de HH. Harten van Jezus en Maria geborduurd zijn in een rode en groene guirlande; een witte geplooide kraag; een witte pelerine die sluit met twee knoopjes; een witte katoenen muts met een licht gefronste kraag en een gefronste rand om het hoofd, boven het hoofd een dubbele rand; een brede strik onder de kin; op het hoofd een witte sluier met een lint vastgemaakt onder de kin. Vgl. Jozef De Ridder, ''t Zijn al geen heiligen die grote paternosters dragen. Kleding van vrouwelijke religieuzen in de 19de en 20ste eeuw in België' (Brugge 2002), p. 136.

Door de Dominicanessen van het Allerheiligst Sacrament gemaakte pop van een staande zuster in habijt met voor zich een lezenaar met daarop bladmuziek.

De orde werd gesticht in 1930 in Parijs door Maurice Gaucheron (en Suzanne Wrotnowska) ten behoeve van vrouwen die om fysieke redenen niet in een bestaande orde konden intreden. De pop kan staan met behulp van een ijzeren standaard. Voorzien van een losse baret en een boekje.

De poppen geven een beeld van de aanpassingen van de zusterkleding aan de tijd. De grote kap (1) blijkt na de Tweede Wereldoorlog een steeds grotere belemmering te vormen bij deelname aan de veranderende maatschappij. De kap wordt als onhandig ervaren in het uitoefenen van de doelstelling van de congregatie: het geven van onderwijs en opvoeding aan de jeugd. Zusters komen meer op straat om naar scholen en parochiekerk te gaan, en wel op de fiets. Deelnemen aan het verkeer is dan gevaarlijk. Het is voorgekomen dat zusters (bijvoorbeeld in Zeeland) tegen de storm in moesten fietsen waarbij het gevaar bestond dat kap met sluier weg zou vliegen en de zuster vervolgens zonder hoofdbekleding met een hoofd zonder haren op straat zou staan. Rond 1960 wordt de kap daarom vereenvoudigd (2). Ook de onderkleding wordt aangepast aan de tijd. De grote stukken stof die voor de broeken en hemden worden gebruikt, zijn niet te combineren met de rantsoenering en schaarste van textiel. Daarnaast zijn de meisjes die intreden van huis uit reeds ander ondergoed gewend. In 1967 maakt het habijt plaats voor een eenvoudige, kortere jurk (3). Een eenvoudig kapje blijft het uiterlijk teken van het religieus-zijn.