Zoeken in collecties

De H. Michaël was patroon van het klooster van de zusters Clarissen-Capucinessen in Duivendrecht, waar ze vanaf 1927 woonden. In hun eerdere klooster aan de Egelantiersgracht werd de H. Michaël reeds bijzonder vereerd. Na de Tweede Wereldoorlog laat Moeder Veronica uit dankbaarheid dat het klooster tijdens de oorlog gespaard is gebleven boven de ingang van de kloosterkapel een beeld plaatsen van de H. Michaël. Alle zusters hadden op hun kamer een klein beeldje staan van hun patroonheilige. In 1949 kreeg het plein voor het klooster de naam Michaëlplein. In 1967 vertrokken de zusters naar Babberich. Het klooster in Duivendrecht werd vanwege de stadsuitbreiding van Amsterdam afgebroken. Het beeld van de H. Michaël is ter plekke bewaard gebleven.

Een bel is versierd met de namen van de vier evangelisten en hun dierensymbolen.

Het belletje stond in de ziekenafdeling en kon gebuikt worden om de ziekenzuster te roepen.

Zelfgemaakte hoezen om boeken te beschermen. Leren hoes met aan de voorzijde het opschrift 'Ecce nova facio omnia' (Ik zal alles nieuw maken) en aan de achterzijde 'Omnia traham ad me ipsum' (Ik zal allen tot mij trekken). De plastic mappen werden gemaakt van geschonken stukken leer (stalen).

In de dozen werden zelfgemaakte kerstkindjes van was bewaard.

Deze standaard werd door zr. Paula van den Barselaar (1918-2015), lid van de zusters Clarissen-Capucinessen, in haar cel gebruikt bij de geestelijke lezing. De standaard was door haar broer, een kapucijn, voor haar gemaakt.

Grijs aardewerk met in blauwe letters het Christusmonogram IHS.

Borden met liturgische teksten voor de viering van de eucharistie.

Kralensnoeren met een devotiepenning eronder. Door kralen op te schuiven telden de novicen gedurende de dag hun goede daden. Het snoer werd bevestigd aan het koord dat men om het middel droeg.

Gebruikt in de ziekenkamer.

Een boetewerktuig, gemaakt van metalen ketting.

Een boetewerktuig, gemaakt van metalen kettingen. De discipline werd gebruikt 's nachts na de metten, gedurende het bidden van het Miserere en het Onze Vader. Bij het vigilie (voorafgaande dag) voor de feestdagen werd het voor het middagmaal gebruikt, gedurende het bidden van het Miserere.

De kroon werd gedragen bij de inkleding (met een wit bandje), bij de professie (bij de tijdelijke professie met een zwart bandje) en bij de jaarlijkse professievernieuwing.

Deze instrumenten gebruikten de zusters om hun hoofdharen te knippen (scheren). De letters TLG in het deksel staan voor "Ter liefde Gods". De uitdrukking werd in het klooster veel gebezigd en heeft een betekenis die vergelijkbaar is met 'a.u.b.'.

Dit instrument van eigen fabricage was het eerste gehoorapparaat van zuster Felix Ten Wolde (1910-2000). Het zwarte uiteinde is het oorstuk, de trechter is het spreekgedeelte.

Deze beurs werd door een van de buitenzusters gedurende 31 jaar gebruikt op haar bedeltochten.

Na de maaltijd werd het bestek met een papiertje schoongemaakt. Eén keer in de week werd het afgewassen.

Op de achterzijde staat het nummer 20, waarschijnlijk ter identificatie van de zuster die deze lepel gebruikte.

Vervaardigd ter gelegenheid van het Clarajaar 1993. Herdacht werd dat Clara 800 jaar geleden in Assisi werd geboren. Op de rand van het schaaltje het opschrift: 'Orde der zrs. Clarissen-Capucinessen, 1193 - Babberich - 1993'. Op de bodem van het schaaltje stond de naam van de zuster; in dit geval van zuster Olivie [Tilman]. Alle zusters kregen zo'n kommetje, bedoeld om kleine spulletjes in te bewaren. Het schaaltje staat op een ronde platte voet van een afwijkende kleur. Op deze voet is een beeldmerk(?) te zien met daaronder een cijferreeks door een rechthoekig kader omgeven.

Gebruikt in de ziekenkamer.

Op de kaars staat het huis te Babberich afgebeeld (1967-1992).

Stok met aan één eind een kort houten stokje waaraan een conisch mutsje van metaal is bevestigd. Om de hoofdstok is een lont gedraaid die boven het mutsje uithangt. Met het mutsje werden kaarsen gedoofd. Met de lont konden kaarsen worden aangestoken. Aan de stok zit een stuk dun ijzerdraad vastgemaakt.

Bestaande uit: kerstkind met wassen gezicht, handen en benen in doeken in kribje; knielende Maria met wassen gezicht, handen en voeten; staande Jozef met wassen gezicht en handen; drie staande koningen, waarvan twee met wassen handen; drie koningsknechten, waarvan twee met wassen handen en één daarvan met wassen gezicht; drie koningskamelen; staande os; staande ezel; staande engel met wassen handen; engel met wassen handen op stok; negen herders in verschillend formaat met allemaal wassen handen, waarvan zeven met wassen voeten, waarvan twee met wassen gezicht; twee rammen; negen schapen; één herdershond; één palmboom; één knielende knikengel op sokkel. Alle figuren staan op een houten blok, op Maria en het kind na. De beelden zijn eind negentiende eeuw in Frankrijk gemaakt en zijn altijd met de zusters mee verhuisd, zoals toen de zusters in 1907 uit Aix-en-Provence moesten vluchten.

De zusters maakten deze wassen beeldjes om inkomsten te verwerven. Met Kerstmis hadden de zusters zelf ook een klein kerstkindje op hun kamer, en stonden ze her en der in het klooster. Bij deze kindjes werden kerstliedjes gezongen.