Zoeken in collecties

Het kannetje werd in de refter gebruikt. Van binnen zijn de waterkannen van tin, waardoor het water koel bleef.

Rozenkrans van vijf tientjes die bij het afleggen van de tijdelijke geloften werd uitgereikt. Volgens het 'Ceremoniale der Liefdezusters van den Heiligen Carolus Borromaeus' uit 1935 ontvingen de zusters bij het afleggen van de tijdelijke geloften een scapulier, een witte borstdoek, een halskruis, een zware sluier, een rozenkrans, een ring en een kroontje. Bij het overhandigen van de rozenkrans sprak de priester het volgende gebed: "De rozenkrans worde aan de linkerzijde van onze beminde zuster gehangen, opdat zij door het godvruchtig verrichten van deze gebeden en de overweging van de heilige geheimen van ons geloof op de voorspraak van de Heilige Maagd Maria met den overvloedigen dauw der hemelsche zegeningen moge overstroomd worden" (vgl. 'Ceremoniale', p. 76). De rozenkransen werden op het habijt gedragen tot ca. 1965. De rozenkransen zijn gemaakt van pitten van de Iarak-boom, die voorkomt op Java. Het vruchtvlees van de pit werd bij batikken gebruikt om de kleurvastheid te bevorderen. Door de opkomst van moderne wasmiddelen zijn de pitten minder gevraagd en de boom zeldzamer geworden. Aanvankelijk waren de kralen van de rozenkrans aan een geschakelde ketting bevestigd; aan de rozenkrans hing een koperen kruisje met corpus en twee medailles (van de Aartsbroederschap van de H. Familie en van de H. Carolus Borromeus, patroon van de congregatie). Een van de twee rozenkranzen is gedragen door zuster Hermandine Schepers, overleden 27 mei 2006. Aan de rozenkrans hing een kruisje. Twee kruisjes zijn aanwezig: de grotere van koper is op een gegeven moment vervangen door de kleinere .

De zuster ontvangt de ring bij het afleggen van de tijdelijke geloften. Volgens het 'Ceremoniale der Liefdezusters van den Heiligen Carolus Borromaeus' uit 1935 ontvingen de zusters bij het afleggen van de tijdelijke geloften een scapulier, een witte borstdoek, een halskruis, een zware sluier, een rozenkrans, een ring en een kroontje. Bij het geven van de ring sprak de priester het volgende gebed: "Ik geef u als bruid aan Jesus Christus, den Zoon van den allerhoogsten Vader, die u ongeschonden moge bewaren; aanvaard derhalve den ring van trouw, zegel van den Heiligen Geest, opdat gij de bruid van Christus genoemd worde en na Hem trouw te hebben gediend, voor eeuwig moogt verdienen gekroond te worden in den Naam van den Vader en den Zoon en den Heiligen Geest" ('Ceremoniale', pp. 76-77).

Nadat de postulante tijdens de inkleding haar habijt heeft ontvangen, verlaat zij de kloosterkerk om het habijt aan te trekken. Bij terugkomst in de kerk, nu als novice, droeg zij een naamkaartje tussen haar handen met daarop de naam die zij voortaan zou krijgen. Zij gaf dit kaartje aan de officiant (priester) die dan zegt: "Dierbare dochter (zuster), evenals gij nu de wereldse kleding hebt afgelegd en het religieuze kleed hebt aangedaan, zo zult gij niet genoemd worden ...., maar Zuster ...".