Zoeken in collecties

De geschiedenis van het franciscaner klooster Op de Biest in Weert gaat terug tot 1461. Graaf Jacob I van Horne, heer van Weert, schonk toen op verzoek van zijn vrouw, Johanna van Meurs, het even buiten de Weerter stadsmuren gelegen uit omstreeks 1290 daterende burcht Aldenborgh aan de franciscanen, die er een aan de kerkvader Hieronymus toegewijd klooster met kapel realiseerden. Tussen 1512 en 1526 werd tegen de kapel aan de nu nog bestaande, in de volksmond Paterskerk geheten, kloosterkerk gebouwd. Tijdens de Nederlandse Opstand, maar ook in de periode daarna, werd het klooster en de kloosterkerk enkele keren zwaar beschadigd of nagenoeg verwoest, doch steeds weer hersteld. In 1797 maakten de Franse bezetters een einde aan onderhavige kloostergemeenschap. Het klooster werd geconfisqueerd en publiekelijk verkocht, maar kwam in 1836 weer in het bezit van de franciscanen. In 1853 werd het Weerter klooster aangewezen als provincialaat van de Nederlandse franciscanen. Bij het uitbreken van de Tweede Wereloorlog werd het klooster zwaar gehavend, maar was na vijf maanden met hulp van de burgerij zover hersteld dat de franciscanen er konden terugkeren. In 1954 werd het rectoraat op de Biest opgericht dat aan de franciscanen toevertrouwd werd. Voor dit rectoraat werd op het terrein van het Weerter klooster een nieuwe kerk gebouwd die aan Sint Franciscus van Assisi werd toegewijd. Tot 1961 fungeerde het klooster als theologicum. Daarna heeft het enige jaren als noviciaat dienst gedaan. In 1973 werd het kloostergebouw tot kloosterbejaardenoord bestemd. Ook werd toen het provincialaat naar het klooster van de franciscanen aan de Deken Roesstraat in Utrecht overgebracht. In 1998 werd in het klooster het Zorgcentrum Hieronymus gevestigd, waar toen ook enkele op leeftijd zijnde franciscanen, gehuisvest werden. In de in 2012 aan de eredienst onttrokken Paterskerk, die nog in 2015 gerestaureerd werd, heeft het Franciscushuis onderdak, dat sociale en culturele doeleinden nastreeft