Zoeken in collecties

In1645 kochten drie uit ’s-Hertogenbosch gevluchte minderbroeders het huis dat zij in Megen huurden. Daar werd toen begonnen met de bouw van hun klooster. In 1648 legden de Staten Generaal de bouw stil. Megen behoorde immers, zo betoogden zij, tot hun territorium. In 1652 werd de bouw hervat, hoewel de Staten pas in 1670 graafschap Megen als een vrije heerlijkheid erkenden. De minderbroeders stichtten in Megen een Latijnse school, waarvan de leerlingen ondergebracht werden bij kostgezinnen in Megen, hetgeen voor die gezinnen een belangrijke bron van inkomsten vormde. In 1797 werd graafschap Megen bij Frankrijk ingelijfd. Kloosters werden in beslag genomen. De Megense minderbroeders ontsprongen toen nog de dans, doordat de Fransen in 1800 graafschap Megen verkochten aan de Bataafse Republiek, die zich aan de kloosters maar weinig gelegen liet liggen. Anders was dit, toen in 1810 Megen opnieuw onder Franse heerschappij kwam. Het in 1812 door Napoleon uitgevaardigde supprimatiedecreet leidde toen tot ook de opheffing van het Megense minderbroederklooster. Ontruiming door de broeders van de kloostergebouwen kon echter voorkomen worden door ingrijpen van de gemeente Megen, die bevreesd was dat met het klooster ook de Latijnse school zou worden opgeheven. Dit zou dan een onherstelbare klap voor de plaatselijke economie betekenen. Na het vertrek van de Fransen in 1814, toen de minderbroeders dachten dat daarmee een einde kwam aan de periode van onderdrukking, vaardigde Koning Willem I een decreet uit, op grond waarvan er geen novicen mochten worden aangenomen. Voor het hierdoor tot uitsterven gedoemde Megense minderbroedersconvent gloorde echter een nieuwe toekomst toen in 1840 koning Willem II dit novicenverbod herriep. In 1884 werd aan het Everardusplein overgegaan tot nieuwbouw van de Latijnse school en seminarie die in de 19e voortgezet werd als Gymnasium Sint-Antonius. In 1967 werd het gymnasium opgeheven. Dit gebouw is thans als gemeenschapshuis in gebruik